Θα είχαμε τον πειρασμό, βλέποντας «τι τρέχει στην Ευρώπη» στην τελευταία αυτή στροφή των πραγμάτων, να παραπέμψουμε στο πόσο έδειξε αυτή η έννοια/παρουσία της «Ευρώπης» να είναι χλωμή με αφορμή της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου. Όπου η φραστική – αλλά πίσω από την φραστική ουσιωδέστατη – αψιμαχία του Αμερικανού Αντιπροέδρου Μάικλ Πενς με την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, καθώς και οι βαθύτερες θεματικές της ασφάλειας, με ενέργεια/ψηφιακές απειλές/κέντρα έντασης και εκρηκτικότητας/χρηματοδότηση των εξοπλισμών στην πρώτη γραμμή, ανέδειξαν πόσο «πίσω» βρίσκεται ο ρόλος της Ευρώπης. «Μετρήθηκαν» οι απουσίες (Δίας της Γαλλάις, αλλάκαι των λεγόμενων θεσμικών οργάνων). Ή, με διαφορετική διατύπωση, καταδείχθηκε πόσο de facto Γερμανικό είναι το Ευρωπαϊκό αποτύπωμα – κι όχι επειδή η 55 Διάσκεψη Ασφαλείας διεξήχθη στην par excellence Γερμανική-Ευρωπαϊκή αυτή πόλη…
Φρόντισε όμως η προεκλογική εκστρατεία για τις Ευρωεκλογές, εκστρατεία που παρά την Ευρωληθαργικότητα ανεβάζει ταχύτητα, και τάραξε αλλιώς τα νερά. Το μέτωπο ανοιχτής αντιπαράθεσης μεταξύ Ευρωπαϊστικών/παραδοσιακών δυνάμεων και αντιΕυρωπαϊστών/αμφισβητησιακών του status quo δυνάμεων εντάθηκε μεταξύ του (απερχόμενου) Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ και του (όλο και πιο καθοδηγητικού) Βίκτορ Όρμπαν: το ρηχό προεκλογικό επεισόδιο της καμπάνιας του Ουγγρικού Fidesz, εναντίον της στάσης του συστήματος των Βρυξελλών για το μεταναστευτικό – αφίσα με διακωμώδηση/καταγγελία Γιουνκέρ, με συνωμοσιολογική διάσταση περί Σόρος κοκ – έφερε τον παραδοσιακά μειλίχιο και διπλωματικό Γιουνκέρ σε επίθεση. Προηγήθηκε έντονη αντίδραση του ημετέρου Μαργαρίτη Σχοινά, ως εκπροσώπου της Επιτροπής, κατά «των θεωριών συνωμοσίας» για το θέμα της προστασίας των συνόρων στην Ευρώπη. όμως το πολιτικά ενεργό ρήγμα προκλήθηκε πλέον ευθέως από τον Γιουνκέρ. Ο οποίος έθεσε ζήτημα αποπομπής του Fidesz από το ΕΛΚ/τους Ευρωπαίους Χριστιανοδημοκράτες…
Θα γίνει «παράπλευρη απώλεια» αυτής της φάσης η υποψηφιότητα Μάνφρεντ Βέμπερ – αρχιτέκτονα της διατήρησης Fidesz/Ορμπαν στο ΕΛΚ με λογική «συγκράτησης των άκρων» – για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Θα καταπέσει με αυτήν την αφορμή η μέθοδος επιλογής δια των Spitzenkandidaten,δηλαδή με την επίφαση της ανάδειξης μέσω λαϊκής ψήφου αλλά στην ουσία μέσω παζαριού παρασκηνίου ανάδειξη Προέδρου; Ήδη στις Βρυξέλλες (ξανά) κερδίζει έδαφος η υποψηφιότητα της (Δανέζας) Μαργκρέτε Βεστάγκερ, της θεωρούμενης μοναδικά δυναμικής Επιτρόπου Ανταγωνισμού, του αριστερόστροφου φιλελεύθερου Radikale Venstre στην χώρα της. «Αν η Mutti Ανγκελα ( η Καγκελάριος Μέρκελ, στοργικά) θέλει να διεκδικήσει την Προεδρία της Επιτροπής (δικός της προστατευόμενος, για λόγους ενδοΓερμανικών ισορροπιών, ο Βαυαρός Χριστιανοκοινωνιστής Μάνφρεντ Βέμπερ) να το κάνει για τον εαυτό της» είναι η χαρακτηριστική ατάκα Βρυξελλών.
Δεν θα πλήξουμε! Η αυτάρεσκα λειτουργούσα ως νησίδα «Ευρώπη» κινείται.
Αντώνης Παπαγιαννίδης
