FACT της Κυριακής 10 Ιουλίου: This is a Coup #not

Edito: “Απλή Αναλογική; Όχι, ευχαριστώ!”

Του Θοδωρή Λιβάνιου*

Ξεκίνησε ήδη η συζήτηση στην επιτροπή της Βουλής για την τροποποίηση του εκλογικού νόμου, έχοντας ως μόνη πραγματική διαφορά τη κατάργηση του bonus των 50 εδρών που λάμβανε το πρώτο κόμμα. Η απλή αναλογική δεν είναι νέο φαινόμενο στην Ελλάδα. Από το 1926 έως σήμερα οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις έγιναν με παραλλαγές της «απλής και άδολης» αναλογικής.  Μάλιστα όποτε εφαρμόστηκε σχεδόν άμεσα άλλαξε κακήν κακώς σε σύστημα ενισχυμένης αναλογικής προκειμένου να υπάρξει σταθερή κυβέρνηση.

Πολλοί θυμούνται την καθιέρωσή της το 1989 λίγο πριν τη λήξη της δεύτερης τετραετίας του Ανδρέα Παπανδρέου και τις 3 διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν. Ο προτεινόμενος από τη κυβέρνηση εκλογικός νόμος είναι ακόμα πιο «αναλογικός» από τον νόμο του 1989. Στο υποθετικό σενάριο εφαρμογής του τον Ιούνιο του 1989, η Νέα Δημοκρατία θα εξέλεγε 138 έδρες αντί για 145 που κατέλαβε με τον «νόμο Τσοχατζόπουλου».

Η μεγάλη απογοήτευση είναι ότι η πρόταση της κυβέρνησης περιορίζεται σε ένα μικροκομματικό τακτικτισμό αδιαφορώντας πλήρως για την πανθομολογούμενες παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Δεν γίνεται παρέμβαση για τις εκλογικές δαπάνες, δεν γίνεται κανένα βήμα για την καλύτερη τοπική αντιπροσώπευση, για το πολιτικό χρήμα, για τη διευκόλυνση άσκησης του εκλογικού δικαιώματος ούτε καν για την -κατά τη γνώμη μου εντελώς επιφανειακή ανάγκη- κατάτμηση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών.

Όσον αφορά το κυρίως ζήτημα, είναι προφανές ότι υπό την πρόφαση του παγίου αριστερού αιτήματος εξυπηρετείται αποκλειστικά η κομματική στρατηγική ενός κόμματος το οποίο αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Με δεδομένη τη πάγια θέση του ΚΚΕ για μη σύμπραξη σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα και την αυτονόητη εξαίρεση της Χρυσής Αυγής, η Βουλή που θα προκύψει από τον προτεινόμενο εκλογικό νόμο θα είναι μια Βουλή στην οποία η κυβερνητική πλειοψηφία θα στηρίζεται σε ψήφους τριών ή τεσσάρων κομμάτων. Στο υποθετικό -και καθόλου απίθανο- σενάριο εισόδου στη Βουλή ενός κόμματος το οποίο έχει σαφή αντιευρωπαϊκή πρόταση (πχ. ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας και/ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ) οι κυβερνητικές λύσεις περιορίζονται αισθητά δίχως τη σύμπραξη των δύο πρώτων κομμάτων.  Και με εξαίρεση τη κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» όλες οι άλλες κυβερνήσεις θα έχουν οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Είναι προφανές ότι το ζητούμενο, σήμερα, εν μέσω κρίσης είναι η ύπαρξη σταθερής κυβέρνησης η οποία θα μπορεί να εφαρμόσει απρόσκοπτα όποιο πρόγραμμα έχει εγκρίνει ο ελληνικός λαός. Είναι εξίσου προφανές ότι πρέπει να κατατεθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση για την ριζική αλλαγή του εκλογικού συστήματος η οποία θα θεραπεύει τις σημερινές παθογένειες σε συνδυασμό με την απαραίτητη αναθεώρηση του Συντάγματος.

Ο κ.Θοδωρής Λιβάνιος είναι εκλογικός αναλυτής.

Έξι σημεία για την εβδομάδα που πέρασε.

Ειδησεογραφικά “πυκνή” η εβδομάδα που μας πέρασε με λίγες ειδήσεις αλλά με πολλές “ουρές” όπως λένε στην αργκό των εφημερίδων.

