Category: Εκλογές

Brexit και βρετανικές εκλογές, εβδομάδα 13-19 Μαΐου

Δύο ρεκόρ την τελευταία εβδομάδα στη Μεγάλη Βρετανία: πληθωρισμού και δικομματισμού. O πρώτος έφτασε στα επίπεδα του 2013, είναι πια στο 2,7%, και όλο ανεβαίνει. Και ο δικομματισμός, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, σημείωσε ρεκόρ 34ετίας, και ας τον είχαμε πρόωρα βγάλει στη σύνταξη το 2015. Ο κόσμος δηλαδή, αγοράζει ακριβότερα τα προϊόντα εξαιτίας του Brexit (4 στους 5 ανησυχούν για την άνοδο των τιμών), και στηρίζει σε ποσοστό ρεκόρ τα κόμματα που υπόσχονται να το φέρουν εις πέρας. Μάλιστα.

Έτσι εξηγείται και το τρίτο, και πλέον εντυπωσιακό ρεκόρ της εβδομάδας. Η στήριξη στο Brexit έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο από τότε που οι Βρετανοί ξεκίνησαν τη συζήτηση για το αν θα φύγουν. Μέσα σε έναν μήνα, η υποστήριξη για έξοδο από την ΕΕ έφτασε από το 44%, στο 68%. H Μέι είχε πει ότι το Brexit θα ένωνε τους Βρετανούς, και την πίστεψαν ελάχιστοι. Οι εθνικές εκλογές όμως, είναι πάντα εθνικές.

Η αξιοποίησή από τη Μέι της διαρροής των διαπραγματεύσεων για το Brexit, με το επιχείρημα του δήθεν οργανωμένου σχεδίου επηρεασμού του αποτελέσματος, έχουν ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον εθνικό χαρακτήρα της αναμέτρησης. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρωθυπουργός, στην ανακοίνωση του προγράμματος των Συντηρητικών, ανέφερε το Brexit έντεκα φορές και μόλις μία το όνομα του κόμματος της.

Για να υπάρξει όμως ισχυρός δικομματισμός (σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην ασχολείται κανείς με το χθεσινοβραδινό debate των υπόλοιπων αρχηγών) χρειάζονται δύο. Οι Εργατικοί μείωσαν τη διαφορά κατά 8 μονάδες, χωρίς όμως να απειλούν ακόμη τους Τόρις. Οι παροχές του Κόρμπιν στον τομέα της υγείας, των εργασιακών δικαιωμάτων και της παιδείας είχαν θετικό αντίκτυπο.

H άνοδος του Brexit σημαίνει ότι η δεξαμενή από την οποία μπορούν να αντλήσουν ψήφους οι Remainers είναι πολύ μικρή. Οι Φιλελεύθεροι έχουν πέσει σε μονοψήφια νούμερα, και το περίφημο κόμμα του κέντρου αναβάλλεται για μετά τις εκλογές. Οι Blairites βουλευτές ετοιμάζονται για τη διάσπαση, και ψάχνουν να βρουν αρχηγό. Αν περιμένουν από τον ίδιον τον Μπλερ, αδίκως χάνουν τον χρόνο τους, στις δημοσκοπήσεις είναι πιο τοξικός από τον ραδιενεργό Κόρμπιν.

Μεσοβδόμαδα, προέκυψε και ένα τέταρτο ρεκόρ, ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατεί για τον αντίκτυπο του Brexit στη βρετανική οικονομία. Η απασχόληση είναι στα υψηλότερα επίπεδα από το 1975, αλλά οι μισθοί μειώνονται. Ένας γρίφος για την επόμενη κυβέρνηση, στην οποία ίσως να μην συμμετάσχει ο υπουργός Οικονομικών Φίλιπ Χάμοντ. Τσακώθηκε με Νικ Τίμοθι, τον στενότερο συνεργάτη της Τερέζα Μέι, και πιθανώς να ακολουθήσει και εκείνος την προαλειφόμενη πορεία του υπουργού Brexit, Ντέιβιντ Ντέιβις.

Αν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν, η Τερέζα Μέι θα κυριαρχήσει απόλυτα στο πολιτικό σκηνικό, έχοντας γύρω της νέους βουλευτές, οι οποίοι θα της χρωστάνε την εκλογή τους, αλλά θα είναι επίσης ένθερμοι υποστηρικτές του Brexit -ο αφανισμός του UKIP έρχεται με το αντίστοιχο τίμημα για τον χαρακτήρα του κόμματος.

Στην άλλη πλευρά, μία γυναίκα εξακολουθεί να κυριαρχεί, αλλά για λάθος λόγους. Η εμβληματική Ντάιαν Άμποτ των Εργατικών συνεχίζει, σαν παράλληλη ηρωίδα σε κωμωδία. Πριν μερικές ημέρες μπέρδεψε τα νούμερα του προϋπολογισμού, και τώρα την έξοδο σε εκδήλωση.
Snapshot: Οι εκλογές σε μία φωτογραφία, μία δημοσκόπηση ή ένα βίντεο

Θύμιος Τζάλλας

Ποιος είναι ο νέος Πρωθυπουργός της Γαλλίας.

