Με αφορμή την έναρξη της διαβούλευσης για την μεταρρύθμιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά το 2020 ζητήσαμε απο την γεωπόνο και μέλος της πολιτικής κίνησης “Μπροστά” κυρία Ντίνα Σπυροπούλου να μας γράψει για τις θέσεις της Ελλάδας στον αγροτικό τομέα σήμερα.
Το θέμα έχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον, αφού πλήθος ειδικών αναλυτών και στο πλαίσιο της συζήτησης για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, έχουν επισημάνει την ανάγκη ενίσχυσης του πρωτογενούς δηλαδή του αγροτικού τομέα της οικονομίας μας.
Το άρθρο της κ.Σπυροπούλου αναδεικνύει τις δύο πάγιες κακοδαιμονίες του ελληνικού συστήματος: το έλλειμμα στρατηγικού σχεδιασμού στους διαφόρους τομείς και τηνν απουσία πολιτικής βούλησης τις στιγμές που απαιτούνται αποφάσεις.
Κατά την 36χρονη ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θεσμικά και οικονομικά η ελληνική γεωργία θα μπορούσε να έχει ωφεληθεί πολύ περισσότερο, αν οι κυβερνήσεις είχαν πετύχει να παρουσιάζουν ένα σχέδιο που θα περιέγραφε την στόχευση, τα ζητούμενα, τα μέσα και τα εργαλεία επιτυχίας για τον τομέα. Τέτοιο σχέδιο δεν υπήρξε ποτέ γενικά για την Ελλάδα πόσο μάλλον για τον τομέα αυτό. Και αυτό φαίνεται όχι μόνο από την πελαγοδρόμηση του ίδιου του τομέα τόσα χρόνια, αλλά αποδεικνύεται κιόλας από τους φακέλους που κάθε φορά οι Ελληνικές Κυβερνήσεις υποβάλλουν για την αξιοποίηση του μεγαλύτερου εργαλείου πολιτικής που έχουν. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα δεν μπόρεσε να αναδειχτεί ποτέ ως «διαμορφωτής» της αγροτικής πολιτικής αλλά παρέμεινε συνήθως παθητικός δέκτης των πολιτικών που διαμορφώνονταν στην ΕΕ.
Σήμερα, εν μέσω αγροτικών κινητοποιήσεων και καθώς ξεκινάνε εκ νέου οι συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την Κοινή Αγροτική Πολιτική μετά το 2020, ελπίζουμε και ευχόμαστε (πιθανά χωρίς ανταπόκριση) το ελληνικό πολιτικό σύστημα να συζητήσει σοβαρά την υιοθέτηση ενός μακρόχρονου σχεδίου για τον πρωτογενή τομέα και να μην μείνει σε διαπιστώσεις, ευχολόγια και τελικά σε απλά μέτρα ανακούφισης των πληττόμενων αγροτών. Τέτοια μέτρα, που προφανώς υπάρχουν, όπως χαμηλότερη φορολογία και εισφορές, ο έλεγχος των τιμών εισροών και μέτρα για την μείωση τους (πχ αγροτικό πετρέλαιο), η εξασφάλιση χρηματοδοτήσεων είτε από δάνεια είτε από δράσεις του πυλώνα 2 της αγροτικής ανάπτυξης κ.ά. αποτελούν πάγια συνδικαλιστικά αιτήματα των αγροτών και συνοδεύουν εδώ και χρόνια τις κινητοποιήσεις τους. Όμως το πρόβλημα του αγροτικού τομέα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς δομικές και θεσμικές αλλαγές που εκκρεμούν δεκαετίες και αδυνατούν τα βρουν λύση από τους διαρκώς εναλλασσόμενους Υπουργούς Αγροτικής Ανάπτυξης και παλιότερα Γεωργίας.
Οι αλλαγές αυτές ενδεικτικά περιλαμβάνουν την πολιτική νερού και γης, την θεσμοθέτηση ενός οριζόντιου νόμου για τους συνεταιρισμούς και των άλλων μορφών οργάνωσης των παραγωγών που θα τους χειρίζεται ως ιδιωτικούς οργανισμούς (όπως δηλαδή πραγματικά είναι) την ενίσχυση των Διεπαγγελματικών οργανώσεων, την εκπαίδευση των παραγωγών, τη συμβολαιακή σύνδεση της αγροτικής παραγωγής με τη μεταποίηση μέσω του ΠΑΑ, την αλλαγή του καθεστώτος των αγροτικών ασφαλίσεων κ.ο.κ. Οι δομικές και θεσμικές αλλαγές όμως προϋποθέτουν την ύπαρξη του προαναφερόμενου σχεδίου για τον αγροτικό τομέα στην Ελλάδα. To αγροτικό ζήτημα τελικά, είναι σύνθετο αλλά ζωτικό για το μέλλον της Ελλάδας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.
