Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που πριν καν ψηφιστεί η α’δόση των προαπαιτούμενων αισθάνομαι ότι έχουμε κολλήσει ήδη στον τοίχο του πολιτικού αδιεξόδου. Η κοινωνία, όλοι μας, έχουμε στερέψει, οι βουλευτές της πλειοψηφίας μιλούν, ακομα και σήμερα, με όρους 2011 και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης δεν ξέρουν τί τους γίνεται.
Πώς θα εφαρμοστούν όλα αυτά; Ποιος θα τα πληρώσει αλλά το κυριότερο ποιος θα τα υπερασπιστεί πειστικά σε μια κοινωνία υπό κατάρρευση;
Ένας στους τρεις κατοίκους στην Ελλάδα -και κατά μέσο όρο ένας στους τέσσερις στην Ευρώπη- είτε θεωρείται φτωχός (δηλαδή έχει εισοδήματα μικρότερα του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος), είτε ζει σε κατάσταση ένδειας (δηλαδή στερείται βασικά καταναλωτικά αγαθά, ή αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις), είτε ζει σε οικογένεια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ανεργίας.
Αυτά αναφέρονται στην έρευνα που δημοσιοποίησε σήμερα η Eurostat για το έτος 2014.
Χειρότερα από την Ελλάδα είναι μόνον η Ρουμανία.
Το μεσάνυχτα πάντως είναι προγραμματισμένη στη Βουλή η ψηφοφορία, ονομαστική για κάποια άρθρα ύστερα από αίτημα της αντιπολίτευσης κι ενώ τα πληκτρολογώ αυτά στην από πάνω Πλατεία γίνονται ήδη τα καθιερωμένα συλλαλητήρια.
Θυμάστε το μότο “Η κρίση είναι ευκαιρία” που λέγαμε εμείς του μεταρρυθμιστικού/