Επιβεβαιώθηκαν οι φήμες και ο 46χρονος Εντουάρ Φιλίπ, δήμαρχος της Χαβρης είναι η επιλογή του Μακρόν για το αξίωμα του πρωθυπουργού, επιλογή που ανταποκρίνεται στις διακηρύξεις του νέου πρόεδρου για ανάδειξη ικανών και νέων  προσώπων, ανεξαρτήτως άν προέρχονται από την Δεξιά είτε από την Αριστερά. Άλλωστε η προσωνυμία που είχαν δώσει στον Μακρόν οι επικριτές του ήταν “monsieur en même temps”/ “ο κύριος ταυτοχρόνως”, για τις προτάσεις του που ήταν σύνθεση σοσιαλιστικών και φιλελεύθερων θέσεων. Ο νέο- ορισθείς πρωθυπουργός ανταποκρίνεται σε αυτό το μοντέλο.

Ποιός είναι ο Εντουάρ Φιλιπ

Η ενασχόληση του με την πολιτική ξεκίνησε το 1990, απο το Σοσιαλιστικό κόμμα. Μέντορας του υπήρξε ο Μισέλ Ροκάρ. Πέντε χρόνια αργότερα ενεπλάκη στην τοπική αυτοδιοίκηση , στη Χαβρη και αργότερα συμμετείχε στην δημιουργία της κεντροδεξιάς κίνησης UMP μαζί με τον Αλέν Ζυπέ στον οποίο παρέμεινε πιστός έως πρόσφατα που διεκδίκησε το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών

Γεννήθηκε στην Νορμανδία, στην Ρουέν, απο γονείς εκπαιδευτικούς. Εχει κάνει εξαιρετικές  σπουδές στο πανεπιστήμιο Science Po και στην διάσημη ENA.  Εργάστηκε στο  Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, ως δικηγόρος. Είναι φίλοι με τον Μακρόν από το 2011. Αγαπά τη μουσική, ιδιαιτέρως τον Μπρους Σπρίνγκστιν, τον Κιούμπρικ και έχει δει την ταινία Νονό δεκάδες φορές. Εχει γράψει δυο μυθιστορήματα και άν ήταν λογοτεχνικός ήρωας θα ήθελε να είναι ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ. Όπως έχει εξομολογηθεί δημοσίως, φοβάται τον οδοντίατρο, παίζει μποξ για να χαλαρώσει από το στρες και ήθελε να γίνει μαέστρος αλλά δεν είχε το ταλέντο.

Να που έγινε μαέστρος της γαλλικής κυβέρνησης τα μέλη της οποίας θα μάθουμε αύριο.

Μαρία Χούκλη.

 

Brexit και βρετανικές εκλογές, εβδομάδα 6-12 Μαΐου

Την περασμένη Πέμπτη, οι Εργατικοί έγιναν το πρώτο κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης που χάνει τρεις συνεχόμενες αναμετρήσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, ο Τζέρεμι Κόρμπιν έσπευσε στο Μάντσεστερ για ένα πολύτιμο τηλεοπτικό πλάνο με τον Άντι Μπέρναμ, έναν από τους ελάχιστους Εργατικούς που νίκησαν. Το ίδιο βράδυ, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του BBC, οι Βρετανοί είδαν τον Κόρμπιν ανάμεσα σε περιχαρείς οπαδούς του κόμματος. Όχι όμως τον Μπέρναμ. «Έπιασε ήδη δουλειά», είπε ο αρχηγός των Labour στους δημοσιογράφους. O νέος δήμαρχος του Μάντσεστερ όμως, δεν δούλευε. Έπινε μπύρες για να γιορτάσει σε παμπ παραπλεύρως, και τουίταρε μάλιστα και τα σχετικά ενσταντανέ.

Όπως ακριβώς και ο δήμαρχος του Λονδίνου Σαντίκ Καν, έναν χρόνο πριν, με τα δικά του μεθεόρτια, έτσι και ο Μπέρναμ δεν θέλει ο κόσμος να τον βλέπει πλάι στον Κόρμπιν. Όταν τον αποφεύγουν εκείνοι που έχουν ήδη κερδίσει, μπορεί να φανταστεί κανείς τι περνάνε όσοι διεκδικούν τώρα την εκλογή τους.

Οι υποψήφιοι βουλευτές διαμαρτύρονται ότι η αναφορά του ονόματος του αρχηγού τους, όταν χτυπάνε τις πόρτες των ψηφοφόρων, είναι ραδιενεργός. O αρχηγός των Labour είναι ο λιγότερο δημοφιλής αρχηγός κόμματος στη Μεγάλη Βρετανία, πιο κάτω και από από τον Πολ Νάταλ του UKIP.

