Μοιάζει με τις λογικές συνεπαγωγές των τεστ της Mensa. Μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη να φλασάρει στη μνήμη το όνομα του Κώστα Σημίτη αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μας στο δεύτερο flashback που θυμόμαστε την εκλογή του δεύτερου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στο τέταρτο συνέδριο του κόμματος, το 1996. Είχε προηγηθεί, λίγους μήνες νωρίτερα η εκλογή του στη θέση του Πρωθυπουργού από την τότε ΚΟ ομάδα του ΠΑΣΟΚ, μετά την παραίτηση του Αντρέα Παπανδρέου, για λόγους υγείας. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν η έκπληξη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τη νίκη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ την εξασφάλισε η πολιτική του διάνοια. Κρατώντας τα χαρτιά του κλειστά μέχρι την τελευταία στιγμή, όπως αφηγείται ο ίδιος στους αυτοβιογραφικούς “Δρόμους Ζωής” (ΠΟΛΙΣ) ανέβηκε στο βήμα του συνεδρίου και έθεσε το εξής απλό δίλημμα:
“Εφόσον δεν εκλεγώ Πρόεδρος, θα παραιτηθώ από πρωθυπουργός. Όποιος εκλεγεί Πρόεδρος θα πρέπει να είναι ο πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ που θα με αντικαταστήσει. Η παραίτησή μου είναι η καθαρή λύση, η λύση που επιβάλλει το χρέος μου να υπηρετήσω τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αν παραμείνω πρωθυπουργός, θα δώσω την εντύπωση ότι έχω εξουσίες τις οποίες στην πραγματικότητα δεν θα έχω. Θα υπόσχομαι ή θα δεσμεύομαι χωρίς να μπορώ να πραγματοποιήσω τη δέσμευσή μου. Αν παραμείνω, δεν θα είμαι ειλικρινής ως προς την περιγραφή της πραγματικότητας απέναντι σε όλους αυτούς που περιμένουν από μένα πρώτ’απ’όλα ειλικρίνεια”.
Ο Κώστας Σημίτης, φορέας των εκσυγχρονιστικών αντιλήψεων της εποχής, αρνήθηκε να παραμείνει Πρωθυπουργός σε ομηρία του κόμματός του. Έπαιξε και κέρδισε. Και έγραψε ιστορία.
