Ολοκληρώθηκε χθες με την εκλογή Πρόεδρου και μελών της Κεντρικής Επιτροπής, το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είχαμε ανακοινώσει, θα περιμέναμε την ολοκλήρωση του συνεδρίου για να κάνουμε μια αποτίμηση του τί συνέβη τις τρεις ημέρες που προηγήθηκαν. Ζητήσαμε από τη δημοσιογράφο του Αθήνα 9,84 κ.Τζίνα Μοσχολιού να το παρακολουθήσει για λογαριασμό μας και να μας κάνει και τη σχετική αποτίμηση.
Γράφει, λοιπόν, η Τζίνα Μοσχολιού.
“Το κόμμα δεν είναι είναι το Μαξίμου”. Με αυτή τη φράση συνοψίζεται πιο πετυχημένα το μήνυμα που έστειλε στον Αλέξη Τσίπρα το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα συνέδριο το οποίο ξεκίνησε με κακούς οιωνούς για τον πρόεδρο του κόμματος, με τον προσυνεδριακό διάλογο να χαρακτηρίζεται απο κριτική, φόβο για την απώλεια ταυτοτικών στοιχείων του κόμματος και την αλλαγή στόχων και πολιτικών απο το Μαξίμου, χωρίς την διαβούλευση με το κόμμα.
Θέματα τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας δεν αγνόησε στις ομιλίες του στο συνέδριο, επιχειρώντας μια ένεση αυτοπεποίθησης στο σώμα απο τη μία αλλά και μια επίθεση προς όσους, στο ονομα της πολυδιαφημισμένης πολυφωνίας της αριστεράς, υπονομεύουν, κατά τον Τσίπρα πάντα, τις εσωκομματικές διαδικασίες. Απο την πρώτη ομιλία του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε σε πρώην και νυν συντρόφους, παρουσιάζοντας εαυτόν σχεδόν ως θύμα προσώπων που πάσχουν απο “συγκεντρωτισμό” και ζήτησε ενα κόμμα επι της ουσίας πιο πειθαρχημένο, με λιγότερο φιλόδοξα και αυτόνομα στελέχη και όργανα που θα εξασφαλίζουν τη λογοδοσία.
Το κέντρικο θέμα αυτού του συνεδρίου τελικά, η σχέση κυβέρνησης (ή κράτους, όπως επέλεξαν κάποιοι να το θέσουν) με το κόμμα, ήταν το επίδικο και απεδείχθη τόσο δυσεπίλυτο όσο ακούγεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που φέρει ως ηθικό προτέρημα οτι έχει απορρίψει τις αρχές των κομμάτων με οργάνωση λενινιστικού τύπου, βιώνει πλέον φωναχτά το αναμενόμενο υπαρξιακό του, διαφωνόντας για το αν μια χώρα διοικείται αποτελεσματικά οταν για να παρθεί μια απόφαση χρειάζεται να συνεδριάσουν πάνω απο 150 άνθρωποι κι όταν ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος βρίσκεται συχνά σε ρόλο αμήχανου ζογκλέρ σε κόντρες του κόμματος με υπουργούς.
Σε επίπεδο συσχετισμών, απο την πρώτη ανάγνωση της λίστας των εκλεγέντων στην Κεντρική Επιτροπή, είναι μια συμμαχία της ομάδας των 53 με τους λεγόμενους “κομματικούς” (“ομάδα Μπανιά” για τους παλιότερους). Μια συμμαχία που αποτυπώθηκε και στις ομιλίες στελεχών, οπως αυτής του φυσικού αρχηγού των 53, του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που έδωσε εμμέσως πλην σαφώς γραμμή για στήριξη του Νίκου Φίλη. Για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο οφείλουμε επίσης να παρατηρήσουμε πως πέτυχε μια σαρωτική πρωτιά στην ψηφοφορία παρότι είναι ο άνθρωπος στην ηλεκτρική καρέκλα, ο υπουργός που υπέγραψε κι εφαρμόζει μνημόνιο. Η αντίθεση του Πάνου Σκουρλέτη σε ιδιωτικοποιήσεις κι η κρίτικη σε πρόσωπα γύρω απο τον Τσίπρα, η σταθερή κομματική δύναμη του Νίκου Βούτση κι οι ταυτοτικές “μάχες” του Νίκου Φίλη τους έβαλαν επίσης ψηλά στις προτιμήσεις των συνέδρων. Σε υψηλές θέσεις κι η ηγεσία του υπουργείου Υγείας, με τον Ανδρέα Ξανθό να κάνει την έκπληξη στην 4η θέση και τον Παύλο Πολάκη στην 7η, πολύ υψηλότερα απο ιστορικά στελέχη. Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό ένα προσωπικό σχόλιο: η υψηλή θέση εκλογής του Παύλου Πολάκη δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη καθώς η δεδομένη δημοφιλία του είναι ενδεικτική της πολιτικής μετάλλαξης του κυβερνώντος κόμματος που επι δεκαετίες θεωρούσε πως θέτει standards αισθητικής και πολιτισμού στον πολιτικό λόγο. Εξάλλου το ίδιο σώμα καταχειροκρότησε τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ που, αναβαπτισμένος απο το πολιτικό του παρελθόν, φόρεσε κόκκινο γαρίφαλλο και απεκάλεσε συντρόφους του τα παιδιά με τα πανό με τα συνθήματα για τους κομμουνιστές.