Το Σαββατοκύριακο ο Κόρμπιν αραίωσε τις εμφανίσεις του, και στο προσκήνιο βρέθηκε ο νούμερο 2 στο κόμμα, Τζον Μακντόνελ. Μαζί του, έκανε την εμφάνισή του και ένα πρόσφατο βίντεο στο οποίο δήλωνε μαρξιστής. Σε μία χώρα ιστορικά αφιλόξενη στον κομμουνισμό, αυτά ακούγονται κινέζικα. Στην κυριολεξία. Πρόσφατα, ο Μακντόνελ είχε διαβάσει αποσπάσματα από το Μικρό Κόκκινο βιβλίο του Μάο στη Βουλή, και με μια θεατρική χειρονομία, το πέταξε μπροστά στον τότε υπουργό Οικονομικών Τζορτζ Όζμπορν.

Οι σύντροφοι πάντως του ηγετικού διδύμου, δεν ακολουθούν το παράδειγμα του Μάο, αλλά του Στάλιν, του πρώτου διδάξαντα στην εξαφάνιση μέσω photoshop των ανεπιθύμητων συντρόφων. Οι σύγχρονοι Labour, εξαφανίζουν το όνομα του Κόρμπιν από τα φυλλάδια τους.

Οι Εργατικοί σβήνουν τον αρχηγό τους, και η Μέι το κόμμα της. Το όνομα Conservatives αντικαταστάθηκε σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις από το Theresa May’s Team, ενώ η πρωθυπουργός επέβαλλε στους υποψηφίους να χρησιμοποιούν για την προβολή τους, υλικό με το όνομά της.

Οι Συντηρητικοί δεν ανησυχούν μόνο για την εξαφάνιση του ονόματος του κόμματος, αλλά και βασικών του αρχών, αφού η Μέι υποστήριξε ότι η υπεράσπιση της ελεύθερης αγοράς δεν είναι πια ιδεολογικό τοτέμ για τους Τόρις. Η πρωθυπουργός, στην πιο πολυσυζητημένη παρέμβαση της αυτή την εβδομάδα, είπε ότι θα βάλει πλαφόν στους λογαριασμούς γκαζιού και ρεύματος, πολιτική που ο προκάτοχός της, Ντέιβιντ Κάμερον, είχε χαρακτηρίσει μαρξιστική, όταν την διαφήμισαν οι Εργατικοί το 2015.

Οι Labour περιέλαβαν ξανά τη δέσμευση στο μανιφέστο τους, το οποίο, για πρώτη φορά στα χρονικά, διέρρευσε στον Τύπο. Είναι το πιο αριστερό μανιφέστο των Labour, από την εποχή του Μάικλ Φουτ. Το δικό του, λίγο πριν τη συντριπτική ήττα του από τη Θάτσερ, είχε χαρακτηριστεί το «πλέον μακροσκελές σημείωμα αυτοκτονίας στην ιστορία». Τότε, ανάμεσα στα άλλα, οι Εργατικοί είχαν υποσχεθεί άμεση έξοδο από την ΕΕ. Τριανταπέντε χρόνια μετά, το ζήτημα «τακτοποιήθηκε», όπως υποστήριξε την Τρίτη ο Κόρμιπν.

Θα τα πει και στην τηλεόραση στις 2 Ιουνίου, στο μοναδικό ντιμπέιτ, το οποίο θα διεξαχθεί αλά Βρετανικά. Κόρμπιν και Μέι θα απαντήσουν στις ερωτήσεις του κοινού, σε δύο ανεξάρτητα διαδοχικά sessions, χωρίς να συναντηθούν μεταξύ τους. Είναι το δεύτερο τηλεοπτικό ντιμπέιτ που γίνεται με αυτόν τον τρόπο, το πρώτο όμως στο οποίο και οι δύο υποψήφιοι θα κληθούν να εξηγήσουν την ακριβή σχέση τους με τον Μαρξ.

Snapshot: Οι εκλογές σε ένα σκίτσο, μία δημοσκόπηση  ή ένα βίντεο

Θύμιος Τζάλλας.

Κόσοβο: Η πρόταση μομφής οδηγεί τη χώρα σε πρόωρες εκλογές

Το Κοσυφοπέδιο οδηγείται σε πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο καθώς με 78 ψήφους υπέρ και 34 κατά σε σύνολο 120 εδρών η Βουλή απέσυρε την εμπιστοσύνη της προς τη κυβέρνηση συνασπισμού του Ισά Μουστάφα. Σχολιάζοντας τη πρόταση δυσπιστίας ο Πρωθυπουργός δήλωσε πως το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς οδηγεί τη χώρα σε αποσταθεροποίηση. Από τη πλευρά τους, βουλευτές της αντιπολίτευσης αλλά και του συνασπισμού κατηγορούν τον Μουστάφα πως η αθέτηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων οδηγεί την χώρα σε κρίση.

