Month: April 2017

Brexit και βρετανικές εκλογές, εβδομάδα 22-28 Απριλίου.

Την περασμένη Παρασκευή, η Μεγάλη Βρετανία πέρασε το πρώτο της 24ώρο από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης, χωρίς να χρειαστεί άνθρακα για το ρεύμα της. Δεν ήταν η μοναδική ιστορική μέρα της εβδομάδας. Τρεις μέρες αργότερα, το Κομμουνιστικό Κόμμα ανακοίνωσε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του, από το 1920 οπότε ιδρύθηκε, δεν θα κατεβάσει υποψήφιο στις εκλογές. Θα στηρίξει -μαντέψτε- τους Labour του Τζέρεμι Κόρμπιν. Ο αρχηγός των Εργατικών έχει υποσχεθεί τέσσερις έξτρα αργίες, οπότε μπορεί αν θέλει να κηρύξει τις δύο μέρες εθνικές επετείους.

Οι άλλες δύο αργίες ανήκουν στους Τόρις με όσα, εξίσου ιστορικά, επίκεινται να τους συμβούν. Για πρώτη φορά από το 1850, το κόμμα ετοιμάζεται να κερδίσει την Εργατική Ουαλία. Αντίστοιχα πρωτόγνωρα είναι και τα δημοσκοπικά ευρήματα στη Σκωτία. Αν επιβεβαιωθούν, βάζουν τέλος στο κλισέ που λέει ότι οι συντηρητικοί βουλευτές είναι σπανιότερο είδος από τα δύο Panda που υπάρχουν στη χώρα. Ο Ντέιβιντ Μαντέλ θα αποκτήσει παρέα.

Οι ανανεωμένοι Σκωτσέζοι Συντηρητικοί, υπό την ηγεσία της Ρουθ Ντέιβιντσον, της πιο ταλαντούχου πολιτικού αυτή τη στιγμή στη Μεγάλη Βρετανία, ίσως στερήσουν 12 έδρες από το SNP. Αν οι Συντηρητικοί τα καταφέρουν σε Σκωτία – Ουαλία, οι εκλογές θα χάσουν τον κατά τόπους εθνικό τους χαρακτήρα, και η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, θα ανακοπεί.

Ήδη η αρχηγός του SNP Νίκολα Στέρτζον άρχισε να αποσυνδέει το αίτημα της για δημοψήφισμα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Το ίδιο έκανε και ο Γκι Φερχόφσταντ, αλλά για το Brexit. Ο επικεφαλής διαπραγματευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υποστήριξε ότι η διαφαινόμενη νίκη της Μέι δεν θα έχει αντίκτυπο στις διαπραγματεύσεις. Πράγματι, η Μέρκελ δεν φάνηκε να επηρεάζεται ιδιαίτερα χθες, στην πρώτη της ουσιαστικά σύγκρουση με τη Μέι.

Ίσως οι πιο σημαντικές εκλογές για το ευρωπαϊκό μέλλον της Βρετανίας να έχουν ήδη διεξαχθεί κατά το ήμισυ σε άλλη χώρα. O Μακρόν έχει περιγράψει το Brexit ως έγκλημα. Αυτά ακούνε οι Βρετανοί Κεντρώοι όλων των κομμάτων, και δηλώνουν σύντροφοι του Γάλλου πολιτικού. Το ρεκόρ έχει ένας φιλελεύθερος συντηρητικός, ο Τζορτζ Φρίμαν, επικεφαλής Πολιτικού Σχεδιασμού των Τόρις, που πρόλαβε να τουϊτάρει τέσσερις φορές μέσα σε μία ώρα το βράδυ της Κυριακής ότι ο Εμάνουελ είναι φίλος του.

Ο Εμανουέλ όμως, είναι και Γάλλος, γι’ αυτό και πλέον αναζητείται στη Βρετανική του εκδοχή. Αν φυσικά είναι κανείς αρκετά θαρραλέος για να αναλάβει το εγχείρημα της ανάκλησης του Brexit με το κλίμα που επικρατεί στη χώρα. Η Daily Mail στο πιο πολυσυζητημένο μέχρι στιγμής πρωτοσέλιδο της προεκλογικής περιόδου, περιέγραψε ως σαμποτέρ τους πολιτικούς που αντιτίθεται στην εθνική προσπάθεια εξόδου από την ΕΕ.

