Η βδομάδα που πέρασε λειτούργησε ουσιαστικά σαν προεισαγωγή σε μια σειρά πυκνών ραντεβού της Ευρώπης. Χωρίς αίσθηση υπερβολής, μερικά απ’ αυτά μπορεί να αποβούν ραντεβού με την Ιστορία. Μετρήστε:
Δεν θα θέλαμε να πατήσουμε στο συναρπαστικό ναρκοπέδιο στο οποίο εξελίσσεται για την Τερέζα Μαίη, την Κυβέρνησή της αλλά και συνολικά την Μεγ. Βρετανία η συζήτηση στην Βουλή των Κοινοτήτων για το Brexit. Αν και σοκάρει το γεγονός ότι στο γεμάτο παράδοση (αλλά και ουσία) αυτό καθίδρυμα ανακλήθηκαν στην τάξη (με 311 ψήφους έναντι 293) για προσβολή του σώματος/contempt υπουργοί της Κυβέρνησης : τεχνικά αυτό οφειλόταν στο ότι δεν δόθηκε στο σώμα η πλήρης νομική γνωμοδότηση που είχε στην διάθεσή της η Κυβέρνηση για την τελική ευθεία του Brexit. ουσιαστικά όμως η Βουλή επαναδιεκδίκησε (και ανέλαβε) τον έλεγχο της διαδικασίας από τα χέρια της κλονισμένης Κυβέρνησης Μαίη. Όμως, στην άλλη πλευρά της Μάγχης είχαμε αντίστοιχα βαρύ κλίμα. Στα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου έχουν στηθεί μηχανισμοί 24ωρης παρακολούθησης όσο θα πλησιάζει η Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου όπου (υποτίθεται ότι) θα ψηφισθεί η συμφωνία Λονδίνου/ΕΕ “27», μάλλον κλίνοντας προς την εκδοχή καταψήφισης/μη-συμφωνημένης διαχείρισης του Brexit. Δηλαδή, προετοιμασία για άτακτη αποχώρηση της Μεγ. Βρετανίας – “Here be monsters”που έγραφαν και οι αρχαίοι χάρτες!
Ακόμη πιο αιχμηρά, “έπεσε”η είδηση ότι το Δικαστήριο της ΕΕ – στην τωρινή φάση η εισήγηση του Γενικού Εισαγγελέα Κάμπος Σάντσες-Μπορδόνα – με βάση αίτημα Σκωτσέζικου δικαστηρίου (Court of Session) που το κέντρισαν Βρετανοί βουλευτές, αποφάνθηκε πως η Μεγάλη Βρετανία θα μπορούσε (κατά το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, με ερμηνεία του διαβόητου άρθρου 50 της Συνθήκης ΕΕ) και μόνη της, χωρίς δηλαδή την σύμφωνη γνώμη των εταίρων, να ανακαλέσει την υποβληθείσα αίτηση για αποχώρηση από την Ένωση. Πρόκειται για μια μείζονα νομική προσέγγιση που θα σχολιάζεται επί χρόνια, καθώς σπάει την κλειστότητα του δικαίου της ΕΕ, λέγοντας ότι ο θεμελιώδης κανόνας του διεθνούς δικαίου (consensus contrarius) υπερέχει των Ευρωπαϊκών αυτοδεσμεύσεων – πάντως ανοίγει δρόμους για συνολική επανεξέταση του Brexit. Εν τω μεταξύ, σε μια τυπικά Βρυξελλιανού τύπου επιλογή, η Τερέζα Μαίη ενθαρρύνεται να αναβάλει την ψηφοφορία της 11ης Δεκεμβρίου…
Συγκρινόμενη με αυτήν την προοπτική, η “απλή”διαδικασία διαδοχής της Άνγκελας Μέρκελ στην ηγεσία του CDU – όχι όμως (ακόμη) στην Καγκελαρία – μπορεί να ακούγεται λιγότερο δραματική. Δεν είναι. Η Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία είτε θα μετακινηθεί κάπως πιο συντηρητικά/δεξιά (αν επέλεγε την προτίμηση της ίδιας της Mutti Μέρκελ,, την Γ.Γ. του κόμματος Άννεγκρέτ Κράμπ-Καρενμπάουερ), είτε σαφώς δεξιότερα (αν προτιμούσε τον νυν υπουργό Υγείας 38χρονο Γιενς Σπαν, τον νεότερο των υποψηφίων – είχε εκλεγεί βουλευτής στα 22 του – που έχει την αδυναμία – για Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα σε συντηρητική κοινωνικά στροφή… – την ομολογημένη ομοφυλοφιλία του), είτε πολύ δεξιότερα (εδώ βρίσκεται ο προτιμώμενος από τον σεβαστικά ναφθαλινοποιημένο στην Προεδρία του Bundestag Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε, 63χρονο Φρήντριχ Μερτς – αυτός έχει το μειονέκτημα, για την λουθηρανική Γερμανία, ότι είναι υπεραμειβόμενος δικηγόρος επιχειρηματικών κύκλων).