Η κυβέρνηση συνασπισμού προήλθε από τις πρόωρες εκλογές που διεξήχθησαν τον Ιούνιο του 2014. Πρώτο στη προτίμηση των ψηφοφόρων ήλθε το κεντροδεξιό Δημοκρατικό Κόμμα Κοσόβου (PDK) του οποίου ηγέτης ήταν ο Χασίμ Θάτσι, Πρωθυπουργός της χώρας από το 2008 και σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ακολούθησε η συντηρητική Δημοκρατική Ένωση Κοσόβου (LDK) του Ισά Μουστάφα. Κανένα από τα δύο κόμματα δεν ήταν αρκετά ισχυρό για να σχηματίσει κυβέρνηση. Έξι μήνες μετά, τον Νοέμβριο του 2014, συνασπίστηκαν. Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Ισά Μουστάφα ενώ ο Χασίμ Θάτσι ορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών, μια θέση που κράτησε μέχρι να μεταβεί στο αξίωμα του Προέδρου τον Φεβρουάριο του 2016. Η ημέρα της ορκομωσίας του συνοδεύτηκε από αναταραχές στους δρόμους.

Εδώ και μήνες η αδυναμία της κυβέρνησης να νομοθετήσει σε θέματα όπως η Σερβική μειονότητα, τα σύνορα με το Μαυροβούνιο και ο στρατός οδήγησαν σε πολιτικό αδιέξοδο αλλά και σε μια εύθραυστη ειρήνη με τη Σερβία. Σε μια χώρα με συντριπτική πλειοψηφία αλβανικό πληθυσμό, βουλευτές από την αντιπολίτευση αλλά και τον κυβερνητικό συνασπισμό ζητούν την απόσυρση της συμφωνίας με την Σερβία στην οποία δίνονται περισσότερες εξουσίες στους Σέρβους του Κοσόβου. (Financial Times)

Επιπλέον, οι βουλευτές αντιμάχονται την συμφωνία οριοθέτησης συνόρων με το Μαυροβούνιο που υπεγράφη το 2015 αλλά δεν επικυρώθηκε ακόμη από τη Βουλή. Η συμφωνία συνόρων αποτελεί προαπαιτούμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την χορήγηση βίζας στους Κοσοβάρους. Επίσημα οι αντιδράσεις αναφέρονται στην οριοθέτηση περίπου 8200 εκταρίων γης στη συνοριακή γραμμή υπέρ του Μαυροβουνίου, στην ουσία όμως οι αντιδράσεις αφορούν την απουσία λωρίδας προς τη θάλασσα σε περιοχή του Μαυροβουνίου στην οποία ζουν Αλβανοί. Υπήρξαν φορές στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας που οι βουλευτές με σπρέι πιπεριού και χρήση δακρυγόνων εντός της αίθουσας προσπάθησαν να εμποδίσουν  συζητήσεις των δύο αυτών θεμάτων. (liberal)

 Το τρίτο μεγάλο αγκάθι έχει να κάνει με τη δημιουργία τακτικού στρατού. Σημαντικό ρόλο στην εμπλοκή αυτή έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χασίμ Θάτσι, ο οποίος τον Απρίλιο επιχείρησε, μέσω της Βουλής, να μετατρέψει τις Δυνάμεις Ασφαλείας του Κοσόβου (KSF) σε τακτικό στρατό. Μέχρι στιγμής η μόνη στρατιωτική δύναμη στο Κόσοβο είναι οι 4.500 στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του ΝΑΤΟ που βρίσκεται εκεί από το 1999. Αντίθετα, ο ρόλος του KSF είναι περιορισμένος και αναφέρεται κυρίως στην αντιμετώπιση καταστροφών και την αποναρκοθέτηση περιοχών. H δημιουργία στρατού έχει την υποστήριξη των συμμάχων με μια όμως ειδοποιό διαφορά. Αντί για νομοσχέδιο, η Δύση θεωρεί απαραίτητη την συνταγματική ρύθμιση. Κάτι τέτοιο συνεπάγεται την ομοφωνία των δύο τρίτων των 20 βουλευτών που εκπροσωπούν τις εθνικές μειονότητες, εκ των οποίων οι δέκα είναι Σέρβοι. Τελικώς το νομοσχέδιο αποσύρθηκε με επέμβαση των δυτικών συμμάχων όπως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αλλά η προσπάθεια του Προέδρου πυροδότησε αντιδράσεις στη Βουλή. Λέγεται πως η κίνηση αυτή είχε μια ακόμη κρυφή παράμετρο – την αύξηση της δημοτικότητας του Δημοκρατικού Κόμματος έναντι του LDK του Μουστάφα και, κατ’ επέκταση, την εκλογική του επιτυχία σε πρόωρες εκλογές. (politico)

Το Κόσοβο, πρώην επαρχία της Σερβίας, ανεξαρτητοποιήθηκε μονομερώς το 2008. Μέχρι σήμερα περισσότερες από 100 χώρες έχουν αναγνωρίσει το κράτος, όχι όμως η Σερβία και η Ρωσία η οποία και μπλοκάρει την συμμετοχή της χώρας στον ΟΗΕ. Το Κόσοβο δεν το έχει αναγνωρίσει ούτε η Ελλάδα.

