Month: October 2018

E.E.- Κωδικός: Αποδραματοποίηση

Ακριβώς επειδή τα Ευρωπαϊκά πράγματα έχουν συνήθως γκρίζα χρώματα, επειδή δεν καταφέρνουν να εμπνεύσουν, η γι αυτό “Ευρώπη” χαίρεται όταν μπορεί να βάλει λίγο δράμα στην σκηνή, λίγα χρώματα στην διαχείριση των πραγμάτων. Ακριβώς επειδή η Γερμανική πολιτική σκηνή λειτουργούσε παραδοσιακά σε ληθαργικούς ρυθμούς, οι ενέσεις έντασης – ακόμη και το κλίμα σοκ – γίνονται δεκτές με θετική διάθεση.

Ως ένα σημείο, όμως! Γιατί, τώρα τελευταία, το πολλά χρώματα και το περισσό δράμα δείχνουν να λειτουργούν αποδιαρθρωτικά. Οπότε βλέπουμε ένα εσπευσμένο μάζεμα: άλλο είναι να φθάσουμε στις Ευρωεκλογές με ζωηρή αντιπαράθεση (το στοίχημα Μακρόν για διχοτομία λαϊκιστών/αντι-λαϊκιστών, αντί της “παλιάς” Δεξιάς-Αριστεράς), άλλο όμως να καταλήξουμε και με το απρόβλεπτο επι σκηνής!

Έτσι, οι “Βρυξέλλες” σαν να αντελήφθησαν ότι αν επιχαίρονταν να δείξουν κυριαρχία απέναντι στον Ιταλικό Προϋπολογισμό και να διδάξουν δια του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου ότι pacta sunt servanda, καταλήγουν απλώς να… κάνουν την καμπάνια της Λέγκας και του Ματέο Σαλβίνι. Η ατάκα Σαλβίνι “Και 12 επιστολές να στείλουν μέχρι τα Χριστούγεννα, ο Προϋπολογισμός [της Ιταλίας] δεν αλλάζει” διαμορφώνει ήδη την δική του εκστρατεία ενόψει των Ευρωεκλογών του Μαΐου 2019, με τον πλέον ωμό τρόπο. Και τούτο την στιγμή που και ο Πρωθυπουργός Κόντε και ο ΥΠΟΙΚ Ντι Μάιο πάσχιζαν να αφήσουν χώρο για συμβιβαστική προσέγγιση: αφενός η παραδοχή ότι το έλλειμμα 2,4% του ΑΕΠ θα. μπορούσε να συμπιεσθεί (αλλά μέχρι το 2%…), αφετέρου με την αναφορά σε μείωση μεν των ελλειμμάτων αλλά σε ορίζοντα 4ετιας, η Ρώμη επιχειρούσε να αποφευχθεί ο εκτροχιασμός. Ε, σ’ αυτό ήρθε να συμπαραταχθεί η χρονική προθεσμία 3 εβδομάδων που έδωσαν οι Βρυξέλλες (για να συζητηθεί το ζήτημα). Σ’ αυτό και η παραίνεση του – Προέδρου της ΕΚΤ, αλλά και πολύπειρου περί τα Ιταλικά ζητήματα – Μάριο Ντράγκι “να πέσουν οι τόνοι” και να δειχθεί “αυτοσυγκράτηση από την Ιταλία”. Και, συνεχίζουμε να το επισημαίνουμε, η (σχετική) έκλειψη  των αστέρων των Βρυξελλών (Γιουνκέρ, Μοσκοβισί) από το θέμα.

Πριν προχωρήσουμε σε άλλα μέτωπα αποδραματοποίησης, μια ακόμη επισήμανση: η υφέρπουσα τάση να θεωρηθεί ότι η παραπομπή (από Βρυξέλλες/Φρανκφούρτη) του θέματος της Ιταλίας στην “πειθαρχία των αγορών” θα αποτελούσε πιο ασφαλή πολιτικά διαχείριση, μάλλον υποτιμά την προθυμία εκτροπής του πολιτικού λόγου της Λέγκας αλλά και των 5 Αστέρων, προς αντικαπιταλιστική/αντιΕυρωπαϊκή λογική…

