Ξεκινάμε με κάτι που ακούσαμε. Την συνομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου (amagi.gr) με την Μαρία Τσάκου και τον Κωστή Λυμπουρίδη στον Amagi και με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του πρώτου. Τη βρήκαμε ενδιαφέρουσα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στη συγκεκριμένη συνομιλία επιδεικνύει εκτός από τη γνωστή του οξυδέρκεια μια ευρύτητα πνεύματος και μια καλή γνώση του διεθνούς τοπίου.
Πάλι στον Amagi, μας αρέσει πολύ η σειρά άρθρων της Χρυσούλας Δημοπούλου που είναι οδηγός ταξί και καταγράφει τις εμπειρίες της στο τιμόνι τόσο με τους πελάτες αλλά και την πόλη. Κατεξοχήν αστικά χρονογραφήματα αυτά της Χρυσούλας Δημοπούλου σπανίζουν ως είδος. Αυτή την εβδομάδα γράφει για τις νυχτερινές διαδρομές με το ταξί.
Επαγγελματίας της επικοινωνίας, ο Στάθης Χαϊκάλης γράφει για τις νέες τεχνολογίες εδώ και χρόνια, πριν την επικράτηση του διαδικτύου. Στο άρθρο του στη Lifo αναστοχάζεται πάνω στη χρήση των social media και το δίπολο ψηφιακής/αναλογική ζωής: “Και τώρα, πώς θα βγούμε από τις ψηφιακές φούσκες;”.
Στη LIFO ο Μιχάλης Μιχαήλ, γράφει για ένα εμβληματικό εστιατόριο με αφορμή τα 20 χρόνια λειτουργίας του. Η ιστορία του εστιατορίου υψηλής γαστρονομία “Σπονδή” ξεδιπλώνεται μέσα από την αφήγηση του ιδιοκτήτη του Απόστολου Τραστέλλη και των συνεργατών του. Τ’αστέρια Μισελέν λάμπουν στο Παγκράτι. Πολύ ωραίο κείμενο, να το διαβάσετε: “Είκοσι χρόνια εστιατόριο “Σπονδή”.”.
Έχω πολύ έντονες απόψεις για το θέμα και θ’αποφύγω να τις εκφράσω. Η ιστορία του γορίλλα Harambe που σκοτώθηκε από τους υπεύθυνους του ζωολογικού κήπου στο Cincinnati όταν παιδάκι διέφυγε της προσοχής των γονιών του και μπήκε στο κλουβί του δημιούργησε θύελλα πολλών και ποικίλλων αντιδράσεων στις ΗΠΑ. Το Atlantic αναλαμβάνει ν’απαντήσει στην εύλογη ερώτηση εαν χρειαζόμαστε στ’αλήθεια τους ζωολογικούς κήπους. “Do we need zoos?”
Κυκλοφορεί στα Ελληνικά το μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπαρνς “Ο αχός της Εποχής” (Μεταίχμιο) που διαπραγματεύεται τη ζωή του συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Το βιβλίο έχει δημιουργήσει αρκετές συζητήσεις για τις συνθήκες καλλιτεχνικής δημιουργίας την εποχή του καθεστώτος του Στάλιν. Τί ήταν όμως τελικά ο Σοστακόβιτς; Ένα πειθήνιο όργανο του Στάλιν ή ένας σιωπηλός αντιφρονών; Το άρθρο του New York κάνει μια ανασκόπιση στις διαμάχες γύρω από την πραγματική πολιτική τοποθέτηση του συνθέτη: “Julian Barnes and the Shostakovich Wars”.
Με την επίσκεψη Πούτιν στη χώρα μας να βρίσκεται ήδη πίσω μας βρήκαμε ενδιαφέρουσα αυτή τη μικρή ανάλυση του Economist για τον Ρώσο πρόεδρο και την εκκλησιαστική διπλωματία, όπως το θέτει κάπως κομψά. “Greece, Russia and the Religious Diplomacy”.