Βίκυ Ελευθεριάδου.

Τα παρασκήνια μιας νίκης.

 

Επί 200 ημέρες , η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας τον επικεφαλής της κίνησης “En Marche” στις περιοδείες του, παρευρίσκεται στις συσκέψεις με τους στενούς συνεργάτες του όπου σχεδιάζεται η επικοινωνική στρατηγική της εκστρατείας αλλά και σε συναντήσεις όπου διαμορφώνονται οι πολιτικες του θέσεις. Καταγράφονται ευχάριστα  στιγμιοτυπα και δυσαρεστα απρόοπτα απο την καθημερινότητα του προεκλογικου αγώνα,  τι προηγήθηκε του  debate με την Λεπέν , την αντίδραση του μόλις είδε το exti poll που τον ανακήρυσσε νεο πρόεδρο της Γαλλίας.

Είναι προφανώς μια προσεκτικά σκηνοθετημένη παρουσίαση του ανθρώπου Μακρόν με το υφος του ντοκυμαντέρ να θυμίζει έντονα Ομπάμα και τη δική του πορεία προς την νίκη του 2008.

Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Μαρία Χούκλη.

 

Νίκη Μέρκελ στο κρατίδιο Σβέσλιγκ-Χόλστάιν.

Οι εκλογές στο κρατίδιο Σβέσλινγκ-Χολστάιν (με πληθυσμό μόλις 2.3 εκατομμύρια) θεωρούνταν ήσσονος πολιτικής σημασίας. Ωστόσο, ενόψει των ομοσπονδιακών εκλογών του Σεπτεμβρίου, κάθε αναμέτρηση στην κάλπη λειτουργεί ως ο πλέον αξιόπιστος δείκτης αφού, όπως είναι γνωστό, η κάλπη είναι η καλύτερη δημοσκόπηση. Αν και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι οι εκλογές αυτές θα κριθούν στο νήμα, το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο: Οι Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελας Μέρκελ αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη με ποσοστό 33%, αυξάνοντας τη δύναμή τους κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες. Για τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) αντίθετα, που κυβερνούσαν μέχρι πρότινος στο κρατίδιο, οι εκλογές στο Σλέσβιχ-Χολστάιν συνιστούν κόλαφο, καθώς χάνουν 3 έως 4 μονάδες και υπολείπονται πλέον 7 μονάδων των συντηρητικών. Στους κερδισμένους όμως συγκαταλέγεται και το εθνολαϊκιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που φέρεται να ξεπέρασε οριακά το εκλογικό όριο του 5%. Σε περίπτωση που επιβεβαιωθούν τα exit polls, τότε το ξενοφοβικό κόμμα θα εκπροσωπείται πλέον για πρώτη φορά στην τοπική Βουλή του Κιέλου.  (Ναυτεμπορική)

Απόψε το debate Μακρόν-Λεπέν.

Πυρετωδώς ετοιμάζεται το τηλεοπτικό στούντιο που θα φιλοξενήσει το  αυριανό debate των προεδρικών υποψηφίων .

Θα ξεκινήσει στις 10 ώρα Ελλάδας, θα μεταδοθεί από τη France 2 και την TF1, και ορισμένοι επικοινωνιολόγοι δεν αποκλείουν να προσθέσει ή να αφαιρέσει μονάδες από αμφότερους. Σύμφωνα με πληροφορίες του ιστότοπου Linternaute, ο Μακρόν θα επιτεθεί στην πολιτική του αντίπαλο κυρίως για την αναξιοπιστία του οικονομικού της προγράμματος και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με τον νόμο.

Η Λεπέν θα επιδιώξει να διακόπτει συνεχώς τον επικεφαλής του En Marche, ο οποίος ―κατά τους συμβούλους της― αποφεύγει τις έντονες λογομαχίες, γιατί “του αρέσει να είναι αγαπητός”.

Μαρία Χούκλη.

Brexit και βρετανικές εκλογές, εβδομάδα 22-28 Απριλίου.

