Απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών ο Σιμόν Πέρες, ο τελευταίος από τους ιδρυτές τους κράτους του Ισραήλ, τρεις φορές Πρωθυπουργός της χώρας, αρχιτέκτονας του πυρηνικού προγράμματος του Ισραήλ, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης για τις προσπάθειες που έκανε για την εξέρευση ειρηνικής λύσης για το παλαιστινιακό.
Εαν το όνομα κάθε ανθρώπου είναι δηλωτικό σ’ενα βαθμό και της μοίρας του, αυτό ισχύει κατεξοχήν για τον Σιμόν Πέρες. Γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1923 στη Βισνέβα της Πολωνίας (σημερινή Λευκορωσία) ως Σιμόν Πέρσκι. Αργότερα θα πάρει το εβραϊκό ψευδώνυμο Πέρες που σημαίνει “αετός”. Και ο Σιμόν Πέρες ως πολιτικός ήταν ακριβώς αυτό: ένας επιθετικός αετός, γεράκι θα τον έλεγες καλύτερα, που είχε ενστερνιστεί τη ρητορική της ειρηνικής διευθέτησης του θέματος των εδαφών με τους Παλαιστινίους αλλά στην πραγματικότητα πολιτεύτηκε και έδρασε με τη λογική του δικαίου του ισχυρότερου.
Το 1934 η οικογένειά του φτάνει στην υπό βρετανική κατοχή Παλαιστίνη. Στον πρώτο Αραβο-ισραηλινό πόλεμο πήρε ενεργά μέρος ως μέλος της Haganah, μιας στρατιωτικής οργάνωσης (σήμερα κάποιοι μπορεί να την έλεγαν και τρομοκρατική…) που είχε καθοριστικό ρόλο τόσο στον πόλεμο κατά των Βρετανών όσο και αργότερα κατά τα πρώτα βήματα του κράτους του Ισραήλ. Η Haganah αργότερα εξελίχθηκε στον Στρατό των Πολιτών του Ισραήλ (IDF). Το εύρος της εμπλοκής του με τη στρατιωτική οργάνωση ήταν τέτοιο που σε ηλικία 29 ετών έγινε Αρχιστράτηγος. Η κρίση στο Σουέζ το 1956 τον ανέδειξε σε ηγετική μορφή. Άσχετα από την διπλωματική εξέλιξη των πραγμάτων που οδήγησε στην επιστροφή του καναλιού στην Αίγυπτο, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ήταν απολύτως επιτυχείς. Τα κατορθώματά του δεν σταματούν στο Σουέζ. Λίγο αργότερα, θα πείσει τον Μπεν Γκουριόν ότι μια μικρή χώρα σαν το Ισραήλ που είναι κυκλωμένη από εχθρούς χρειάζεται πυρηνικά και λαμβάνει τη συγκατάθεσή του να σχεδιάσει το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας.
Χρόνια μετά, ο στενός του συνεργάτης στις μυστικές συνομιλίες με τους Άραβες και επιφανής διαπραγματευτής Yossi Beilin θα πει ότι τα πρώτα χρόνια της καρριέρας του, αυτός ο θιασώτης της ειρήνης ήταν ένα γεράκι του πολέμου.
Την περίοδο 1984-1986 χρημάτισε Πρωθυπουργός της κυβέρνησης εθνικής ενότητας Εργατικού Κόμματος-Λικούντ. Το 1993 εποπτεύει τις μυστικές διαπραγματεύσεις με την οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης που θα οδηγήσουν στην υπογραφή των συμφωνιών του Οσλο. Το 1994 βραβεύεται με το Νόμπελ Ειρήνης μαζί με τον Γιτζάκ Ραμπίν και τον Γιάσερ Αραφάτ για τον ρόλο τους στην παλαιστινο-ισραηλινή ειρηνευτική διαδικασία. Μετά την δολοφονία του Γιτζάκ Ραμπίν, στις 4 Νοεμβρίου 1995, ο Σιμόν Πέρες τον διαδέχεται στην ηγεσία της κυβέρνησης και του Εργατικού Κόμματος.
Ο Σιμόν Πέρες που έζησε μέσα στους πολέμους αλλά και τις πολιτικές πολεμικές, είχε την ευφυία να δει τη στιγμή που έπρεπε να αποσυρθεί από τις διενέξεις και από “Πατέρας” του Ισραήλ να γίνει ο “Παπούς” του έθνους. Μάλιστα ταξίδεψε πολύ μεταφέροντας την εικόνα ενός ενωμένου, προοδευτικού και παθιασμένου για την ειρήνη Ισραήλ.
Θα τον θυμόμαστε ως μεγάλο πολιτικό και πατριώτη με την έννοια ότι πατριωτισμός είναι ν’αγαπάς την πατρίδα σου και όχι να μισείς τις πατρίδες των άλλων.
Η οικογενειακή του ιστορία τέμνεται με αυτή της χώρας μας καθώς ο πατέρας του έπεσε στην Ελλάδα ως κομάντο αλεξιπτωτιστής, συνελήφθη από τους Γερμανούς, κατάφερε να αποδράσει, περιπλανήθηκε στη χώρα μέχρι που βρήκε καταφύγιο σ’ενα ελληνικό μοναστήρι, πιθανότατα αυτό της Χασιάς. Την ιστορία την είχαμε διαβάσει στα ΝΕΑ το 2012 όταν είχε έρθει στη χώρα μας σε επίσημη επίσκεψη ως Πρόεδρος.
Συστήνουμε θερμά να δείτε την ομιλία του στο Νταβός το 2013, είναι μία από τις πιο εμπνευστικές ομιλίες που έχουμε δει ποτέ. Έμπλεος σοφίας κάνει τη διαπίστωση ότι “Ο αισιόδοξος με τον απαισιόδοξο πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο. Ζουν όμως μιας εντελώς διαφορετική ζωή. Ζήσε ως αισιόδοξος. Το δοκίμασα για 90 χρόνια και δεν ήταν τόσο άσχημα”.
