Μαζί με το editorial που υπογράφει ο εκλογικός αναλυτής που το FACT εμπιστεύεται, ο Θοδωρής Λιβάνιος, διαβάστε το άρθρο του Γρηγόρη Φαρμάκη στο Amagi για την απλή αναλογική που είναι ό,τι πιο εύστοχο έχουμε διαβάσει για το θέμα. Δεν είναι μόνο ότι η απλή αναλογική δεν επιτρέπει την κυβερνησιμότητα. Είναι ένα άδικο εκλογικό σύστημα. Τελεία και παύλα. “Στις κυβερνήσεις ευρύτατης συνεργασίας που αναγκαστικά προκύπτουν από εντελώς αναλογικά εκλογικά συστήματα, το πιθανότερο είναι ότι θα συμμετέχουν αναγκαστικά και αυτοί που οι περισσότεροι πολίτες καταψήφισαν, κάτι που γίνεται πια αναγκαστικό σε αυτή την κατάφωρα αντιδημοκρατική επινόηση των κυβερνήσεων «μεγάλης συνεργασίας» των μεγάλων αντιπάλων, που όψιμα προωθείται ως πεμπτουσία, τάχα, της εθνικής συναίνεσης”. “Απλή και άδολη, ως μωρά παρθένος”.
Το άρθρο του Ευάγγελου Βενιζέλου στα χθεσινά ΝΕΑ έδωσε και τον τίτλο στο σημερινό δελτίο αφού μας θύμισε τη θλιβερή, αυτή, ιστορία. Από την απόπειρα της κυβέρνησης ν’αλλάξει τον εκλογικό νόμο κάτι που απέφυγε να κάνει αμέσως μόλις εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015, στα Plan X της εκτροπής και την επιχείρηση για τον έλεγχο των ΜΜΕ μέσω των τηλεοπτικών αδειών. This is a coup. “Πρόκειται για την κυβέρνηση που χαιρόταν το καλοκαίρι του 2015 για τη διεθνή συμπαράσταση που συγκέντρωνε κατά των κακών Ευρωπαίων με το σύνθημα «this is a coup» και τώρα βλέπουμε ότι δεν είχε πρόβλημα να ετοιμάζει plan X που ήταν το ίδιο ένα coup καθώς προέβλεπε εκ των πραγμάτων την κατάλυση των δημοκρατικών και δικαιοκρατικών θεσμών. Το μεγαλύτερο όμως coup είναι αυτό που αποπειράται και πάλι η κυβέρνηση κατά της κοινής λογικής, κατά της κοινωνικής και εθνικής συναίνεσης και ενότητας που έχει ανάγκη ο τόπος. Αυτό είναι πράγματι ένα ουσιαστικό και επικίνδυνο χτύπημα. This is, λοιπόν, a coup”. “This is a coup”.
Με αφορμή τα επεισόδια αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ και όσα ακολούθησαν το Atlantic ανοίγει τ’αρχεία του. Θυμίζουμε ότι το Atlantic είναι ένα έντυπο με μεγάλη ιστορία, ιδρύθηκε το 1857, ανήκει στον συγκρατημένα προοδευτικό χώρο και τώρα γράφει ιστορία και με την ηλεκτρονική έκδοση αλλά και μέσω του Quartz. Οπότε, κάθε που το Atlantic ανοίγει το αρχείο του βγάζει κάτι πολύ καλό και πράγματι το κείμενο που συνδέω εγώ είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει για την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Ο συντάκτης του, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο U.C.L.A, ανατρέχει στο παρελθόν για να υποστηρίξει ότι το σύγχρονο κίνημα υπέρ της οπλοκατοχής ανάγεται στη δράση της εξτρεμιστικής δράσης αφροαμερικανών “Μαύροι Πάνθηρες” και μετά υιοθετήθηκε από τη “λευκή Δεξιά”. Adam Winkler, The Secret History of Guns.
Και ξέρετε ποιο είναι το τραγικό στην περίπτωση του Ντάλας; Ήταν μια πορεία ενάντια στα όπλα όπου η αστυνομία προσπάθησε να δείξει τον καλύτερό της ευαυτό μιας και το είδε ως αφορμή να πλησιάσει τους διαδηλωτές και ιδιαίτερα τους Αφροαμερικανούς. Το Vox το έψαξε και το παρουσιάζει πολύ γλαφυρά. “Dallas police were doing everything right — and then the shooting started”. Όπως αποκαλύπτει και η Washington Post σε σχετικό της ρεπορτάζ, ειδικώς η αστυνομία του Ντάλας ήταν από αυτές που είχαν ενταχθεί σ’ενα πιλοτικό πρόγραμμα για τον περιορισμό της αστυνομικής βίας. Και μετά, άρχισαν οι πυροβολισμοί…”The irony at the heart of the Dallas police deaths after a Black Lives Matter march”
Στην υπογράφουσα αρέσει το γερμανικό ποδόσφαιρο. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, με αφορμή τις φαιδρές αντιδράσεις στον ημιτελικό Γερμανίας-Γαλλίας εξηγεί τί εστί γερμανικό ποδόσφαιρο. ” Οι Γερμανοί δεν είναι κλέφτες, ώστε να τους αντιπαθείς. Εχουν σχεδόν πάντα εξηγήσιμες επιτυχίες, που βασίζονται στη δουλειά, την προπόνηση, την οργάνωση – πιθανότητα ένας λόγος που δεν τους γουστάρουμε είναι γιατί αυτά δεν κοπιάρονται: απαιτούν Γερμανούς” “Νύχτα αντιγερμανικής γιορτής”.