Την περασμένη Παρασκευή, η Μεγάλη Βρετανία πέρασε το πρώτο της 24ώρο από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης, χωρίς να χρειαστεί άνθρακα για το ρεύμα της. Δεν ήταν η μοναδική ιστορική μέρα της εβδομάδας. Τρεις μέρες αργότερα, το Κομμουνιστικό Κόμμα ανακοίνωσε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του, από το 1920 οπότε ιδρύθηκε, δεν θα κατεβάσει υποψήφιο στις εκλογές. Θα στηρίξει -μαντέψτε- τους Labour του Τζέρεμι Κόρμπιν. Ο αρχηγός των Εργατικών έχει υποσχεθεί τέσσερις έξτρα αργίες, οπότε μπορεί αν θέλει να κηρύξει τις δύο μέρες εθνικές επετείους.

Οι άλλες δύο αργίες ανήκουν στους Τόρις με όσα, εξίσου ιστορικά, επίκεινται να τους συμβούν. Για πρώτη φορά από το 1850, το κόμμα ετοιμάζεται να κερδίσει την Εργατική Ουαλία. Αντίστοιχα πρωτόγνωρα είναι και τα δημοσκοπικά ευρήματα στη Σκωτία. Αν επιβεβαιωθούν, βάζουν τέλος στο κλισέ που λέει ότι οι συντηρητικοί βουλευτές είναι σπανιότερο είδος από τα δύο Panda που υπάρχουν στη χώρα. Ο Ντέιβιντ Μαντέλ θα αποκτήσει παρέα.

Οι ανανεωμένοι Σκωτσέζοι Συντηρητικοί, υπό την ηγεσία της Ρουθ Ντέιβιντσον, της πιο ταλαντούχου πολιτικού αυτή τη στιγμή στη Μεγάλη Βρετανία, ίσως στερήσουν 12 έδρες από το SNP. Αν οι Συντηρητικοί τα καταφέρουν σε Σκωτία – Ουαλία, οι εκλογές θα χάσουν τον κατά τόπους εθνικό τους χαρακτήρα, και η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, θα ανακοπεί.

Ήδη η αρχηγός του SNP Νίκολα Στέρτζον άρχισε να αποσυνδέει το αίτημα της για δημοψήφισμα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Το ίδιο έκανε και ο Γκι Φερχόφσταντ, αλλά για το Brexit. Ο επικεφαλής διαπραγματευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υποστήριξε ότι η διαφαινόμενη νίκη της Μέι δεν θα έχει αντίκτυπο στις διαπραγματεύσεις. Πράγματι, η Μέρκελ δεν φάνηκε να επηρεάζεται ιδιαίτερα χθες, στην πρώτη της ουσιαστικά σύγκρουση με τη Μέι.

Ίσως οι πιο σημαντικές εκλογές για το ευρωπαϊκό μέλλον της Βρετανίας να έχουν ήδη διεξαχθεί κατά το ήμισυ σε άλλη χώρα. O Μακρόν έχει περιγράψει το Brexit ως έγκλημα. Αυτά ακούνε οι Βρετανοί Κεντρώοι όλων των κομμάτων, και δηλώνουν σύντροφοι του Γάλλου πολιτικού. Το ρεκόρ έχει ένας φιλελεύθερος συντηρητικός, ο Τζορτζ Φρίμαν, επικεφαλής Πολιτικού Σχεδιασμού των Τόρις, που πρόλαβε να τουϊτάρει τέσσερις φορές μέσα σε μία ώρα το βράδυ της Κυριακής ότι ο Εμάνουελ είναι φίλος του.

Ο Εμανουέλ όμως, είναι και Γάλλος, γι’ αυτό και πλέον αναζητείται στη Βρετανική του εκδοχή. Αν φυσικά είναι κανείς αρκετά θαρραλέος για να αναλάβει το εγχείρημα της ανάκλησης του Brexit με το κλίμα που επικρατεί στη χώρα. Η Daily Mail στο πιο πολυσυζητημένο μέχρι στιγμής πρωτοσέλιδο της προεκλογικής περιόδου, περιέγραψε ως σαμποτέρ τους πολιτικούς που αντιτίθεται στην εθνική προσπάθεια εξόδου από την ΕΕ.

Η κατηγορία για εσχάτη προδοσία συνέπεσε χρονικά με την πρόταση της Γκιζέλα Άλεν, υποψήφιας του UKIP στις τοπικές εκλογές στη Γλασκόβη, για επαναφορά της θανατικής ποινής. Η Μεγάλη Βρετανία οφείλει την κατάργησή της στον Ρόι Τζένκινς. Τον πολιτικό των Labour που πέτυχε τις ιστορικές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις των ‘60s, εγκατέλειψε το κόμμα του όταν αυτό στράφηκε στη ριζοσπαστική αριστερά το 1981, και ίδρυσε το κεντρώο, και για μερικούς μήνες ακαταμάχητο SDP. Συνετρίβησαν άπαντες το 1983, από τη Μάργκαρετ Θάτσερ.