Μέτωπο αποδραματοποίησης φαίνεται να επιχειρείται να στηθεί και στην Γερμανία. Όπου “χωνεύεται” ενόψει των μεθαυριανών εκλογών στην Έσση το ότι, σε τοπικό έστω επίπεδο (αν και ένα τοπικό επίπεδο που περιλαμβάνει την Φρανκφούρτη…), διαμορφώνεται ένα σκηνικό όπου στην ψαλίδα 20%-25% βρίσκονται  πλέον τρία κόμματα: η ψαλιδισμένη CDU, οι σε κατακόρυφη άνοδο Πράσινοι και οι σε ηχηρή υποχώρηση SPD. Ενώ όμως στον μη-Γερμανικό Τύπο δίνεται η εικόνα “αυριανής” κατάρρευσης – έξωσης της Άνγκελας Μέρκελ, αποχώρησης της SPD από τον GroKo/Μεγάλο Συνασπισμό, ενδεχόμενα Κυβέρνησης μειοψηφίας κατά Σώϋμπλε – τα πράγματα στην Γερμανία ακούγονται πιο συγκρατημένα. Ήδη, η επικεφαλής του SPD Αντρέα Νάλες φθάνει στις κάλπες της Έσσης δηλώνοντας ότι “δεν θα κριθεί” από το εκεί αποτέλεσμα. Στο Συνέδριο του CDU (τον Δεκέμβριο) δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι η Άνγκελα Μέρκελ θα απωθηθεί από την Προεδρία του κόμματος (“Δεν έχω κουραστεί από την θέση”), ακόμη και μετά την αποτυχία της να επανεκλέξει τον “δικό της” Φόλκερ Κάουντερ επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU.

Δραματοποίηση μετά τις κάλπες στην Έσση θα έχουμε μόνον άμα (α) οι Πράσινοι προσπεράσουν την SPD, αισθητά δε και (β) άμα τεθεί ζήτημα εκεί τοπικής Κυβέρνησης συνεργασίας Rot-Gruen, δηλαδή SPD-Πρασίνων, αλλά με πρωθυπουργό τον (αξιόλογο και μετρημένο) Ταρίκ Αλ-Ουαζίρ, επικεφαλής των Πρασίνων/Buendnis ’90. Κι εδώ, λοιπόν, τα πράγματα θα πάνε σιγά-σιγά…

Δεν έχει σχέση με τα παραπάνω, αλλά κρατήστε εκείνο που είπε για τα Ελληνικά θέματα – την περικοπή ή μη των συντάξεων, που έχει γίνει πλέον ΤΟ ζήτημα προς συζήτηση παρ’ ημιν όταν τα σκάνδαλα αφήνουν χώρο! – ο καλός μας Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM: “Το κοιτάζουμε. Το συζητούμε. Το εξετάζουμε”. Δεν ενθουσιάζουν τα ευρωπαϊκά. Αλλά έχουν τον τρόπο τους. [Και το Brexit; θα ρωτήστε. Α, εδώ η Κυβέρνηση Μαίη πάει από την μια μέρα στην άλλη. Αρκεί αυτό; Δείχνει να αρκεί].

Αντώνης Παπαγιαννίδης

Τι συμβαίνει με το Σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Από εγκύκλιο του Άρχοντα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Αντωνίου Λυμπεράκη (Βλέπε Υ.Γ.)

H εκκλησιαστική θύελλα που προκάλεσε  η ανακοίνωση της Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου 11ης Οκτωβρίου,, διαλύει τις αυταρχικές / νεο- αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του Βλαντιμίρ Πούτιν και γίνεται ιστορικός  σταθμός στην δημιουργία της Ουκρανικής εθνικής ταυτότητας.

Την επαύριο της ανακοίνωσης, που ανοίγει τον δρόμο για την αναγνώριση αυτοκέφαλης Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας ,  ο Βλαντιμίρ Πούτιν συγκάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας (14 Οκτωβρίου) για να εξετάσει τις επιπτώσεις της απόφασης, ενώ ό Ουκρανός  Πρόεδρος Petro Poroshenko, θεώρησε την ιστορική κίνηση  ως “μέρος της ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στη Δύση”.  Για το Κρεμλίνο η απόφαση είναι “πρόκληση” στην έννοια του “Ρωσικού Κόσμου”,  έννοια ιδιαίτερα προσφιλή στην Πρόεδρο Πούτιν που θεωρεί ότι “Ρωσικός Κόσμος” ενώνεται από τις  κοινές ορθόδοξες ρίζες του, και περιλαμβάνει την Ουκρανία και την Λευκορωσία. Για την ρωσική Εθνική διήγηση , έτσι όπως διαμορφώνεται με το καθεστώς Πούτιν,  το Κίεβο ο τόπος του εκχριστιανισμού των Ρώσων, δεν μπορεί να βρίσκεται εκτός Ρωσικής -τουλάχιστον- εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας.