Η κατηγορία για εσχάτη προδοσία συνέπεσε χρονικά με την πρόταση της Γκιζέλα Άλεν, υποψήφιας του UKIP στις τοπικές εκλογές στη Γλασκόβη, για επαναφορά της θανατικής ποινής. Η Μεγάλη Βρετανία οφείλει την κατάργησή της στον Ρόι Τζένκινς. Τον πολιτικό των Labour που πέτυχε τις ιστορικές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις των ‘60s, εγκατέλειψε το κόμμα του όταν αυτό στράφηκε στη ριζοσπαστική αριστερά το 1981, και ίδρυσε το κεντρώο, και για μερικούς μήνες ακαταμάχητο SDP. Συνετρίβησαν άπαντες το 1983, από τη Μάργκαρετ Θάτσερ.

34 χρόνια αργότερα, το έργο είναι το ίδιο. Αναζητείται μόνο κάποιος Μακρόν για τον ρόλο του Τζένκινς.  Ο Κόρμπιν υποδύεται τον παλιό του σύντροφο Μάικλ Φουτ, και η Μέι τη σιδηρά κυρία. Για να μην μείνει μάλιστα σε κανέναν αμφιβολία, φρόντισε να επαναλάβει 38 φορές τη λέξη strong στην ώρα της πρωθυπουργού την Τετάρτη.  

Snapshot Οι εκλογές σε ένα βίντεο, μία δημοσκόπηση ή μία εικόνα

Θύμιος Τζάλλας
Ο Θύμιος Τζάλλας είναι πολιτικός επιστήμονας και συνεργάτης της Hansard Society 

Η οδική ασφάλεια ως εθνική προτεραιότητα

Του Μανώλη Ανδριωτάκη*

Η υπόθεση της οδικής ασφάλειας δεν έγινε ποτέ εθνική προτεραιότητα στη χώρα μας, παρόλο που βρισκόμαστε σταθερά στις πρώτες θέσεις απωλειών από τροχαία στην Ευρώπη. Είναι προφανές ότι η πολιτική μας τάξη δεν έχει αντιληφθεί τη σπουδαιότητα του θέματος. Πιθανώς, το γεγονός ότι πρόκειται για μια υπόθεση με μετρήσιμο αποτέλεσμα, την καθιστά απωθητική σε επαγγελματίες που συνηθίζουν να πολιτεύονται με βερμπαλισμούς και υποσχέσεις. Διαχρονικά, είναι ελάχιστοι οι πολιτικοί που λέρωσαν τα χέρια τους με την οδική ασφάλεια προσπαθώντας να σώσουν ζωές. Όμως στο ανώτατο πεδίο, η οδική ασφάλεια δεν έγινε ποτέ θέμα προτεραιότητας κι αυτό ήταν πάντα ενδεχομένως ένα μεγάλο εμπόδιο.

Τη Μεγάλη Τετάρτη όμως έγινε μια έκπληξη. Η Νέα Δημοκρατία παρουσίασε ένα Στρατηγικό Σχέδιο για την Οδική Ασφάλεια. Το Σχέδιο προλόγισε ο πρόεδρος του κόμματος, δηλώνοντας έτσι ρητά τη δέσμευσή του ότι η οδική ασφάλεια είναι για το κόμμα αλλά και για τον ίδιο προσωπικά, ένα θέμα «υψηλής πολιτικής προτεραιότητας». Παρακολουθώντας από πολύ κοντά τις πολιτικές και τις εξελίξεις σε σχέση με το θέμα τόσο στη χώρα όσο και στο διεθνές περιβάλλον, κρίνω ως πολύ θετικό το γεγονός ότι ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας δεσμεύεται να εκπονήσει και να εφαρμόσει ένα στρατηγικό σχέδιο για την οδική ασφάλεια. Είμαι πεπεισμένος ότι οποιαδήποτε πρόοδος στην κατεύθυνση της μείωσης των τροχαίων, είναι συνυφασμένη με την πολιτική βούληση προσώπων που βρίσκονται πολύ ψηλά στην ιεραρχία των εξουσιών. Στην χώρα μας, η Οδική Ασφάλεια δεν έγινε ποτέ σοβαρή μέριμνα των ηγετών μας. Εδώ, διαφαίνεται ότι ένας υποψήφιος πρωθυπουργός παίρνει το θέμα πάνω του και γίνεται συγκεκριμένος, θέτοντας μετρήσιμο και χρονικά προσδιορισμένο στόχο, μείωση των θανάτων από τροχαία συμβάντα κατά 50% μέσα σε μια δεκαετία, με βάση τον οποίο θα τον κρίνουμε.