34 χρόνια αργότερα, το έργο είναι το ίδιο. Αναζητείται μόνο κάποιος Μακρόν για τον ρόλο του Τζένκινς.  Ο Κόρμπιν υποδύεται τον παλιό του σύντροφο Μάικλ Φουτ, και η Μέι τη σιδηρά κυρία. Για να μην μείνει μάλιστα σε κανέναν αμφιβολία, φρόντισε να επαναλάβει 38 φορές τη λέξη strong στην ώρα της πρωθυπουργού την Τετάρτη.  

Snapshot Οι εκλογές σε ένα βίντεο, μία δημοσκόπηση ή μία εικόνα

Θύμιος Τζάλλας
Ο Θύμιος Τζάλλας είναι πολιτικός επιστήμονας και συνεργάτης της Hansard Society 

Γαλλικές εκλογές: Γύρισαν σελίδα ή άλλαξαν κεφάλαιο;

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι , με τις επιλογές τους στην κάλπη της 23ης Απριλίου, έγραψαν  ιστορία και οδηγούν σε αναδιάταξη το πολιτικό σκηνικό της χώρας τους, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, μένει να αποδειχθεί. Σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι αναλυτές, εντός και εκτός Γαλλίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου

Εκατομμύρια πολίτες, όπως επισημαίνουν, προσπέρασαν τα δυο μεγαλύτερα κόμματα- την γκωλική Δεξιά και τους Σοσιαλιστές- στέλνοντας στο κατώφλι του Μεγάρου των Ηλυσίων τον Μακρόν και την  Λεπέν, δυο πρόσωπα εκτός των καθεστωτικών δυνάμεων και τα οποία εκπροσωπούν τις νέες διαχωριστικές γραμμές και στη χώρας τους: την μετριοπαθή φιλελεύθερη φιλοευρωπαϊκή Γαλλία και την φοβική εθνικο/δεξιά λαϊκιστική πτυχή της. Η εικόνα στον εκλογικό χάρτη δείχνει μια επικράτεια χωρισμένη στα δυο.

Η ακτινογραφία της γαλλικής ψήφου.

Ο Μακρόν κέρδισε την Λεπέν με περίπου 800.000 ψήφους διαφορά, αδιανόητο επίτευγμα για έναν “νεοσσό” της πολιτικής, δίχως κυβερνητική εμπειρία , δίχως κόμμα, ανοιχτά υπέρ της Ευρώπης, με ατζέντα επώδυνων μεταρρυθμίσεων και με το προσωνυμία “ο μπουρζουά τραπεζίτης των Ρότσιλντ”. Ωστόσο πρέπει να επισημανθεί ότι  το Εθνικό  Μέτωπο με την Λεπέν κατέγραψε  ιστορικό ρεκόρ ψήφων- 7,6  εκατομμύρια- ο μεγαλύτερος αριθμός που έλαβε ποτέ.


Στο διαδραστικό χάρτη της εφημερίδας Le Monde αποτυπώνονται οι περιοχές στις οποίες συγκέντρωσαν τα υψηλότερα και τα χαμηλότερα ποσοστά οι προεδρικοί μονομάχοι της 7ης  Μαίου. Η Λεπέν ήρθε πρώτη και με διαφορά σε περιοχές με υψηλή ανεργία και ισχυρό μεταναστευτικό στοιχείο.

Τη δημογραφική ακτινογραφία της ψήφους έκαναν και οι New York Times και αναμετέδωσε η Καθημερινή.

Σύμφωνα με τον διευθυντή της εταιρείας μετρήσεων και αναλύσεων harrisinteractive.fr. , απο τους 100 ψηφοφόρους που είχαν ψηφίσει Ολάντ το 2012, οι 45 επέλεξαν Μακρόν, οι 26 στηριξαν τον Μελανσόν και μονον 18 έρειξαν στην κάλπη Αμόν.

Υπήρξε διασπορά και της δεξιάς ψήφου. Από τους 100 ψηφοφόρους του Σαρκοζί το 2012, οι 21 ψήφισαν Μακρόν, οι 56 Φιγιόν και οι 13 Λεπέν.

Μαρία Χούκλη.

Ο Μακρόν μετά το θαύμα.

Στις γαλλικές εκλογές συνέβησαν πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα με επίκεντρο κυρίως τον Εμανουέλ Μακρόν. Καταρχήν είδαμε την πρώτη πραγματική προβολή της μετατόπισης του πολιτικού άξονα σε εκλογικό αποτέλεσμα. Η αντίθεση μεταξύ “ανοιχτού”-“κλειστού” πέρασε στο δεύτερο γύρο των εκλογών αφήνοντας πίσω της την αντίθεση αριστεράς- δεξιάς.
Αυτό αποτελεί μία εξέλιξη που αναμενόταν εδώ και καιρό παρότι οι πολύ μικρές διαφορές μεταξύ των υποψηφίων έδειξαν καθαρά ότι δεν συνέβη η αντικατάσταση των αξόνων αλλά μάλλον η υπέρθεση τους.

