Στην Ουάσινγκτον, πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ και δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια με την κρίση χρέους και στην Ευρώπη το Ταμείο έχει αναδειχθεί στον ισχυρό, δεύτερο πόλο, απέναντι από την ΕΕ, τα πάνελ του, όπως τα παρακολουθώ σποραδικά, έχουν μετατραπεί κυριολεκτικά σε “πασαρέλες” επίδειξης ισχύος. Το ελληνικό πρόγραμμα είναι μόνον η αφορμή, μη γελιόμαστε. Αν δεν υπήρχαμε εμείς για να διαφωνεί το ΔΝΤ με τους ευρωπαϊκους οικονομικούς μηχανισμούς, θα υπήρχε κάτι άλλο. Όμως, είμαστε εμείς. Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Β.Σόιμπλε δήλωσε πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται ελάφρυνση χρέους. Ο Πώλ Τόμσεν είπε πως η χώρα μας είναι μπάχαλο (εντάξει, δεν το είπε έτσι ακριβώς) ενώ οι Ευρωπαίοι δηλώνουν περιχαρείς ότι σύντομα θα έχουμε συμφωνία.
Επειδή όμως κατά βάση είμαι πρακτικός άνθρωπος, όταν αισθάνομαι μπερδεμένη, παίρνω χαρτί και μολύβι και προσπαθώ να σταθμίσω τις συνέπειες κάθε κατάστασης:
Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά… τριανταδύο θα είναι τα φορολογικά μέτρα που θα επιβάλλει η κυβέρνηση σ’ενα διάστημα μικρότερο των δέκα μηνών για να κλείσει η περίφημη συμφωνία με τους δανειστές. Η προστασία των χαμηλων εισοδημάτων που υπόσχεται η κυβέρνηση, πρόκειται για ευφημισμό. Ποια προστασία όταν μειώνεται το αφορολόγητο και αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι;
Κανείς δεν θα μείνει στο απυρόβλητο. Ελεύθεροι επαγγελματίες, μισθωτοί και συνταξιούχοι θα κληθούν να πληρώσουν δυσβάσταχτους φόρους. Η Ναυτεμπορική τους συγκέντρωσε σ’ενα σώμα (Naftemporiki.gr) επισημαίνοντας:
“Μετά την ψήφιση και αυτού του πακέτου μέτρων, ο συνολικός λογαριασμός των φόρων θα ξεπεράσει τα 7 δισ. ευρώ. Πρόκειται ουσιαστικά για επανάληψη των όσων έγιναν με το πρώτο μνημόνιο. Και τότε, η δημοσιονομική προσαρμογή στηρίχτηκε σε φορολογικά μέτρα – κυρίως έμμεσους φόρους.
Το αποτέλεσμα ήταν να βυθιστεί η οικονομία στην ύφεση και όλοι οι εισπρακτικοί στόχοι να μην επιτευχθούν. Η επιβολή των νέων φόρων που προωθεί η κυβέρνηση, θα έχει μια ακόμη «παρενέργεια», η οποία έχει ήδη αρχίσει να καταγράφεται από πέρυσι, πρώτο έτος διακυβέρνησης: την ανατροπή της σχέσης άμεσων-έμμεσων φόρων”.
Πώς θα τα πληρώσουμε όλα αυτά;