Αλλά ενώ ό πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται για 5η χρονιά , όλο και περισσότεροι οι Ουκρανοί θεωρούν ότι μία πλήρως ανεξάρτητη Εθνική Εκκλησία είναι απαραίτητη για να απομακρυνθούν  από την τροχιά της Μόσχας Η επίσημα αναγνωρισμένη Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα , βρίσκεται υπό τον μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο, στενό σύμμαχο του προέδρου Πούτιν.

Η Μόσχα,  απέφυγε να καλέσει τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες να διακόψουν την επικοινωνία τους με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αντιθέτως τους ζήτησε να ασκήσουν πιεσεις στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.   Αλλά απαγόρευσε στους πιστούς του Πατριαρχείου της Μόσχας να εκκλησιάζονται σε ναούς που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ένα μέτρο που κρύβει τον νομικό και οικονομικό πόλεμο που θα εξελιχθεί στην Ουκρανία (και το Αγιο Ορος) γύρω από τους χιλιαδες ναούς και μνημεία που θα περάσουν στον  στον έλεγχο του Ουκρανού Δημοσίου. (Ηδη το Ουκρανικό Κοινοβούλιο ,  παρέδωσε τον εμβληματικό καθεδρικό ναό του Αγίου Ανδρέα στο Κίεβο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο)

Η Εκκλησιαστική περιπέτεια αυτή καθαυτή, δεν αιφνιδιάζει κανέναν.  Για περισσότερο από 20 χρόνια οι εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες στην Ουκρανία είναι μόνιμο θέμα Πατριαρχικών Επιτρόπων στο Φανάρι. Μόνιμες είναι επίσης οι επισκέψεις της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της Ουκρανίας που μεταφέρουν συνεχώς το αίτημα της εκκλησιαστικής ανεξαρτησίας από την Μόσχα.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος -πρώτος μεταξύ ισων – στην Ορθόδοξη Εκκλησία, απέφευγε να πάρει την αναπόφευκτη απόφαση . Εξάντλησε τα περιθώριο συνεννόησης και και επιρροής (όχι χωρίς ανταπόκριση ) για να απομακρύνει την Μόσχα από την “εθνοφυλετική” αντίληψη της Εκκλησίας.  Αλλά τελικά η Ρωσική Εκκλησία προσαρτήθηκε πλήρως στο άρμα της νεο-αυτοκρατορικής ιδεολογίας του Πούτιν. Μετά την ρωσική εισβολή στην Κριμαία και την συμπαράσταση προς τους Ουκρανούς ολόκληρης της (χριστιανικής) Δύσης ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θεώρησε ότι δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις που απαιτούσαν να ασκήσει ουσιαστικά τον ηγετικό του ρόλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η εξουσία του στηρίζεται στον 28ο κανόνα της Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος (451 μ. Χ.)  . Με μία προσεκτική μελέτη και προετοιμασία της απόφασης για την Ουκρανία, επιτροπές του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις οποίες συχνά συμμετείχαν και Ρώσοι λόγιοι ,  ιστορικοί και κανονολόγοι, ανέδειξαν την σωστή ερμηνεία της Πατριαρχικής κανονικής επιστολής του 1686 που έδινε στο Πατριαρχείο της Μόσχας το δικαίωμα να χειροτονεί τον Πατριάρχη του Κιέβου.  Το δικαίωμα / προνόμιο αυτό είχε συγκυριακό χαρακτήρα .

Η  επιστολή του 1686 ανακλήθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 2018,  μαζί με την κατάργηση των δύο αναθεμάτων που βάραιναν τους επικεφαλής των “σχισματικών Ορθοδόξων Εκκλησιών της Ουκρανίας.  Οι τρεις αυτές κινήσεις ανοίγουν τον δρόμο για την αναγνώριση μιας ενιαίας αυτοκέφαλης Ουκρανικής Εκκλησίας, όπως έχει ήδη παλαιότερα αποφασίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο (και δεν ήθελε να πιστέψει η Μόσχα) .

