“Ήταν τα καλύτερα χρόνια, ήταν τα χειρότερα χρόνια, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ηλιθιότητας, ήταν ο καιρός της πίστης, ήταν ο καιρός της δυσπιστίας, ήταν η περίοδος του φωτός, ήταν η περίοδος του σκοταδιού, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα στη διάθεση μας, δεν είχαμε τίποτα στη διάθεση μας, όλοι μας πηγαίναμε κατευθείαν στον παράδεισο, όλοι μας πηγαίναμε εντελώς αντίθετα”.
Δεν υπήρξε μέρα που να θυμηθήκαμε τις πρώτες αράδες από την “Ιστορία Δύο Πόλεων” του Κάρολου Ντίκενς, διαβάζοντας τις ειδήσεις για τις αμερικανικές εκλογές. Τον Ιούλιο πραγματοποιήθηκαν τα συνέδρια Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών για να αναδειχτούν οι υποψήφιοί τους για το αξίωμα του Προέδρου. Και εκεί ακούστηκαν και συνέβησαν σπουδαία αλλά και πολύ “μικρά” πράγματα, λόγια που μας γέμισαν ελπίδα και άλλα που μας βύθισαν στην απελπισία. Μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, σε συνάντηση που είχαμε με ειδικό συνεργάτη του Ινστιτούτου Brookings που μελετάει τις αμερικανικές εκλογές, μας διαβεβαίωνε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν αυτό που στην πολιτική επιστήμη και επικοινωνία ονομάζεται “unelectable”. Η προοπτική του να είναι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, φάνταζε αστεία. Ένα χρόνο μετά, είναι η πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Και τα δύο συνέδρια ήταν θυελλώδη και έχει σημασία που το αναφέρουμε γιατί συνήθως τα συνέδρια αυτά είναι καλοκουρδισμένα event για να παράγουν θετική δημοσιότητα και να περάσουν στο ευρύ κοινό και στους πολλούς, πλέον, ανεξάρτητους ψηφοφόρους, έναν αέρα ενότητας και μια προοπτική νίκης. Και όμως και στα δύο υπήρξαν έντονες διασπαστικές τάσεις. Στο συνέδριο των Ρεπουμπλικανών, ομάδα εκλεκτόρων, με αλληλουχία ψηφοφοριών επιχείρησαν να υφαρπάξουν την υποψηφιότητα από τον Τραμπ. Ο ίδιος ο συνυποψήφιός του στις προκριματικές για το χρίσμα, Τεντ Κρουζ, αρνήθηκε να τον στηρίξει, ζητώντας από τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Τελικά ο Ντόναλντ Τραμπ πήρε το χρίσμα και κατά την αποδοχή του εξεφώνησε ένα πραγματικά τρομακτικό λόγο. Το μέλλον, εφόσον εκλεγεί, προβλέπεται ζοφερό.
Στο πρόσωπο της Χίλαρι Κλίντον, ο πλανήτης έζησε μια ιστορική στιγμή με την ανάδειξη της πρώτης γυναίκας υποψηφίου για το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ. Και το συνέδριο των Δημοκρατών ήταν θυελλώδες. Οι εκλέκτορες που υποστήριζαν τον Μπέρνι Σάντερς γιούχαραν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ακόμα κι όταν η Κλίντον εκφωνούσε το λόγο αποδοχής του χρίσματος. Τα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος, απέναντι στην εσωστρέφεια και τη ρητορική του φόβου των Ρεπουμπλικανών, επέλεξαν τη στρατηγική του υψηλού φρονήματος, των θετικών αρχών της αμερικανικής πολιτικής παράδοσης.
Το αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο από βέβαιο. Μετά το συνέδριο, ο Ντόναλντ Τράμπ έδειξε να περνά μπροστά στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό που αναμένεται να ανατραπεί αλλά το ανησυχητικό σ’αυτές τις έρευνες δεν είναι τόσο η πρόθεση ψήφου, όσο τα επιμέρους ποιοτικά στοιχεία των ερευνών που δείχνουν ότι οι Αμερικανοί θέλουν να απαντήσουν στην ερώτηση “Ποιοι είμαστε” και όχι στην ερώτηση “Πώς θέλουμε το μέλλον μας”. Και όταν οι ερωτήσεις παίρνουν αυτή τη μορφή, το ρεύμα των λαϊκιστών πλεονεκτεί.
- Οι ΝΥΤ συγκέντρωσαν τα 250 πρόσωπα, τόπους και πράγματα που ο Ντόναλντ Τραμπ έχει προσβάλλει, κατά καιρούς, μέσω τουίτερ.
- Το Atlantic εντόπισε στο συνέδριο των Δημοκρατικών μια 93χρονη εκλέκτορα από το Οχάϊο που όλα αυτά τα χρόνια, τα έχει δει και ακούσει όλα.
- Οι ΝΥΤ δημοσίευσαν συνέντευξη του Ντόναλντ Τραμπ για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής που μας άφησε όλους έντρομους.