Αυτή η ρητή βούληση επίλυσης του προβλήματος απ’ το ανώτατο επίπεδο φυσικά δεν είναι πανάκεια κι αν δεν κινητοποιηθεί πλήθος λειτουργών και πολιτών θα παραμείνει ένα ακόμα σχέδιο επί χάρτου. Για τα επιμέρους στοιχεία, για τα πιο εξειδικευμένα μέτρα του σχεδίου αλλά και για την γενικότερη εικόνα του σχεδίου μπορούν να ειπωθούν πολλά περισσότερα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Εστιάζω στο αναγκαίο και θετικό μέτρο της επανασύστασης της διυπουργικής επιτροπής, γιατί μόνο έτσι θα εξασφαλιστεί ο συντονισμός των αρμοδιοτήτων. Συζητάμε για ένα πολυπαραγοντικό πρόβλημα και χρειαζόμαστε εξειδικευμένες, ορθολογικές λύσεις που εμπλέκουν πλήθος αρμοδίων. Κι εστιάζω επίσης στον εντοπισμό της λύσης στην εκπαίδευση και την επιβολή των κανόνων, γιατί έχω πεισθεί οι δύο αυτοί άξονες, αν θεραπευθούν θα κάνουν τη μεγάλη διαφορά.

Θα αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια. Η οδική ασφάλεια δεν είναι μέσο επίτευξης πολιτικών στόχων, αλλά ένας διαρκής κοινωφελής σκοπός.

Ο Μανώλης Ανδριωτάκης είναι δημοσιογράφος. 

 

Γαλλικές εκλογές: Γύρισαν σελίδα ή άλλαξαν κεφάλαιο;

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι , με τις επιλογές τους στην κάλπη της 23ης Απριλίου, έγραψαν  ιστορία και οδηγούν σε αναδιάταξη το πολιτικό σκηνικό της χώρας τους, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, μένει να αποδειχθεί. Σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι αναλυτές, εντός και εκτός Γαλλίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου

Εκατομμύρια πολίτες, όπως επισημαίνουν, προσπέρασαν τα δυο μεγαλύτερα κόμματα- την γκωλική Δεξιά και τους Σοσιαλιστές- στέλνοντας στο κατώφλι του Μεγάρου των Ηλυσίων τον Μακρόν και την  Λεπέν, δυο πρόσωπα εκτός των καθεστωτικών δυνάμεων και τα οποία εκπροσωπούν τις νέες διαχωριστικές γραμμές και στη χώρας τους: την μετριοπαθή φιλελεύθερη φιλοευρωπαϊκή Γαλλία και την φοβική εθνικο/δεξιά λαϊκιστική πτυχή της. Η εικόνα στον εκλογικό χάρτη δείχνει μια επικράτεια χωρισμένη στα δυο.

Η ακτινογραφία της γαλλικής ψήφου.

Ο Μακρόν κέρδισε την Λεπέν με περίπου 800.000 ψήφους διαφορά, αδιανόητο επίτευγμα για έναν “νεοσσό” της πολιτικής, δίχως κυβερνητική εμπειρία , δίχως κόμμα, ανοιχτά υπέρ της Ευρώπης, με ατζέντα επώδυνων μεταρρυθμίσεων και με το προσωνυμία “ο μπουρζουά τραπεζίτης των Ρότσιλντ”. Ωστόσο πρέπει να επισημανθεί ότι  το Εθνικό  Μέτωπο με την Λεπέν κατέγραψε  ιστορικό ρεκόρ ψήφων- 7,6  εκατομμύρια- ο μεγαλύτερος αριθμός που έλαβε ποτέ.


Στο διαδραστικό χάρτη της εφημερίδας Le Monde αποτυπώνονται οι περιοχές στις οποίες συγκέντρωσαν τα υψηλότερα και τα χαμηλότερα ποσοστά οι προεδρικοί μονομάχοι της 7ης  Μαίου. Η Λεπέν ήρθε πρώτη και με διαφορά σε περιοχές με υψηλή ανεργία και ισχυρό μεταναστευτικό στοιχείο.