Επιστρέφοντας στα σημαντικά στοιχεία της κατάταξης της ΚΕ, ο Γιάννης Δραγασάκης, που είχε την πρωτιά στο 1ο Συνέδριο, βρέθηκε 4 θέσεις πιο κάτω, όντας ίσως ένας άνθρωπος του Μαξίμου πλέον. Διοτι οι άνθρωποι του Τσίπρα και του Μαξίμου, οι “προεδρικοί” είναι χαμηλότερα. Οι Νίκος Παππάς, η Ρένα Δούρου κι ο γραμματέας Παναγιώτης Ρήγας εξελέγησαν στην 8η, 9η και 10η θέση αντιστοίχως, ενω οι στενότατοι συνεργάτες, το ιστορικό στέλεχος Αλέκος Φλαμπουράρης και ο πρώην φερελπις της νεολαίας, διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου, Δημήτρης Τζανακόπουλος βρέθηκαν δεκάδες θέσεις πιο χαμηλά.
Έναν εκνευρισμό ή ίσως έναν λάθος υπολογισμό – που πάντως αποσοβήθηκε – μαρτυρά κι η πολυσυζητημένη παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα κατά τη διάρκεια ψηφοφορίας στην οποία κάπως άκομψα, εως και προσβλητικά θα έλεγε κάποιος, είπε στους συνέδρους πως αναρωτιέται αν κατάλαβαν πως ψηφίζουν εναντίον πρότασης του. Στη σκηνή αυτή η…πρωτοτυπία δεν έγκειται τόσο στην αποφασιστικότητα του προέδρου ή στην προτροπή να ψηφίσει κάποιος τη “γραμμή”, ούτε καν στην παρέμβαση ψυχραιμότερων στελεχών που έκαναν λόγο για άκυρη ψηφοφορία απο λάθος του προεδρείου – κάτι όχι ασυνήθιστο στα συνέδρια – όσο στο οτι ειπώθηκε ενώπιον δημοσιογράφων ανοιχτά αυτή η φράση.
“Το κόμμα πρέπει να ελέγχει την κυβέρνηση” συμφώνησαν όλοι, περισσότερο ή λιγότερο πειστικά, “το κόμμα όμως πρέπει να συμμετέχει σε όλα τα ζητήματα, να παράγει την πολιτική” επεσήμαναν εντονότερα κάποιοι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και θέλει να είναι στην Κουμουνδούρου και δεν θαμπώνεται απο τα λούσα της Ηρώδου Αττικού θα έλεγαν αν ήταν διάλογος σε ταινία. Επειδή αυτά τα προβλήματα συνήθως τα λύνει η ζωή, μπορεί κανείς να μαντέψει πως το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όποτε κι αν γίνει αυτό, θα έχει περισσότερα συμπεράσματα απο αυτό που μόλις έληξε.
Υπάρχει μια αγγλική λέξη, η λέξη “closure” η οποία μεταφράζεται στα ελληνικά συνήθως ως “κλείσιμο” ή “περαίωση” αλλά όταν χρησιμοποιείται για σχέσεις αποδίδει ένα τέλος χωρίς υπόλοιπα, χωρίς απορίες και δισταγμούς και γκρίζα πεδία, ένα οριστικό κλείσιμο ενός κύκλου, όχι μόνο κυριολεκτικά αλλα και μεταφορικά. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη όταν έσβησαν τα φώτα και τα μικρόφωνα στο Ταε Κβο Ντο. Έμοιαζε περισσότερο με μετάβαση.