Η Υπόθεση Plan B ή Plan X (FACT) που αποκάλυψε στο βιβλίο του ο Τζέιμς Γκάλμπρέιθ, ειδικός συνεργάτης της κυβέρνησης Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη κυριάρχησε στην παραγωγή ειδήσεων. Σύμφωνα με τον Γκαλμπρέιθ του είχε ανατεθεί η εκπόνηση ενός σχεδίου B στην περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές κατέρρεαν. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε επιστροφή στη δραχμή, εθνικοποίηση των τραπεζών, επιστράτευση των δημοσίων υπαλλήλων και τον στρατό στους δρόμους για να τη διαφύλαξη της τάξης. Κανονικό πραξικόπημα, δηλαδή. Την επόμενη μέρα στη Βουλή, ο κ.Χουλιαράκης εμφανίστηκε (FACT) να μην γνωρίζει καν ποιος είναι ο κ.Γκαλμπρέιθ, μέχρι που χρήστες στα social media άρχισαν να ποστάρουν στοιχεία από τη “Διαύγεια” για έγκριση δαπανών ταξιδιών που είχαν πραγματοποιήσει μαζί στις Βρυξέλλες. Η Νέα Δημοκρατία ζήτησε και κατάφερε συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την “διαπραγμάτευση¨και τα capital controls. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και πρέπει ν ‘αποκαλυφθεί τί συνέβη, στην πραγματικότητα.
Το δεύτερο σοβαρό ζήτημα που κυριάρχησε στην πολιτική ειδησεογραφία, την εβδομάδα που μας πέρασε, ήταν το θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Η Κομισιόν παρενέβη (FACT)  μέσω επιστολής-έγκλησης του αρμόδιου κοινοτικού Επίτροπου Γκ.Έντινκερ προς την ελληνική κυβέρνηση σχετικά με τους νομικούς χειρισμούς των Ν. Παππά και Χρ. Σπίρτζη για τη χειραγώγηση της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων και τη διαχείριση του τηλεοπτικού φάσματος. Η παρέμβαση αυτή προκάλεσε μεγάλη ένταση. Με τη λήξη της προθεσμίας για τη συμμετοχή στην δημοπρασία των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών οι υποψήφιοι που εμφανίστηκαν ήταν έντεκα (11) με τον ένα να βρίσκεται ήδη εκτός διαδικασίας επειδή δεν κατέβαλε το παράβολο συμμετοχής.
Τη στιγμή που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσιζε τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Ακτοφυλακής (FACT), αναγνωρίζοντας την ύπαρξη κοινών συνόρων για τα κράτη μέλη, η Ουγγαρία ανακοίνωσε (FACT) την προκήρυξη δημοψηφίσματος για την επικύρωση του σχεδίου της ΕΕ για τη μετεγκατάσταση προσφύγων, αμφισβητώντας, στην πραγματικότητα, τη Συνθήκη της Λισαβόνας που κατοχυρώνει το δικαίωμα της Ένωσης να νομοθετεί για ζητήματα μετανάστευσης.
Ο Νάιτζελ Φάρατζ, επικεφαλής της καμπάνιας του Leave παραιτήθηκε από την ηγεσία του εθνικιστικού UKIP δηλώνοντας ότι η αποστολή του ολοκληρώθηκε. Είναι η δεύτερη ηγετική φιγούρα των ευρωσκεπτικιστών που αποφασίζει να μπει στο περιθώριο τουλάχιστον μέχρι να περάσει η καταιγίδα που προκάλεσαν. Στο Συντηρητικό Κόμμα, ολοκληρώθηκε η προκαταρκτική διαδικασία (FACT) για την εκλογή ηγέτη του κόμματος και Πρωθυπουργού της χώρας. Τα 150.000 μέλη του κόμματος θα κληθούν ν’αποφασίσουν μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου μεταξύ της Τερέζας Μαίη και της Άντρεα Λήντσαμ. Μέχρι τώρα η Τερέζα Μαίη προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Κι ενώ η πολιτική ζωή της χώρας προσπαθεί ν’ανανήψει από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η ανακοίνωση του πορίσματος της Επιτροπής Τσίλκοτ (FACT)για τις συνθήκες εμπλοκής της Μεγάλης Βρετανίας στον πόλεμο του Ιράκ, δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Οι ευθύνες που αποδίδονται στον πρώην ΠΘ Τόνι Μπλερ είναι σαφείς και η αποκάλυψη συζητήσεων του με τον Πρόεδρο Μπους προκαλούν πολλές σκέψεις για το πώς το χθες συνέβαλλε τελικά στη δημιουργία του ταραχώδους σήμερα.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και εν μέσω θυελλώδους προεκλογικής περιόδου τα θανατηφόρα επεισόδια αστυνομικής βίας (FACT) σε βάρος αφροαμερικανών και οι αιματηρές ταραχές που αυτά προκαλούν βαραίνουν πολύ το κλίμα και την ατμόσφαιρα. Ένας νεκρός στη Λουϊζιάνα κι ένας στη Μινεσότα και οι δύο από πυρά αστυνομικού. Πέντε νεκροί αστυνομικοί στο Ντάλας από ελεύθερους σκοπευτές κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία.
Σε μια άλλη εποχή ίσως να ήταν η κεντρική είδηση της εβδομάδας. Εμάς, πάντως μας έκανε να ονειρευτούμε. Το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο Juno, μετά από ένα ενορχηστρωμένο ρεσιτάλ επιστημονικής γνώσης, ανθρώπινης ικανότητας και τεχνολογικού θαύματος, κατάφερε να μπει (JUNO) στην τροχιά του πλανήτη Δία για να μας αποκαλύψει τα μυστικά από τη γέννηση του Σύμπαντος.