Η Μόσχα βέβαια υποστηρίζει οτι οι αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου συνιστούν “εισπήδηση” και “παράνομη ενέργεια “στην δική της εκκλησιαστική δικαιοδοσία.  Αλλά η επιχειρηματολογία της δεν φαίνεται να έχει μεγάλη απήχηση. Όσο η Μόσχα συμπεριφέρεται ως εθνο-φυλετική δικαιοδοσία, ως “εθνική” εκκλησία που προάγει και υπηρετεί στόχους μιας κοσμικής /πολιτικής  ιδεολογίας , τόσο γίνεται ευκολότερα κατανοητή παντού η ανάγκη της επέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου .

Υ.Γ. Η κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος και η ανάδειξη ανεξαρτήτου Ουκρανικού κράτους βρήκε την Ορθόδοξη Εκκλησία μοιρασμενη σε τρεις δικαιοδοσίες . Ο Φιλάρετος  που έχει αποσχισθεί από τη Ρωσική Εκκλησία το 1997 για τη διαίρεση της λεγόμενη Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου του Κιέβου (Ukrainian Orthodox Church of the Kiev Patriarchate), ο  Μητροπολίτης Μακάριος που ηγείται μιας μικρότερης εκκλησίας της Αυτοκεφάλου Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, (Ukrainian Autocephalous Orthodox Church) και της επίσημα αναγνωρισμένης Εκκλησία που υπαγεται στην Μόσχα με  επικεφαλής τον μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο (βλ.το γράφημα του άρχοντα Αντωνίου Λυμπεράκη).

Άλκης Κούρκουλας

 

 

 

 

 

Ο Φιλάρετος  που έχει αποσχισθει από τη Ρωσική Εκκλησία το 1997 για τη διαίρεση της λεγόμενη Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου του Κιέβου (Ukrainian Orthodox Church of the Kiev Patriarchate), ο  Μητροπολίτης Μακάριος που ηγείται μιας μικρότερης εκκλησίας της Αυτοκεφάλου Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, (Ukrainian Autocephalous Orthodox Church) και της επισημα αναγνωρισμένης Εκκλησία που υπαγεται στην Μόσχα με  επικεφαλης τον μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο .(βλέπε το γράφημα του άρχοντα Αντωνίου Λυμπεράκη .

 

Εκλογές στη Βαυαρία:Τι να προσέξουμε τώρα;