Τη δημογραφική ακτινογραφία της ψήφους έκαναν και οι New York Times και αναμετέδωσε η Καθημερινή.

Σύμφωνα με τον διευθυντή της εταιρείας μετρήσεων και αναλύσεων harrisinteractive.fr. , απο τους 100 ψηφοφόρους που είχαν ψηφίσει Ολάντ το 2012, οι 45 επέλεξαν Μακρόν, οι 26 στηριξαν τον Μελανσόν και μονον 18 έρειξαν στην κάλπη Αμόν.

Υπήρξε διασπορά και της δεξιάς ψήφου. Από τους 100 ψηφοφόρους του Σαρκοζί το 2012, οι 21 ψήφισαν Μακρόν, οι 56 Φιγιόν και οι 13 Λεπέν.

Μαρία Χούκλη.

Ο Μακρόν μετά το θαύμα.

Στις γαλλικές εκλογές συνέβησαν πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα με επίκεντρο κυρίως τον Εμανουέλ Μακρόν. Καταρχήν είδαμε την πρώτη πραγματική προβολή της μετατόπισης του πολιτικού άξονα σε εκλογικό αποτέλεσμα. Η αντίθεση μεταξύ “ανοιχτού”-“κλειστού” πέρασε στο δεύτερο γύρο των εκλογών αφήνοντας πίσω της την αντίθεση αριστεράς- δεξιάς.
Αυτό αποτελεί μία εξέλιξη που αναμενόταν εδώ και καιρό παρότι οι πολύ μικρές διαφορές μεταξύ των υποψηφίων έδειξαν καθαρά ότι δεν συνέβη η αντικατάσταση των αξόνων αλλά μάλλον η υπέρθεση τους.

Στην πρώτη θέση ήρθε το νέο φαινόμενο της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο Εμανουέλ Μακρόν. Ένας άνθρωπος της νέας γενιάς που κατάφερε να παρακάμψει το παλιό πολιτικό σύστημα με εξαιρετική μαεστρία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εκμεταλλευόμενος πολιτικές ανεπάρκειες αλλά και πολλές συγκυρίες. Κατάφερε να δώσει νέα πνοή και κυρίως ελπίδα στον ευρωπαϊκό μεταρρυθμισμό και να κρατήσει στην κορυφή το γαλλικό ευρωπαϊσμό σε μία πολύ δύσκολη εποχή.

Ως εδώ καλά. Η υποψηφιότητα ωστόσο του Μακρόν παρέχει ταυτόχρονα πολλά σημεία προβληματισμού ειδικά αν αντιμετωπιστεί ως η νέα προοδευτική πρωτοπορία στην Ευρώπη.

Καταρχάς το πρόγραμμα του. Στο οικονομικό πεδίο επί της ουσίας πρότεινε μία αναδιανομή της αναδιανομής μεταφέροντας κονδύλια από κωδικό σε κωδικό. 50 δις για δημόσιες επενδύσεις ταυτόχρονα με μειώσεις των υπόλοιπων δαπανών, χρηματοδότηση της εκπαίδευσης με ταυτόχρονη μείωση των φόρων στην ακίνητη περιουσία, μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις με ταυτόχρονα προγράμματα μείωσης της ανεργίας. Δεν πρότεινε κανενός είδους δομική αλλαγή στο πεδίο της αναδιανομής ή της φορολογίας ενώ οι προτάσεις του για την κοινωνική κινητικότητα έχουν μάλλον δοκιμαστεί ήδη χωρίς αξιόλογα αποτελέσματα.
Στα εξωτερικά θέματα και κυρίως στα ευρωπαϊκά η πρόταση του είναι εξίσου αποσπασματική. Πέραν της εξαιρετικής πρότασης για ένα κοινοβούλιο της Ευρωζώνης την οποία δανείστηκε από την ριζοσπαστική προοδευτική διανόηση, η αντίληψη του για την Ευρώπη δεν φέρει κάτι δραματικά νέο. Σε μία εποχή που η συζήτηση έχει ανάψει ο Μακρόν προτίμησε μία πιο ασφαλή προσέγγιση που δεν αγγίζει ούτε την βαθειά ενοποίηση, ούτε την αντιμετώπιση των διαφόρων too big to fail, ούτε τον φορολογικό ανταγωνισμό, ούτε τον ριζικό εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών.

