Δύο είναι τα ερωτήματα των αποτελεσμάτων των γερμανικών εκλογών και στα οποία οι αναλυτές έχουν κληθεί να απαντήσουν. Τα καταγράφουμε χοντρικά, επιλέγοντας, μέσα από το πλήθος των αναλύσεων, κάποιες που πραγματικά αξίζει να λάβετε υπόψη σας.
Τα δύο μεγάλα ερωτήματα:
1. Πώς θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα την πορεία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (που παραμένει ένα εγχείρημα) και τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες η Μέρκελ έχει δηλώσει πως θέλει να προχωρήσει παρέα με τους Γάλλους του Ε. Μακρόν.
Το αποτέλεσμα θα οδηγήσει σε περισσότερη Ευρώπη ή σε μεγαλύτερη Γερμανία;
2. Πώς θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα το “ελληνικό ζήτημα”, και ειδικότερα τις συζητήσεις για το χρέος, με δεδομένο ότι οι Φιλελεύθεροι το είχαν αναγάγει σ’ ένα από τα κεντρικά ζητήματα της ατζέντας τους;
Σε μία πρώτη, άμεση ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, ήδη από χθες το βράδυ, ο Αντώνης Παπαγιαννίδης ανέλαβε να μας εξηγήσει τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων, επισημαίνοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο το 13% της ακροδεξιάς αλλά ο συσχετισμός των δυνάμεων που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές, αρκετά διχαστικός ως προς τα δύο βασικά ερωτήματα. Ως προς το δεύτερο, δηλαδή πώς αναμένεται τ’ αποτέλεσματα να επηρεάσουν την ελληνική υπόθεση, δεν είναι καθόλου καθησυχαστικός.
“Να το πούμε κι αλλιώς: άμα η Ελληνική υπόθεση γίνει αντικείμενο της συγκρότησης μιας τέτοιας κυβέρνησης συνασπισμού στο Βερολίνο, είτε ευθέως ως θέμα είτε έμμεσα ως ενδεικτικό παράδειγμα, τότε θα έχουμε μπλέξει. Άσχημα”
Ο Τάσος Τέλλογλου, στην ανάλυσή του στο Inside Story, καταγράφει τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις των κομμάτων που θα βρεθούν να συγκυβερνούν.
Για το ελληνικό ζήτημα και εκείνος δεν είναι καθόλου αισιόδοξος, ενώ βάζει στην ανάλυσή του άλλη μία παράμετρο προβλήματος για την Ελλάδα: Το προσφυγικό.
“Κρατήσει-δεν κρατήσει ο κ. Σόιμπλε το υπουργείο Οικονομικών, αποκλείεται ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους διαφορετικό από αυτό που έχει ήδη αποφασισθεί μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (με παρατάσεις της λήξης των ομολόγων και ίσως χαμηλότερα επιτόκια). Ο λογαριασμός της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι μέσα στο πλαίσιο του μετεκλογικού γερμανικού πολιτικού σκηνικού.
Ο κυριότερος λόγος γι’ αυτό είναι πως οι Ελεύθεροι Δημοκράτες πλειοδότησαν υπέρ μιας σκληρής στάσης έναντι της Ελλάδας στην προεκλογική τους καμπάνια. Βέβαια, είναι μάλλον απίθανο να πουν τα ίδια μετεκλογικά, ενώ η θέση τους θα εξισορροπηθεί από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση των Πρασίνων, που υποστηρίζουν τις ελληνικές θέσεις”.
Ο Γιάννης Παλαιολόγος στην “Καθημερινή” ζήτησε τη γνώμη δύο ειδικών αναλυτών, της Teneo Intelligence και της Global Public Policy.
Ο Κάρστεν Νίκελ της Teneo βλέπει να προχωρούν οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις αλλά με μικρά βήματα. Θεωρεί ότι έτσι κι αλλιώς οι συζητήσεις για το ελληνικό χρέος θα ήταν πολύ δύσκολες, ενώ δεν πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο ότι ο Β. Σόιμπλε δεν θα είναι υπουργός Οικονομικών.
Αντιθέτως, ο Θόρστεν Μπένερ βρίσκει δύσκολο οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις να προχωρήσουν με τον σχηματισμό “Τζαμάικα” στην κυβέρνηση. Κάνει και άλλη μία, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρατήρηση πως είναι ιδιαίτερα δυσοίωνο ότι η AfD κατάφερε αυτό το ποσοστό παρά τα χαμηλά ποσοστά της ανεργίας, την απουσία υποσχέσεων κοινωνικής προστασίας τύπου Λεπέν και τον περιορισμένο αριθμό τρομοκρατικών χτυπημάτων. Για τον Νίκελ, η επιτυχία του ακροδεξιού κόμματος δείχνει ότι “τα άκρα δεν χρειάζεται να κυβερνούν για να περιορίσουν την ελευθερία κινήσεων του κέντρου” και ότι “ο κατακερματισμός και η πόλωση είναι η νέα φυσιολογική τάξη πραγμάτων στην ευρωπαϊκή πολιτική”.
Η Βασιλική Γεωργιάδου αναλύει στο In.gr μερικά πράγματα για τη φύση του ακροδεξιού AfD: “Παρότι η AfD δεν είναι ένα νεο-ναζιστικό κόμμα, αλλά πρόκειται για ένα τυπικό κόμμα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς (αντι-μεταναστευτικό, αντι-ισλαμικό, ευρωσκεπτικιστικό, έντονα λαϊκιστικό και υπερ-εθνικιστικό), η παρουσία της στα κοινοβουλευτικά έδρανα μιας χώρας με την ιστορία της Γερμανίας προκαλεί σοκ, πολλώ μάλλον που μεταξύ των στελεχών και βουλευτών της υπάρχουν ορισμένοι που προέρχονται από χώρους του πολιτικού εξτρεμισμού και φιλοναζισμού και αρκετοί που υιοθετούν μια πολιτική φρασεολογία που έχει στοιχεία πολεμικής και μίσους κατά των ξένων”.
Με τις παρατηρήσεις της συμφωνεί λίγο-πολύ στην ανάλυσή του στον Guardian και ο Cus Mudde επισημαίνοντας τη χαλαρή σχέση των ψηφοφόρων του AfD με το ίδιο το κόμμα αφού την αποτιμά ως μια καθαρή ψήφο διαμαρτυρίας.
Πάλι για τον Guardian η Natalie Nougayrède επισημαίνει την ιστορική ευθύνη που έχει η Άγκελα Μέρκελ να αναμετρηθεί με την ιστορία, να συνεργαστεί με τον Ε.Μακρον και να προχωρήσουν σε μια συμφωνία για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ.