Σύμφωνα με κάθε λογική, όλα τα μάτια ενόψει της Κυριακής πρέπει να στρέφονται στην Γερμανία. Δηλαδή … στην Βαυαρία και τις εκλογές της- και τις συνέπειες των εκλογών αυτών για την υπόλοιπη Γερμανία και, συνεπώς,  για την Ευρώπη.
Οχι λόγω του γερμανικής λεπτότητας χιούμορ του Βαυαρού, CSU, υπουργού Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και παρολίγον ολετήρα της Κυβέρνησης Συνασπισμού CDU/CSU-SPD Χορστ Ζέεχοφερ, που μας θύμισε ότι η Βαυαροκρατία υπήρξε η καλυτερη εκδοχή διακυβέρνησης της Ελλάδας! Αλλά λόγω της καθοδηγητικής λειτουργίας των Γερμανικών πραγμάτων στους μήνες που έρχονται.
Μολαταύτα, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να ξεκινήσουμε από κάπου αλλού. Απο την “άλλη”φέρουσα μέλλον συνάντηση, Σαλβίνι-Λεπέν. Δείτε γιατί: “οι εχθροί της Ευρώπης είναι αυτοί που έχουν οχυρωθεί στις Βρυξέλλες”κατά τον Ματέο Σαλβίνι στην προ ημερών κοινή τοποθέτησή του με την Μαρίν ΛεΠεν. Οπου, επιπλέον, ανεκήρυξε “εχθρούς του Ευρωπαϊκού λαού τους Γιουνκέρ και Μοσκοβισί”. Η ΛεΠεν πήρε παρευθύς την μπάλα για να εξηγήσει ότι “η ΕΕ έχει οικοδομηθεί πάνω σε πολλές υποσχέσεις αλλα με πολύ λίγα επιτεύγματα καί με αποτελέσματα εντελως αξιοθρήνητα”.
Αμφότεροι οι Σαλβίνι και ΛεΠεν έσπευσαν όμως να ορκισθούν νομιμοφροσύνη στην Ευρώπη. Βέβαια, μια δική τους “Ευρώπη” : ο Ευρωσκεπτικισμός τους φθάνει μέχρι την αναφορά σε “μια εναλλακτική Ευρώπη”- και μάλιστα με τις Ευρωεκλογές του Μαίου να τίθενται ως σταθμός. “Το ραντεβού του Μαίου θα είναι το τέλος μιας διαδρομής, μια επανάσταση της κοινής λογικής”, με αναφορές στην μάχη κατά της επισφαλούς εργασίας και της ανεργίας ώστε να προσγειωθεί η συζήτηση σε κατι που να μιλάει στους ανθρώπους/αυριανούς ψηφοφόρους. Ενώ η Λεπέν πήγε πίσω σε μνήμες Στρατηγού Ντε Γκωλ με το: “τον Μάιο θα γραφτεί ιστορία, η ανάδυση μιας Ευρώπης των Εθνών”. Γιατί όλη αυτη η αναφορά; Επειδή και οι πλέον Ευρωσκεπτικιστές/ Ευρωφοβοι, μέσω “Ευρώπης”προσδιορίζονται. Κρατήστε το αυτό.
Πάμε όμως τώρα στις Βαυαρικές εκλογές: τι πρέπει να προσέξουμε; Πρώτον, με πόσο θα χάσει η μέχρι προ καιρού περίπου αυτοδύναμη CSU/ οι Σοσιαλκοινωνιστές, δεξιόστροφοι που πήγαν ακόμη πιο δεξιά για να ανακόψουν  την γνήσια ακραία AfD (κρατήστε, εδώ, μια επιφύλαξη). Μετριόταν η CSU στο 33-35%, “καταστροφικό”: να δούμε όμως. Δεύτερο κόμμα έχουν εγκατασταθεί οι Πράσινοι που σταθερά ανεβαίνουν: οι Βαυαροί Πράσινοι ειναι οι λιγότερο ριζοσπάστες του είδους, αλλά με 16-18% αφήνουν σαφέστατα πίσω το AfD στην τρίτη θέση, με 12-14%. Τι θα δώσει το αύριο ως δυνατότητες πρωτοβουλίας στους Πράσινους που εκτοπίζουν το SPD; (Εδώ μια πρόσθετη παρένθεση: μέχρι και την ιδιότυπη στήριξη Εβραιογερμανών ψηφοφόρων έχει πλέον το AfD – υποτίθεται λόγω των αντι-μεταναστευτικών επιλογών του. Που… ήρκεσαν για να σβήσουν τον αντισημιτισμό που το διακρίνει. Μην βιαζόμαστε να πούμε ότι “καταλαβαίνουμε”την Γερμανία). Τέταρτο κόμμα, άλλες δημοσκοπήσεις δίνουν το SPD/ Σοσιαλδημοκρατικό με 10-12%, άλλες τους “Ελευθερους Ψηφοφόρους”/FW, με 10-11% (Αυτοί είναι βαυαρική ιδιοτυπία, με προγραμματική βάση που θυμίζει patchwork). Φιλελεύθεροι/FDP και Αριστεροί/Die Linke ειναι στο 34,5%, στο όριο δηλαδή.
Α, ναι. Και την Δευτέρα θα πρέπει να βγει τοπική Κυβέρνηση: εδώ θα φανούν οι δυνατότητες συνασπισμού, που θα οδηγήσουν το αύριο στην Γερμανία – σε εθνικό πλέον επίπεδο, όταν κάποια στιγμή, ο Μεγάλος Συνασπισμός εκμετρήσει τον βίον του. Και απ’ εδώ θα ξεκινήσει άλλη μια διάσταση στην πορεία προς τις Ευρωεκλογές.