Ο Μακρόν κατέθεσε ένα πρόγραμμα μεγάλων συζεύξεων (ΚΑΙ-ΚΑΙ) σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που ορίζεται πλέον από διαζεύξεις. Και η τραγική ειρωνεία; Ενώ αναδείχθηκε αποφεύγοντας τα διλήμματα θα εκλεγεί τελικά ως αποτέλεσμα ενός επικού διλήμματος. Αυτό το παράδοξο φοβάμαι ότι θα τον ακολουθεί για καιρό καθώς αποτελεί επί της ουσίας ένα χρέος απέναντι στο μέτωπο που θα τον στηρίξει. Όσοι κάνουν την καρδιά τους πέτρα για να μην βγει η Λεπέν αργά η γρήγορα θα απαιτήσουν από τον Μακρόν να λάβει εξίσου δύσκολες αποφάσεις.

Το άλλο σημείο προβληματισμού είναι η ιστορία που έχει ο Μακρόν με το πραγματικό πεδίο της πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε ότι η φαντασμαγορική του πορεία ξεκίνησε με μία απόδραση από το πολιτικό μέτωπο όταν αυτό έγινε πολύ καυτό. Η παραίτηση του από τη θέση του υπουργού οικονομικών, όταν η μισή Γαλλία βρισκόταν στο δρόμο ήρθε ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του να εξηγήσει τις πολιτικές του στο πραγματικό πολιτικό πεδίο τόσο του δρόμου όσο και του κόμματος. Ο Μακρόν, βλέποντας ότι η πραγματικότητα κινδυνεύει να τον κάψει, επέλεξε με εντυπωσιακό ομολογουμένως τρόπο να την παρακάμψει και να μεταφέρει τον εαυτό του σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από το καυτό μέτωπο της εφαρμοσμένης πολιτικής στην ασφαλή ζώνη της πολιτικής υπόσχεσης. Βοηθήθηκε από τις συγκυρίες και εκτέλεσε το σχέδιο του αριστοτεχνικά αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι με την είσοδο του στο προεδρικό μέγαρο θα επιστρέψει ξανά στο μέτωπο που παρέκαμψε, χωρίς αυτή τη φορά να έχει δυνατότητα διαφυγής.

Τέλος, στο περίφημο κομμάτι της αντιπαράθεσης ανοιχτού-κλειστού τα πράγματα επίσης δεν είναι ξεκάθαρα. Ο Μακρόν φαίνεται να αποδέχεται την παγκοσμιοποίηση ως έχει και να συμβιβάζεται με έναν ορισμό του ανοιχτού που δεν περιέχει με ριζοσπαστικό τρόπο τη συμπερίληψη. Σε περίπτωση εκλογής του θα αντιμετωπίσει θεωρώ το ερώτημα αν τελικά ανοίγει ή αν αποτελεί απλώς παράγοντα ενός ιδιότυπου προστατευτισμού του σημερινού , όχι και τόσο ανοιχτού, μοντέλου. Αν δηλαδή τελικά απέναντι στην ασφάλεια πού τάζει η ακροδεξιά στα χαμηλά στρώματα αντιπαραθέτει απλώς την ασφάλεια όσων κερδίζουν από τη σημερινή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης. Αν απέναντι στον προστατευτισμό του έθνους κράτους απλά αντιπαραθέτει τον προστατευτισμό της μονόπλευρης παγκοσμιοποίησης. Εδώ υπάρχει ένας πραγματικά σημαντικός κίνδυνος. Ο κίνδυνος να μετατραπεί η αντιπαράθεση μεταξύ ανοιχτού και κλειστού σε αντιπαράθεση μεταξύ κανονικότητας και ασφάλειας. Μία αντιπαράθεση που έχει ήδη κοστίσει πολύ στην Ευρώπη.