Ταξίδι Πρωθυπουργού στην Κίνα.

Μπορεί να μην ήταν οι “Πέντε Ημέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο” το ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Κίνα, για να παραφράσω τον θρυλικό “κόκκινο” Τζον Ρίντ, σίγουρα όμως κατάφερε να γεμίσει τα σόσιαλ μήντια με φωτογραφίες από διάφορα ενσταντανέ.
Στο FACT θεωρήσαμε σκόπιμο να περιμένουμε να ολοκληρωθεί η επίσκεψη για να κάνουμε μια αποτίμηση του γεγονότος. Οι κύκλοι του Μαξίμου που έχουν μια έφεση στον “επικοινωνισμό”, μας αιφνιδίασαν με τον τρόπο που επέλεξαν να ορίσουν την επιτυχία του ταξιδιού: “Αυτά που πετύχαμε στο Πεκίνο ούτε που τα είχε φανταστεί ο Σαμαράς”, δήλωσαν μέσω διαρροής,  για να απαντήσει (Η ΑΥΓΗ) ο π.Πρωθυπουργός “Βεβαίως ποτέ δεν είχα σκεφθεί να φέρω πίσω ένα ποδήλατο”. Όπως πάντα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα.
Συγκεντρώσαμε τις συμφωνίες που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση για να έχουμε μία εικόνα. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

  • Επιτελικό πρόγραμμα για τη συνεργασία στον τομέα του τουρισμού για την περίοδο 2016-2018, στο πλαίσιο της συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
  • Συμφωνία συνεργασίας για την επιστημονική και τεχνολογική καινοτομία μεταξύ του υπουργείου Επιστήμης και Τεχνολογίας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας.
  • Υπόμνημα συνεργασίας μεταξύ της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Κίνας και της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας.
  • Υπόμνημα συνεργασίας μεταξύ της Κρατικής Διοίκησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας.
  • Επιστολή πρόθεσης μεταξύ του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Μητροπολιτικού Μουσείου της Κίνας για την έκθεση “Οι Έλληνες: Από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο”.
  • Συμφωνία Συνεργασίας μεταξύ της Αναπτυξιακής Τράπεζας της Κίνας και της Τράπεζας της Ελλάδας.
  • Συμφωνία Συνεργασίας για την προώθηση των επενδύσεων μεταξύ του Φορέα Προώθησης Επενδύσεων Κίνας (China Investment Promotion Agency) και της Ελληνικής Εταιρείας Επενδύσεων και Εξωτερικού Εμπορίου (Enterprise Greece)
  • Υπόμνημα Κατανόησης μεταξύ της Κινεζικής Κεντρικής Τηλεόρασης (CCTV) και της ΕΡΤ.
  • Επιστολή επιβεβαίωσης βούλησης μεταξύ της COSCO και του ΤΑΙΠΕΔ.

Όσον αφορά την τελευταία συμφωνία, με το ΤΑΙΠΕΔ, ελπίζουμε να μην μας έβαλαν να την ξαναυπογράψουμε επειδή δεν μας είχαν εμπιστοσύνη μετά από αυτά που έγιναν (FACT) κατά την κύρωση της συμφωνίας στη Βουλή.

Διαβάσαμε και προτείνουμε.

Μαζί με το editorial που υπογράφει ο εκλογικός αναλυτής που το FACT εμπιστεύεται, ο Θοδωρής Λιβάνιος, διαβάστε το άρθρο του Γρηγόρη Φαρμάκη στο Amagi για την απλή αναλογική που είναι ό,τι πιο εύστοχο έχουμε διαβάσει για το θέμα. Δεν είναι μόνο ότι η απλή αναλογική δεν επιτρέπει την κυβερνησιμότητα. Είναι ένα άδικο εκλογικό σύστημα. Τελεία και παύλα. “Στις κυβερνήσεις ευρύτατης συνεργασίας που αναγκαστικά προκύπτουν από εντελώς αναλογικά εκλογικά συστήματα, το πιθανότερο είναι ότι θα συμμετέχουν αναγκαστικά και αυτοί που οι περισσότεροι πολίτες καταψήφισαν, κάτι που γίνεται πια αναγκαστικό σε αυτή την κατάφωρα αντιδημοκρατική επινόηση των κυβερνήσεων «μεγάλης συνεργασίας» των μεγάλων αντιπάλων, που όψιμα προωθείται ως πεμπτουσία, τάχα, της εθνικής συναίνεσης”. “Απλή και άδολη, ως μωρά παρθένος”.