Αντώνης Παπαγιαννίδης

Μετρήσεις και ατάκες

Διαδηλωτές κατά της ακροδεξιάς στη Γερμανία

Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές στην Βαυαρία – θυμίζουμε: ήταν για τις 14 Οκτωβρίου, λίγες μέρες αργότερα έχουμε έκτακτη Κορυφή της ΕΕ για το Brexit: τόσο όλοι θα ασχολούμεθα με το πόσο έχει φθαρεί το άλλοτε κυρίαρχο CSU/οι Χριστιανοκοινωνιστές, πόσο έχει αναδυθεί το ακραίο AfD, πόσο ( ακόμη και στην Βαυαρία) έχουν ανέβει οι Πράσινοι.

Θα προτείναμε στον αναγνώστη να σταθεί σε κάτι άλλο: την βαθύτερη μετακίνηση των συνολικών ισορροπιών στην Γερμανία, σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Δείτε το έτσι: βλέπουμε σήμερα στην χώρα-καρδιά της Ευρώπης (η διατύπωση δεν έχει αξιολογικό χαρακτήρα, σίγουρα όχι συναισθηματικό…) να διαμορφώνονται τρεις ανομοιογενείς ομάδες, αν μείνουμε στα ποσοστά. Προηγούνται,πάνω-πάνω αλλά με εντυπωσιακή υποχώρηση οι Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (με κατι σαν 26-28%). Στην συνέχεια, με την πτώση των Σοσιαλδημοκρατών/SPD, την σταθερή άνοδο της AfD αλλά και την ακόμη ζωηρότερη στις τελευταίες εβδομαδες των Πρασίνων, διαμορφώνεται μια τριπλέτα (στην ψαλίδα 15-18%): την προσοχή «κρατάει» συνήθως το ότι η AfD προσπέρασε το SDP, πέρασε δεύτερο κόμμα, όμως το γεγονός ότι οι Πράσινοι (σαφώς λίγοτερο ριζοσπάστες απο άλλοτε, αλλά… Πράσινοι) γράφουν και πάνω απο το 15% επιτρέπει/επιβάλλει και διαφορετικές αναγνώσεις. Την τρίτη ομάδα αποτελεί το ανόμοιο ζεύγος Φιλελεύθέρων /FDP και Αριστερών (εδώ η ψαλίδα είναι 9-11,5%, με προηγοήμενη Die Linke).

Τι θα πουν αυτά; Οτι, με τον Μεγάλο Συνασπισμό CDU/CSU-SPD να τραντάζεται σε κάθε στροφή, με μια «λυση Δεξιά» (CDU-FDP-AfD) να αποτελεί ακόμη ταμπού στην Γερμανία (δεν είναι στην Αυστρία, εντάξει;), ο ρόλος των Πρασίνων υπόσχεται/απειλεί να γίνει ενδιαφέρων. Πάντως ο σημερινός (μη) Μεγάλος Συνασπισμός, ζήτημα είναι αν προσπερνάει ένα σχήμα Rot-Rot-Gruen, δηλαδή SPD – Die Linke -Πρασίνων.

Και μπορεί εκλογές στην (άλλοτε) σταθερή, εύτακτη κλπ. Γερμανία να μην βρίσκονται στο ραντάρ, πλην ανοιχτής κρίσεις/κατολίσθησης. (Για μας, πιθανότερος εκλυτικός παράγων οι εσωτερικές πιέσεις στην SPD να περάσει στην αντιπολιτευση, πριν λιώσει ολότελα – PASOK sierung/PASOK ification λέγεται αυτό, ήδη). Όμως η αντανάκλαση αυτών των εξελίξεων σε ΕυρωπαΪκό επίπεδο δημιουργεί άλλες σκέψεις. Εκει που το μετέωρο βήμα Μακρόν διερευνούσε συστράτευση με τους Φιλελεύθερους/ALDE (σημαιοφόρος ο αρκετά ξεπερασμένος Γκυ Φέρχοφσταντ) , σε μια λογική αντιπαράθεσης με την δεξιά/Δεξιά ενός Λαϊκόυ Κόμματος/ΡΡΕ (με σημαιοφόρο Μάνφρεντ Βέμπερ, κυρίως όμως μη-αρνούμενο την παρουσία Ορμπαν) τώρα η άνοδος των Πρασίνων ανοίγει άλλου τύπου προοπτικές, άμα συνδυαστεί με των Σοσιαλδημοκρατών/PES την αίσθηση ότι λιώνουν στο χιόνι.