Χρήστος Λόλας

Πώς θα παρακολουθήσετε τ’αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών;

Πότε θα μάθουμε το δίδυμο που θα δώσει την τελική μάχη για την προεδρία;  Όχι νωρίτερα από τις οκτώ το βράδυ ώρα Γαλλίας και πάλι δεν είναι βέβαιο. Καταρχάς επειδή μπορεί να μην έχουν κλείσει ακόμη οι κάλπες και στα 65.000 εκλογικά τμήματα, ιδίως των μεγάλων αστικών κέντρων (οι εκλογείς στα υπερπόντια εδάφη ψηφίζουν μία μέρα νωρίτερα, το Σάββατο) αλλά, ακόμη κι αν  έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία, ενδέχεται, λόγω μικρών διαφορών, να μην μπορούν οι αναλυτές να δώσουν μόνο δύο πρόσωπα και να δείξουν τρία ή και τέσσερα, όπως ακριβώς οι δημοσκοπήσεις προ κάλπης!

To twitter ―με το hashtag  #presidentielle2017― θα αποδειχθεί εξαιρετικό εργαλείο για την ταχύτατη ενημέρωσή σας.  Επίσης, το france24.com  (Αγγλικά) και το bfmtv.com (Γαλλικά) έχουν γρήγορα ανακλαστικά και καλή ροή μετάδοσης πληροφοριών. Λόγω της της κρισιμότητας των συγκεκριμένων εκλογών, όλα τα μεγάλα ενημερωτικά δίκτυα θα μεταδίδουν συνεχώς τα νεότερα από τη Γαλλία.

Μαρία Χούκλη.

Brexit και βρετανικές εκλογές εβδομάδα 16 – 21 Απριλίου.

 

British Chancellor of the Exchequer George Osborne poses for the media with the traditional red dispatch box outside his official residence, 11 Downing Street in London, prior to unveiling the budget, Wednesday, July 8, 2015. It is the first economic budget since Britain’s Conservative party won the general election with an overall majority. (AP Photo/Matt Dunham)

Όταν στη Μεγάλη Βρετανία διεξάγονται εκλογές, δραματικές και συνυφασμένες με το ευρωπαϊκό της μέλλον, ξέρεις ότι δεν θα αργήσουν οι παραλληλισμοί με τους εμβληματικούς ελληνικούς χειρισμούς του 2015. Ο Guardian, την ημέρα της αιφνιδιαστικής προσφυγής στις κάλπες από την Τερέζα Μέι, επικαλέστηκε το αρνητικό προηγούμενο του Αλέξη Τσίπρα, όταν εκείνος επιχείρησε, με αντίστοιχες εκλογικές διαδικασίες, να θέσει προ τετελεσμένων την ΕΕ. Το ίδιο επιχείρημα και από τη δημοσιογράφο Μιράντα Γκριν, στη συζήτησήτης με τους Financial Times εδώ (στο 04.27).

Τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε με ποιον ήταν πριν από το δημοψήφισμα, πράγμα το οποίο εξακολουθούν να αγνοούν οι Εργατικοί, αφού η σκιώδης υπουργός Εξωτερικών Έμιλι Θόρνμπερι είπε στο BBC ότι το κόμμα δεν έχει διαλέξει ποια πλευρά υποστηρίζει στοθέμα του Brexit. Όχι ότι είναι εύκολο. Οι Labour εκλέγουν βουλευτές σε 16 από τις 20 ισχυρότερες έδρες του Remain, και σε 12 από τα 20 προπύργια του Leave.

Μέχρι να αποφασίσει η ηγεσία -πιθανώς σε δεύτερο δημοψήφισμα, όπως άρχισαν από χθες να υπονοούν τα στελέχη της, αλλά απέκλεισε ο ίδιος ο Κόρμπιν- οι κεντρώοι άρχισαν να φεύγουν. Ο Άλαν Τζόνσον, πρώην επικεφαλής της καμπάνιας του κόμματος για το Remain, δήλωσε ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος, ενώ ο Τόνι Μπλερ ζήτησε από τους ψηφοφόρους να επιλέξουν Remainers, και όχι κόμματα. Στο ίδιο μήκος κύματος και άλλες πολιτικές δυνάμεις, με τον πρώην αρχηγό των Lib Dems, Πάντι Άσνταουν να ζητάει υπερκομματική συνεργασία, αλλά και τους Πράσινους να λένε ότι θα στηρίξουν Remainers όπου μπορούν. Και να μπορούν πάντως, τα νούμερα δεν βγαίνουν στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο.