Το άρθρο του Ευάγγελου Βενιζέλου στα χθεσινά ΝΕΑ έδωσε και τον τίτλο στο σημερινό δελτίο αφού μας θύμισε τη θλιβερή, αυτή, ιστορία. Από την απόπειρα της κυβέρνησης ν’αλλάξει τον εκλογικό νόμο κάτι που απέφυγε να κάνει αμέσως μόλις εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015, στα Plan X της εκτροπής και την επιχείρηση για τον έλεγχο των ΜΜΕ μέσω των τηλεοπτικών αδειών. This is a coup.  “Πρόκειται για την κυβέρνηση που χαιρόταν το καλοκαίρι του 2015 για τη διεθνή συμπαράσταση που συγκέντρωνε κατά των κακών Ευρωπαίων με το σύνθημα «this is a coup» και τώρα βλέπουμε ότι δεν είχε πρόβλημα να ετοιμάζει plan X που ήταν το ίδιο ένα coup καθώς προέβλεπε εκ των πραγμάτων την κατάλυση των δημοκρατικών και δικαιοκρατικών θεσμών. Το μεγαλύτερο όμως coup είναι αυτό που αποπειράται και πάλι η κυβέρνηση κατά της κοινής λογικής, κατά της κοινωνικής και εθνικής συναίνεσης και ενότητας που έχει ανάγκη ο τόπος. Αυτό είναι πράγματι ένα ουσιαστικό και επικίνδυνο χτύπημα. This is, λοιπόν, a coup”. “This is a coup”.

Με αφορμή τα επεισόδια αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ και όσα ακολούθησαν το Atlantic ανοίγει τ’αρχεία του. Θυμίζουμε ότι το Atlantic είναι ένα έντυπο με μεγάλη ιστορία, ιδρύθηκε το 1857, ανήκει στον συγκρατημένα προοδευτικό χώρο και τώρα γράφει ιστορία και με την ηλεκτρονική έκδοση αλλά και μέσω του Quartz. Οπότε, κάθε που το Atlantic ανοίγει το αρχείο του βγάζει κάτι πολύ καλό και πράγματι το κείμενο που συνδέω εγώ είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει για την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Ο συντάκτης του, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο U.C.L.A, ανατρέχει στο παρελθόν για να υποστηρίξει ότι το σύγχρονο κίνημα υπέρ της οπλοκατοχής ανάγεται στη δράση της εξτρεμιστικής δράσης αφροαμερικανών “Μαύροι Πάνθηρες” και μετά υιοθετήθηκε από τη “λευκή Δεξιά”. Adam Winkler, The Secret History of Guns.

Και ξέρετε ποιο είναι το τραγικό στην περίπτωση του Ντάλας; Ήταν μια πορεία ενάντια στα όπλα όπου η αστυνομία προσπάθησε να δείξει τον καλύτερό της ευαυτό μιας και το είδε ως αφορμή να πλησιάσει τους διαδηλωτές και ιδιαίτερα τους Αφροαμερικανούς. Το Vox το έψαξε και το παρουσιάζει πολύ γλαφυρά. “Dallas police were doing everything right — and then the shooting started”. Όπως αποκαλύπτει και η Washington Post σε σχετικό της ρεπορτάζ, ειδικώς η αστυνομία του Ντάλας ήταν από αυτές που είχαν ενταχθεί σ’ενα πιλοτικό πρόγραμμα για τον περιορισμό της αστυνομικής βίας. Και μετά, άρχισαν οι πυροβολισμοί…”The irony at the heart of the Dallas police deaths after a Black Lives Matter march”

Στην υπογράφουσα αρέσει το γερμανικό ποδόσφαιρο. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, με αφορμή τις φαιδρές αντιδράσεις στον ημιτελικό Γερμανίας-Γαλλίας εξηγεί τί εστί γερμανικό ποδόσφαιρο. ” Οι Γερμανοί δεν είναι κλέφτες, ώστε να τους αντιπαθείς. Εχουν σχεδόν πάντα εξηγήσιμες επιτυχίες, που βασίζονται στη δουλειά, την προπόνηση, την οργάνωση – πιθανότητα ένας λόγος που δεν τους γουστάρουμε είναι γιατί αυτά δεν κοπιάρονται: απαιτούν Γερμανούς” “Νύχτα αντιγερμανικής γιορτής”.