Αν αυτά σας ηχούν πολύ Βόρειο-Ευρωπαϊκά, ξανα διαβάστε τον τρόπο με τον οποίο η Ιταλια ξεκίνησε την πορεία στην κατεύθυνση Χρονικού Προεξαγγελμένης Κόντρας με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο/το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο και όλα όσα «ανακαλύπτουμε» επ’ εσχάτων στην Ελλάδα. «Να είναι αυτός ο προϋπολογισμός του λαού, των πολιτών που στο παρελθόν υπέφεραν και ταπεινώθηκαν από το Κράτος» ήταν η κεντρική διατύπωση στην απόφαση της Κυβέρνησης Κόντε (δηλαδή Σαλβίνι/Ντι Μάιο) να ξεκινήσει στην διαδικασία Προϋπολογισμού με ένα στόχο ελλείμματος 2,4% του ΑΕΠ. Ακολούθησαν αναταράξεις. Άνοδος των αποδόσεων των Ιταλικών ομολόγων, επιθετικές δηλωσεις… βουλευτών, κι άλλες αναταράξεις. Ύστερα ο ΥΠΟΙΚ της Ιταλίας Τζιοβάννι Τρία το μάζεψε – Ευρωπαϊκότατα – υποσχόμενος μείωση ελλείμματος σε ορίζοντα 2020.
Η ατάκα όμως ανεπανάληπτη.

Αντώνης Παπαγιαννίδης

“Συνήθως είμαι πιστός”

Λίγα λεπτά πριν η Τερέζα Μέι ξεκινήσει την ομιλία της στο συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος, ο Τζέιμς Ντάντριτζ, βουλευτής των Τόρις κατέθεσε γράμμα στην επιτροπή 1922 του κόμματος, ώστε να κινηθεί η διαδικασία για την πρόταση δυσπιστίας εναντίον της αρχηγού. «Συνήθως είμαι πιστός, αλλά έχει και η τυφλή υπακοή τα όρια της», αναφέρει στη σχετική του δήλωση. Για να υπάρξει πρόταση δυσπιστίας πρέπει να γράψουν όμως και άλλοι, 47 συνολικά, όσοι αντιστοιχούν στο 15% της κοινοβουλευτικής ομάδας. Η αρχή όμως έγινε.

Ενώ ο Ντάντριτζ κατέθετε το γράμμα του, η Τερέζα Μέι έμπαινε στην αίθουσα υπό τους ρυθμούς των Abba, χορεύοντας και σκορπώντας αμηχανία με τις αδέξιες φιγούρες της. «Αυτό δεν είναι φυσιολογικό» συνόψισε στο Τουίτερ ο Ματ Χόρλει των Times.

Ορίστε και τι είπε η πρωθυπουργός για το Brexit, αλλά και τι εννοούσε.

Μη συμφωνία
Τι είπε: Κάποιοι μου λένε ότι πρέπει να αποκλείσω το ενδεχόμενο μη συμφωνίας με την ΕΕ, αλλά αυτό θα με αποδυνάμωνε ως διαπραγματεύτρια. Η Βρετανία δεν φοβάται λοιπόν να φύγει χωρίς συμφωνία, εφόσον χρειαστεί. Όμως, η μη συμφωνία θα είναι δύσκολη για τη χώρα μας.
Τι εννοούσε: Διαπραγματεύομαι πολύ σκληρά και σας το λέω, αλλά στο τέλος θα συμβιβαστώ γιατί είναι προς το συμφέρον της χώρας. Το ίδιο ελπίζω να σκέφτεστε κι εσείς.

Ενότητα και Brexit
Είπε: Αν δεν υπάρξει ενότητα στο κόμμα μας, ρισκάρουμε να καταλήξουμε χωρίς καθόλου Brexit.
Τι εννοούσε: Brexiteers, είμαι η μόνη σας ελπίδα για να δείτε το Brexit, έστω και αν δεν είναι όπως το φαντάζεστε.

Δεύτερο δημοψήφισμα
Είπε: Λένε πως θα είναι η «ψήφος του λαού», αλλά θα είναι η ψήφος των πολιτικών που δεν τους άρεσε η άποψη του λαού την πρώτη φορά.
Τι εννοούσε: Remainers, είμαι η μόνη σας ελπίδα για να δείτε το Remain, έστω και αν δεν είναι όπως το φαντάζεστε.