Κεντρώους χάνουν και οι Τόρις, αφού ο Τζορτζ Όζμπορν ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος. Η Τερέζα Μέι τον είχε πάψει από υπουργό Οικονομικών, λέγοντάς του ότι «καλό είναι να μάθει πρώτα το κόμμα». Εκεί δηλαδή που πλέον αφοσιώνονται όλοι οι υπουργοί προκειμένου να επανεκλεγούν, περιορίζοντας έτσι και τα ελέω Brexit, εκτοξευμένα στα ύψη έξοδα μετακίνησης τους στο εξωτερικό. Ο περιορισμός των δαπανών, έστω και συμβολικός, πρέπει να ανακουφίζει τον υπουργό Οικονομικών Φίλιπ Χάμοντ, ο οποίος άκουσε το ΔΝΤ να του λέει ότι πρέπει να βρει άλλα 14,5 δις προκειμένου να καλύψει το έλλειμμα μέχρι το 2022. Δεν θα αργήσει ούτε εκείνος να επικαλεστεί το ελληνικό προηγούμενο, όχι για τις προβλέψεις του κ.Τσίπρα, αλλά του ΔΝΤ.

Εκτός από Κεντρώους, αποχωρούν πρώην και νυν στελέχη του UKIP, το οποίο έχει πάρει την κατιούσα. Ο Ντάγκλας Κάρσγουελ δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Τον ακολούθησε ο Νάιτζελ Φάρατζ που αποφάσισε, μετά από 7 αποτυχημένες προσπάθειες στο Ουέστμινστερ, να παραμείνει στις Βρυξέλλες, από όπου όμως είναι είναι σίγουρο ότι θα παρεμβαίνει συχνά στις εκλογές. Κάτι που θα αποφύγει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως τόνισε ο εκπρόσωπος της, Μαργαρίτης Σχοινάς. Βέβαια, αμέσως μετά, είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό που έχει ζητήσει ο υπουργός Brexit Ντέιβιντ Ντέιβις. Να κρατήσει δηλαδή το Ηνωμένο Βασίλειο στο έδαφος του την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (τον διεκδικούν 21 χώρες, ανάμεσα τους η Κύπρος και η Ελλάδα). Όπως μάλιστα λέει το έγγραφο της Επιτροπής που αποκάλυψε το Politico, το ΗΒ θα πρέπει να πληρώσει και τα έξοδα μετεγκατάστασης… αν ακούει ο κ. Χάμοντ.

Snapshot: οι εκλογές σε μία δήλωση (βίντεο), μία δημοσκόπηση, ή μία εικόνα

Θύμιος Τζάλλας
Ο Θύμιος Τζάλλας είναι πολιτικός επιστήμονας και συνεργάτης της Hansard Society  

Το χρονικό των προεδρικών εκλογών της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας

Από το 1965 έχουν στηθεί 10 φορές κάλπες για την εκλογή Προέδρου. Ποιοι αναδείχθηκαν:

  • Ο Σαρλ ντε Γκωλ: Ο στρατηγός που ηγήθηκε των δυνάμεων της γαλλικής αντίστασης κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου ήταν πρόεδρος από το 1958 έως το 1969. Το 1958 εξελέγη από σώμα εκλεκτόρων. Στις εκλογές που έγιναν πρώτη φορά το 1965 κέρδισε το 55,2% των ψήφων. Παραιτήθηκε το 1969.
  • Ο Ζορζ Πομπιντού: Έμπιστος του Ντε Γκωλ, εξελέγη το 1969 και παρέμεινε στο αξίωμά του μέχρι τον θάνατό του το 1974. Είχε εξασφαλίσει στην εκλογή του το 58,2% των ψήφων.
  • Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν: Κεντροδεξιός πολιτικός, κέρδισε με ποσοστό 50,8% τις προεδρικές εκλογές του 1974. Έχασε από τον Φρανσουά Μιτεράν το 1981.
  • Ο Φρανσουά Μιτεράν: Μέχρι σήμερα ο μόνος σοσιαλιστής και μακροβιότερος πρόεδρος (1981-1995) της Πέμπτης Δημοκρατίας, ανήλθε στην εξουσία το 1981 με ποσοστό 51,8%. Κέρδισε μία δεύτερη θητεία το 1988, με 54% των ψήφων.
  • Ο Ζακ Σιράκ: Ο γκωλικός πολιτικός που διαδέχτηκε τον Μιτεράν το 1995, κερδίζοντας με 51,8% των ψήφων. Εξασφάλισε δεύτερη θητεία το 2002 με 82,2%, νικώντας τον ακροδεξιό πολιτικό Ζαν-Μαρί Λεπέν στον δεύτερο γύρο. Η Γαλλία περιόρισε κατόπιν την προεδρική θητεία σε πέντε χρόνια, μετά το δημοψήφισμα που είχε διεξαχθεί το 2000 με αυτό το ερώτημα.
  • Ο Νικολά Σαρκοζί: Ο συντηρητικός πολιτικός ανήλθε στην εξουσία το 2007, κερδίζοντας το 53% των ψήφων και νικώντας την υποψήφια των Σοσιαλιστών Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
  • Ο Φρανσουά Ολάντ: ο δεύτερος σοσιαλιστής ένοικος των Ηλυσίων Πεδίων. Κέρδισε τον Σαρκοζί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2012, με ποσοστό 51,7. Φεύγει ως ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.