Στην πρώτη ψηφοφορία για εκλογή αρχηγού προηγήθηκε η ΑΚΚ, όπως είναι γνωστή η Γ.Γ. του κόμματος με 45,05%, με τον Φρήντριχ Μερτς στο 39,2% – ενώ ο Γιενς Σπαν περιορίστηκε σε 15,7%. Ακολούθησε δεύτερη ψηφοφορία προκειμένου να συγκεντρωθεί το 50%+1, με την οποία η ΑΚΚ με οριακή πλειοψηφία 51,75% εξελέγη στην ηγεσία στην θέση της Ανγκελας Μέρκελ – που είχε αποχαιρετήσει με μεσογειακή σχεδόν συγκίνηση.
Το πού θα οδηγηθεί η Ευρωπαϊκή πορεία της Γερμανίας, άρα… η Ευρώπη, έχει άμεση σύνδεση με το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Και ιδιαίτερο ενδιαφέρον – όχι;
Συγκρινόμενη με τα δυο αυτά, πρώτα μέτωπα, η συνεχιζόμενη αναταραχή των “κίτρινων γιλέκων»/gilets jaunes στην Γαλλία του (άλλοτε, μέχρι προ ολίγου…) πολλά υποσχόμενου Προέδρου Μακρόν, δείχνει να κινείται σε δεύτερο πλάνο. Καθώς μάλιστα ο Μακρόν επέλεξε τακτική υποχώρηση (κωλοτούμπα θα έλεγαν οι δικοί μας)/ανάκληση της φορολογίας καυσίμων που έβαλε φωτιά (κυριολεκτικά) στην πάντα εύφλεκτη Γαλλία.
Ασφαλώς, δε, ηχεί περίπου σαν αποκλιμάκωση του σασπένς των τελευταίων εβδομάδων η βαθμιαία υποχώρηση (κωλοτούμπα κι εδώ, θάλεγαν πάλι οι δικοί μας) της Ρώμης από την υψηλού προφίλ κόντρα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τον Προϋπολογισμό 2019. Τόσο ο επικεφαλής της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι που ήταν ο πλέον εμπρηστικός, όσο κι εκείνος των 5 Αστέρων Λουϊτζι Ντι Μάϊο που πήγαινε να λειτουργήσει ως ΥΠΟΙΚ, έκαναν ένα-δυο βήματα πίσω. Αφήνοντας την καυτή πατάτα της σταδιακής υποχώρησης στον ΥΠΟΙΚ Τζιοβάννι Τρία (ο οποίος βρισκόταν στα πρόθυρα παραίτησης από την πίεση) και τον Πρωθυπουργό Τζιουζέππε Κόντε. Οι Βρυξέλλες πήραν πίσω τους υψηλούς τόνους, την άμεση αναφορά σε κυρώσεις κοκ – και θυμήθηκαν την συμβουλή του μακαρίτη Μιττεράν “Δώστε χρόνο στον χρόνο». Θα δείξει.
Και μ’ αυτό ακριβώς το φόντο, φθάνει στην Κορυφή της 13ης/14ης Δεκεμβρίου το πολυταλαιπωρημένο σχέδιο για ενίσχυση της Ευρωζώνης. Το οποίο ποιος θυμάται ότι ξεκίνησε με πρωτοβουλία Μακρόν; ότι συνοδεύθηκε από συμπόρευση Μέρκελ; ότι κατατέθηκε με νωπή κίνηση Ολαφ Σόλτς/Μπρυνό Λεμαίρ; Το “κρατάτε μικρό καλάθι”φαίνεται αυτήν την στιγμή η καλύτερη συμβουλή.
Αντώνης Παπαγιαννίδης
