Δύο εξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα για τη σφαγή στο Ορλάντο που προσεγγίζουν τη φύση του εγκλήματος από αντίθετες κατευθύνσεις. Ο Ρωμανός Γεροδήμος, Λέκτορας Πολιτικών Επιστημών, σε άρθρο του στον Amagi υποστηρίζει ότι ο χαρακτηρισμός του εγκλήματος ως έγκλημα μίσους και επίθεση στη γκαίυ κοινότητα, στην πραγματικότητα είναι ένα βολικό πλαίσιο που αναπαράγει τα στερεότυπα σε βάρος των ομοφυλόφιλων. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: “Τα θύματα του Ορλάντο δεν τα θυμόμαστε επειδή ήταν Λατινοαμερικάνοι ή γκέι, αλλά επειδή ήταν άνθρωποι και παιδιά, αδέρφια, σύντροφοι και φίλοι άλλων ανθρώπων. Το να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους δεν τους κάνει περισσότερο ξεχωριστούς — όλοι είμαστε ξεχωριστοί, γιατί είμαστε άνθρωποι. Οι επιθέσεις αυτές δεν πλήττουν μόνο τη γκέι κοινότητα — πλήττουν την ανοιχτή κοινωνία μας, τα δικαιώματα της οποίας, τα προνόμια και τις ελευθερίες όλοι εκμεταλλευόμαστε και θεωρούμε δεδομένα”. “Ένα βολικό πλαίσιο”.
Στον αντίποδα βρίσκεται άρθρο στην “Εφημερίδα των Συντακτών” που το υπογράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου, Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά με πολλά χιλιόμετρα ακτιβιστικής δράσης στο χώρο των δικαιωμάτων και της κοινωνίας των πολιτών, που σχολιάζει τη σπουδή αρκετών να αποδώσουν το έγκλημα στην ισλαμική τρομοκρατία αρνούμενοι τη διάσταση του εγκλήματος μίσους κατά των ομοφυλόφιλων. “Οι μονοσήμαντες αναγνώσεις των εγκλημάτων μίσους δεν βοηθούν στην κατανόησή τους. Χρησιμεύουν συνήθως για να επιβεβαιώσουν προκατασκευασμένες βεβαιότητες, να εκμεταλλευτούν αισθήματα θυματοποίησης ή να προωθήσουν άλλες πολιτικές σκοπιμότητες”, επισημαίνει. “Ορλάντο, η δυστοπία του μίσους”.
Σε κάθε τρομοκρατική επίθεση με όπλα στις ΗΠΑ, επιστρέφει η ακατανόητη για εμάς τους Ευρωπαίους, εμμονή των Αμερικανών με την οπλοκατοχή. Σ’ενα long read ο δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης κάνει μια ιστορική ανασκόπιση, νομικού χαρακτήρα, στη Δεύτερη Τροπολογία του αμερικανικού συντάγματος που περιγράφει το δικαίωμα της οπλοκατοχής ως αναφαίρετο και κάνει και μια σύνοψη των συνταγματικών ερμηνειών της συγκεκριμένης τροπολογίας σήμερα. “ΗΠΑ: Η Δεύτερη Τροποποίηση”.
Κι ενώ όλοι ξιφουλκούν με όλους με αφορμή το Ορλάντο για την ισλαμοφοβία, την ομοφοβία, την οπλοκατοχή, την ισλαμική τρομοκρατία, τα ίδια τα θύματα, οι οικογένειες τους αλλά και επιβιώσαντες ζουν ένα ακόμα δράμα. Για αρκετούς η επίθεση ήταν η αφορμή να αποκαλυφθεί, για πρώτη φορά, η σεξουαλική τους ταυτότητα σε συγγενείς και γνωστούς. Επιβιώσαντες που προσπαθούν να μην γνωστοποιηθεί η ταυτότητά τους αλλά και σπαραχτικές δηλώσεις συγγενών που εκτός από τον πόνο της απώλειας ζουν και την ενοχή ότι το παιδί τους φοβόταν να τους αποκαλύψει κάτι τόσο σημαντικό, περιγράφονται σ’αυτό το εξαιρετικό, από κάθε άποψη, ρεπορτάζ της Wall Street Journal. Ευχαριστούμε τη δημοσιογράφο της WSJ Ματίνα Στεβή που μας το υπέδειξε. “Orlando Shooting Leaves Gay Survivors, Mourning Families Struggling With Secrets”.
Το άρθρο το μοιράστηκαν χιλιάδες σε όλο τον κόσμο στα social media και στη χώρα μας. Γράφτηκε από τον Alex Massie και δημοσιεύθηκε στο μπλογκ του στον Spectator, το βράδυ που δολοφονήθηκε η Joe Cox και είναι υπόδειγμα πολιτικής αρθρογραφίας. Μεταφράστηκε στα Ελληνικά και δημοσιεύθηκε και από ελληνικά Μέσα. Διαβάστε το. “A Day of Infamy”. “Μια ημέρα ντροπής για τη Βρετανία”.
Οι νεκρολογίες του Economist είναι πασίγνωστες για το ύφος και την ποιότητά τους. Συνήθως δημοσιεύονται αρκετές εβδομάδες μετά τον θάνατο κάποιου διάσημου προσώπου ώστε να έχει “κρυώσει” το θέμα και να γίνει η απαιτούμενη έρευνα για το βίο και την πολιτεία του θανόντος. Η νεκρολογία της Joe Cox από τον Economist δημοσιεύθηκε σήμερα και το στυλ αφήνει τη θέση του στη συγκινητική αποτίμηση της ιδεαλίστριας βουλευτή που δολοφονήθηκε με τρόπο αποτρόπαιο. “Obituary: Jo Cox—idealistic, diligent, likeable and rooted in her Yorkshire constituency”.
Για να λαμβάνετε στο εμέηλ σας το δελτίο με τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας, εγγράφεστε εδώ.