Μαρία Χούκλη

Οι νέοι θα ψηφίσουν Λεπέν;

Οι γαλλικές εκλογές έχουν προσελκύσει ευλόγως το ενδιαφέρον και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Η Washington Post επικεντρώνει την προσοχή της στη δύναμη που έχει η Μαρίν Λεπέν στη νεολαία. “Η γενιά των millenials συμμερίζεται τις απόψεις της για το μεταναστευτικό, ακόμη και παιδιά από γονείς μετανάστες”, παρατηρεί η εφημερίδα. Ανάλογη η εκτίμηση και άρθρου της Monde. (ΑΥΓΗ)

Εξαιρετικό το αφιέρωμα της Liberation για το νεολαιίστικο κίνημα – βιτρίνα ενός ακροδεξιού “στρατού” που στηρίζει την Λεπέν. Αυτοαποκαλούνται “πατριώτες που αγωνιούν για τη γαλλική ταυτότητα”. Τρώνε υγιεινά, γυμνάζονται, σπουδάζουν ή εργάζονται και δηλώνουν ότι για να είσαι Γάλλος το λιγότερο που χρειάζεται είναι να είσαι λευκός!

Δημοσιογράφος της εφημερίδας μαζί με φωτογράφο (δεν τους επιτράπηκε να έχουν κάμερα) ακολούθησαν τις ομάδες των καλοντυμένων νεαρών με τις “πολιτισμικές” ανησυχίες και ιδού ένα δείγμα από όσα κατέγραψαν επί τρεις μήνες στο Παρίσι, τη Λιλ και τη Λυών.

Τρία από τέσσερα φωτο-ρεπορτάζ της σειράς μπορείτε να δείτε εδώ.

Μαρία Χούκλη.

 

Βρετανία: Στην προεκλογική μάχη και οι Εργατικοί.

Ο ηγέτης των Εργατικών ξεκίνησε τη προεκλογική του καμπάνια με το σύνθημα “το κατεστημένο ενάντια στον λαό”. Υποστήριξε πως το κόμμα του θα προτείνει ένα πρόγραμμα όχι μόνο για τους προνομιούχους αλλά για όλους τους Βρετανούς ενώ απέκλεισε το ενδεχόμενο νέου δημοψηφίσματος για την επικύρωση της τελικής συμφωνίας.

Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες κατηγόρησαν τον Κόρμπιν πως γυρίζει την πλάτη του στο 48% των Βρετανών που δεν θέλουν hard Brexit.

Μετά τον Bill Gates και ο Jim Kim, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, προειδοποίησε τη Τερέζα Μέι για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια ενδεχόμενη εγκατάλειψη του στόχου του 0.7% του ΑΕΠ προς διεθνή αναπτυξιακή βοήθεια. Η Βρετανία είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως σε χορηγίες.

 

Γερμανία: Ολική επαναφορά.

Ερωτας ήταν και πέρασε;

Μετά απο μια θυελλώδη είσοδο στην πολιτική ζωή της Γερμανίας, ο σούπερ Μαρτιν βλέπει πλέον τα δημοσκοπικά ποσοστά του να υποχωρούν και επιπλέον να αυξάνονται και να σταθεροποιούνται εκείνα της Αγκελα Μέρκελ. (DW)

Ο Σουλτς ελπίζει τώρα σε ένα καλο αποτέλεσμα των Σοσιαλδημοκρατών , στις τοπικές εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία στις 14 Μαΐου, ωστε να να “πάρει πάλι επάνω του”.