Εθνικό Σύστημα Υγείας
Είπε: Όταν σας λένε ότι το Συντηρητικό Κόμμα δεν ενδιαφέρεται για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, να τους θυμίζετε ότι η κυβέρνηση θα δώσει κονύλιο ύψους 394 εκατομμύριων την εβδομάδα.
Τι εννοούσε: Brexiteers, θυμάστε που είχατε υποσχεθεί στον κόσμο 350 εκατομμύρια λίρες την εβδομάδα στο ΕΣΥ, αν φύγουμε από την Ευρώπη, αλλά τελικά δεν υπάρχουν; Θα τα βάλω εγώ για να μην σας κοροϊδεύουν ξανά στον δρόμο. Να σταματήσουμε όμως παρακαλώ τα γράμματα στην Επιτροπή 1922.

Επιχειρήσεις:
Τι είπε: Όλοι ξέρουν τι θα κάνουμε εμείς οι Συντηρητικοί στις επιχειρήσεις. Είναι λέξη με αγγλοσαξονική προέλευση, μονοσύλλαβη και τελειώνει σε k: We will back businesses.
Τι εννοούσε: Κάθε φορά που σας λένε ότι το Brexit αλά Τόρις= fuck businesses, εσείς να απαντάτε με αυτό το χαριτωμένο αστείο με το οποίο ήδη βλέπω ότι δεν γελάει κανείς.

Τι δεν είπε καθόλου: Τη λέξη Τσέκερς. Είναι το πλάνο της για το Brexit που έχει διχάσει το κόμμα. Δεν το θέλουν οι Brexiteers γιατί θεωρούν ότι ισοδυναμεί με remain. Δεν το θέλουν ούτε οι Remainers γιατί το θεωρούν Brexit. Δεν το άκουσε τελικά κανένας.

Γενικό συμπέρασμα: Η ομιλία πήγε καλά, πολύ καλύτερα από την περσινή καταστροφή.

Θύμιος Τζάλλας

Συνέδριο Tories. Επιτέλους λίγη σοβαρότητα!

Τα συνέδρια είναι για να ξεδίνουν οι σύνεδροι. Και, επειδή ο ανταγωνισμός στην πολιτική ζωή της Βρετανίας είναι μεγάλος, οι Συντηρητικοί που συναντιούνται από την Κυριακή στο Μπέρμιγχαμ για το συνέδριο τους, δίνουν ρεσιτάλ πιασάρικης ατάκας.
Ο υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ είπε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαν τη Σοβιετική Ένωση που δεν άφηνε τον κόσμο να φύγει. Ο Τζέικομπ Ρις Μογκ παρομοίασε τη Βρετανία με τον Γκιούλιβερ, δεμένο στις κλωστές των λιλιπούτειων γραφειοκρατών της ΕΕ. Ο Μπόρις Τζόνσον χαρακτήρισε το σχέδιο Brexit της Μέι προϊόν διαταραχής, και αντιπρότεινε την κατασκευή γέφυρας που θα συνδέει τα νησιά της Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Στη χθεσινή πολυαναμενόμενη οιμιλία του στο συνέδριο (τρεις ώρες στάθηκαν στην ουρά τα μέλη για να τον ακούσουν) ο πρώην ΥΠΕΞ είπε επίσης ότι η Μέι προσπαθεί να εξαπατήσει τον κόσμο, αλλά πρέπει να τη στηρίξουν όλοι ώστε να κάνει τελικά το σωστό.
Ο υπουργός Οικονομικών Φίλιπ Χάμοντ θύμισε σε όσους αμφισβητούν το ενδεχόμενο συμφωνίας Λονδίνου-Βρυξελλών, ότι το 1878 κάποιοι αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό την εφεύρεση του ηλεκτρικής λάμπας. Μετά από όλα αυτά, το βραβείο ανήκει δικαιωματικά στον υπουργό Brexit Ντομινίκ Ράαμπ: ζήτησε από τις Βρυξέλλες να επιδείξουν επιτέλους λίγη σοβαρότητα για να προχωρήσει η διαπραγμάτευση. Οι συζητήσεις όντως ίσως ξεκολλήσουν, αλλά αυτό θα οφείλεται σε νέους βρετανικούς συμβιβασμούς  τους οποίους η πρωθυπουργός προεξόφλησε στην κυριακάτικη συνέντευξή της στο BBC.
Θύμιος Τζάλλας