Του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου*
Όπως κάθε χρόνο, η διεξαγωγή του Αthens Pride είναι μια καλή αφορμή για να στοχαστεί κανείς για την κατάσταση των δικαιωμάτων στη χώρα μας. Mετά από ενάμιση χρόνο διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πώς διαμορφώνεται το τοπίο; Βελτιώθηκε ή χειροτέρεψε η προστασία τους;
H επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια είναι ασφαλώς το μείζον γεγονός του περασμένου χρόνου (ν. 4356/2015). Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ ότι εξακολουθεί να ερωτοτροπεί στο εθνοπατριωτικό μπλοκ και να στηρίζεται στον κ. Καμμένο, νομοθέτησε σε ένα πεδίο που οι ΑΝΕΛ ανέκαθεν θεωρούσαν ταμπού. Αγνοώντας τις έντονες –μέχρι και χυδαίες- αντιδράσεις ορισμένων ιεραρχών, ενίσχυσε έτσι την ισοπολιτεία, εκεί όπου Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ δεν είχαν τολμήσει. Η Ελλάδα, καθυστερημένα έστω, συμμορφώθηκε προς τις νόρμες του Στρασβούργου και άφησε στην Ιταλία το θλιβερό προνόμιο να είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει τη ομόφυλη σχέση.
Η άλλη μείζων νομοθετική παρέμβαση στο πεδίο των δικαιωμάτων ήταν η ενίσχυση της ελευθεροτυπίας, με την αλλαγή του νόμου για την αστική ευθύνη του τύπου λόγω προσβολής της προσωπικότητας (ν. 1178/1981). Οι διαδοχικές καταδίκες του Μανώλη Βασιλάκη είχαν δείξει προ ετών ότι οι δικαστές μας δεν είναι ακόμη ώριμοι να ευθυγραμμισθούν με την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Έπρεπε λοιπόν να παρέμβει ο νομοθέτης. Εν τούτοις, όπως φάνηκε πρόσφατα από τις υποθέσεις Ρίχτερ (που η δικαστική πλευρά της έληξε απρόσμενα κατ’ ευχήν) και Θάνου κατά Τσακυράκη, η όχι λιγότερο τυποκτόνα ποινική διάσταση της ευθύνης των μέσων ενημέρωσης, παραμένει εκκρεμής.
Από τα παραπάνω -αλλά και τη θετική λύση που δόθηκε σε μιαν άλλη μεγάλη εκκρεμότητα, την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα- μπορεί κανείς να βγάλει, άνευ ετέρου, το συμπέρασμα ότι ο απολογισμός είναι θετικός; Υπάρχουν δυστυχώς αρκετά άλλα περιστατικά που θολώνουν την εικόνα. Ενδεικτικά θα ανέφερα τις απαράδεκτες πιέσεις σε βάρος δικαστών για τον χειρισμό συγκεκριμένων υποθέσεων, τη νομιμοποίηση της χρήσης παράνομα κτηθέντων αποδεικτικών στοιχείων και τις μεθοδεύσεις του κ. Παπά για τις τηλεοπτικές άδειες.
Να πρόκειται, άραγε για ένα ακόμη πεδίο στο οποίο η Αριστερά, καθυστερημένα έστω, «προσγειώνεται»; Σε σύγκριση με άλλους τομείς, ο απολογισμός της πάντως δεν είναι ο χειρότερος.
*Ο κ. Ν.Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
