Σε άλλη μια πυκνή και σε βάθος ανάλυσή του και μόνο με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία, ο Καθ.Γιάννης Βούλγαρης σκιαγραφεί όσα έχουν αλλάξει οριστικά στην Ευρώπη. Το άρθρο του δεν αρκείται στην περιγραφή της πολιτικής κατάστασης αλλά την αλλαγή στους όρους του πολιτεύεσθαι καθώς και στον προσδιορισμό των νέων διακυβευμάτων που έχουν αναδειχτεί. “Σήμερα λοιπόν, οι μεγάλες πολιτικές κουλτούρες δεν κρίνονται μόνο από την απεύθυνση ή την απήχηση στις λαϊκές τάξεις. Κρίνονται πρωτίστως από τη συμβολή τους στην επεξεργασία μιας νέας Λαϊκότητας που θα εμπεριέχει την ελευθερία και την ανεκτικότητα στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Και αυτό αφορά ιδιαίτερα την Αριστερά που συνηθίζει να απολυτοποιεί το «ταξικό πρόσημο». […]” Στην Ελλάδα ζούμε μια εντυπωσιακή αναπαραγωγή ποικίλων μεταπολιτευτικών παθογενειών, σε απίστευτα ευτελέστερο επίπεδο. Ανενδοίαστες μεταστροφές, κυνική περιφρόνηση των θεσμών, κομματικοποίηση των κρίσιμων κρατικών μηχανισμών, νέα διαπλοκή χωρίς αναστολές για το «ποιόν» και το «πόθεν» των διαπλεκομένων. Το μήνυμα είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Η προβληματική αναδόμηση θα καταστήσει το νέο κομματικό σύστημα κεντρική πηγή μακροχρόνιας πολιτικής αστάθειας και οικονομικής στασιμότητας”. “Τί αλλάζει στην Ευρώπη” (ΤΑ ΝΕΑ).
Βαθύς γνώστης των πολιτικών φαινομένων ο Καθ.Νικόλας Σεβαστάκης με αφορμή το τουρκικό πραξικόπημα και τη συζήτηση που προκάλεσε η χρήση των σόσιαλ μήντια στην αποτροπή του πραξικοπήματος και στην στήριξη του Ερντογάν, κάνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τη νέα άνοδο του αυταρχισμού και την υπαναχώρηση των αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. “Με άλλα λόγια, πρέπει να χωνέψουμε για τα καλά το γεγονός πως μπορεί να είναι κανείς αρχαϊκός στις ιδέες, αλλά υπερσύγχρονος στις πρακτικές και τους κώδικες που χρησιμοποιεί. Μπορεί κανείς να σκοτώνει τους γκέι ή τους πελάτες ενός μπαρ, όντας και ο ίδιος γκέι ή μαθημένος στον τρόπο ζωής των «απίστων». Δεν υπάρχει, άλλωστε, κανένα μυστήριο σε αυτή την ασυνέπεια και τη διπλή γλώσσα, καθώς οι γενιές που μπαίνουν σήμερα στην αρένα της βίας είναι παιδιά του εικοστού πρώτου αιώνα. Εδώ, όμως, αναφέρομαι σε κάτι ευρύτερο: στην άνοδο, ξανά, του αυταρχισμού. Σε ένα φαινόμενο που εμπλέκει όλες, σχεδόν, τις πολιτικές και ιδεολογικές οικογένειες. Εμφανίζεται σε αδιάλλακτους δημοκράτες και θιασώτες της πιο ανόθευτης λαϊκής κυριαρχίας όπως και σε ελίτ «συστημικές», αποκομμένες και κοινωνικά ανεύθυνες. Σαρώνει έτσι η αυταρχική φαντασία σε νοσταλγούς ενός παραδοσιακού κρατισμού αλλά και σε αυτούς που εύχονται τη ριζική εκκαθάριση στο κράτος και την κοινωνία από τους «τεμπέληδες» και τους «επιδοματούχους». “Η στιγμή του αυταρχισμού” (LIFO).
H συντάκτης Διεθνών Ειδήσεων της “Καθημερινής”, Ξένια Κουναλάκη παρακολουθεί το παραλήρημα Ερντογάν μετά το πραξικόπημα, έτσι καθώς τον έχει καταλάβει αμόκ ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αγνοώντας τις μακροπρόθεσμες συνέπειες για τη χώρα του σ’ενα βάθος χρόνου. “Στο εμμονικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που κάνουν την τριλογία ταινιών εκδίκησης του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη του Old Boy να μοιάζει με ρομαντική κομεντί, ο Ερντογάν μοιάζει να είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα: από τον στόχο της ένταξης στην Ε.Ε. μέχρι την ομαλότητα στις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δεν είναι ο μόνος διεθνής ηγέτης που προτάσσει την πολιτική του επιβίωση του εθνικού συμφέροντος της χώρας του. Εχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τέτοιου είδους πολιτικούς. Από τον Βλαντιμίρ Πούτιν μέχρι τον Ντέιβιντ Κάμερον. Το ζήτημα είναι η στάση της χώρας μας και πάνω από όλα της Ευρώπης (γιατί μέσω αυτής προσδιορίζεται και η δική μας), που καλείται να αποφασίσει πλέον πού σταματά η Ρεαλπολιτίκ και πού ξεκινά η περιφρόνηση βασικών ευρωπαϊκών αξιών”. “Ρετζέπ, όπως Old Boy” (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
Να διαβάσουμε και κάτι ωραίο. Ο Θοδωρής Χονδρόγιαννος, αφηγείται την περιπετειώδη ζωή ενός ναυάρχου της τσαρικής Ρωσίας, που κατέληξε να πίνει τσάι στον φάρο των Αντικυθήρων… Πολύ ωραία ιστορία, διαβάστε την! “Ο ναύαρχος φαροφύλακας” (Inside Story).
Καλοκαίρι, νησιά, ύφος ζωής. Η δημοσιογράφος Εύη Φέτση γνωστή… μυκονολόγος και το λέμε απολύτως σοβαρά, πήγε πρόσφατα στη Μύκονο μετά από επτά χρόνια και καταγράφει τη μετάλλαξη που έχει υποστεί το νησί και τις εντυπώσεις της. Η Αραβία στην καρδιά του Αιγαίου… “Μύκονος επτά χρόνια μετά” (FnL).