Στην πρώτη θέση ήρθε το νέο φαινόμενο της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο Εμανουέλ Μακρόν. Ένας άνθρωπος της νέας γενιάς που κατάφερε να παρακάμψει το παλιό πολιτικό σύστημα με εξαιρετική μαεστρία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εκμεταλλευόμενος πολιτικές ανεπάρκειες αλλά και πολλές συγκυρίες. Κατάφερε να δώσει νέα πνοή και κυρίως ελπίδα στον ευρωπαϊκό μεταρρυθμισμό και να κρατήσει στην κορυφή το γαλλικό ευρωπαϊσμό σε μία πολύ δύσκολη εποχή.

Ως εδώ καλά. Η υποψηφιότητα ωστόσο του Μακρόν παρέχει ταυτόχρονα πολλά σημεία προβληματισμού ειδικά αν αντιμετωπιστεί ως η νέα προοδευτική πρωτοπορία στην Ευρώπη.

Καταρχάς το πρόγραμμα του. Στο οικονομικό πεδίο επί της ουσίας πρότεινε μία αναδιανομή της αναδιανομής μεταφέροντας κονδύλια από κωδικό σε κωδικό. 50 δις για δημόσιες επενδύσεις ταυτόχρονα με μειώσεις των υπόλοιπων δαπανών, χρηματοδότηση της εκπαίδευσης με ταυτόχρονη μείωση των φόρων στην ακίνητη περιουσία, μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις με ταυτόχρονα προγράμματα μείωσης της ανεργίας. Δεν πρότεινε κανενός είδους δομική αλλαγή στο πεδίο της αναδιανομής ή της φορολογίας ενώ οι προτάσεις του για την κοινωνική κινητικότητα έχουν μάλλον δοκιμαστεί ήδη χωρίς αξιόλογα αποτελέσματα.
Στα εξωτερικά θέματα και κυρίως στα ευρωπαϊκά η πρόταση του είναι εξίσου αποσπασματική. Πέραν της εξαιρετικής πρότασης για ένα κοινοβούλιο της Ευρωζώνης την οποία δανείστηκε από την ριζοσπαστική προοδευτική διανόηση, η αντίληψη του για την Ευρώπη δεν φέρει κάτι δραματικά νέο. Σε μία εποχή που η συζήτηση έχει ανάψει ο Μακρόν προτίμησε μία πιο ασφαλή προσέγγιση που δεν αγγίζει ούτε την βαθειά ενοποίηση, ούτε την αντιμετώπιση των διαφόρων too big to fail, ούτε τον φορολογικό ανταγωνισμό, ούτε τον ριζικό εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών.

Ο Μακρόν κατέθεσε ένα πρόγραμμα μεγάλων συζεύξεων (ΚΑΙ-ΚΑΙ) σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που ορίζεται πλέον από διαζεύξεις. Και η τραγική ειρωνεία; Ενώ αναδείχθηκε αποφεύγοντας τα διλήμματα θα εκλεγεί τελικά ως αποτέλεσμα ενός επικού διλήμματος. Αυτό το παράδοξο φοβάμαι ότι θα τον ακολουθεί για καιρό καθώς αποτελεί επί της ουσίας ένα χρέος απέναντι στο μέτωπο που θα τον στηρίξει. Όσοι κάνουν την καρδιά τους πέτρα για να μην βγει η Λεπέν αργά η γρήγορα θα απαιτήσουν από τον Μακρόν να λάβει εξίσου δύσκολες αποφάσεις.

Το άλλο σημείο προβληματισμού είναι η ιστορία που έχει ο Μακρόν με το πραγματικό πεδίο της πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε ότι η φαντασμαγορική του πορεία ξεκίνησε με μία απόδραση από το πολιτικό μέτωπο όταν αυτό έγινε πολύ καυτό. Η παραίτηση του από τη θέση του υπουργού οικονομικών, όταν η μισή Γαλλία βρισκόταν στο δρόμο ήρθε ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του να εξηγήσει τις πολιτικές του στο πραγματικό πολιτικό πεδίο τόσο του δρόμου όσο και του κόμματος. Ο Μακρόν, βλέποντας ότι η πραγματικότητα κινδυνεύει να τον κάψει, επέλεξε με εντυπωσιακό ομολογουμένως τρόπο να την παρακάμψει και να μεταφέρει τον εαυτό του σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από το καυτό μέτωπο της εφαρμοσμένης πολιτικής στην ασφαλή ζώνη της πολιτικής υπόσχεσης. Βοηθήθηκε από τις συγκυρίες και εκτέλεσε το σχέδιο του αριστοτεχνικά αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι με την είσοδο του στο προεδρικό μέγαρο θα επιστρέψει ξανά στο μέτωπο που παρέκαμψε, χωρίς αυτή τη φορά να έχει δυνατότητα διαφυγής.

Τέλος, στο περίφημο κομμάτι της αντιπαράθεσης ανοιχτού-κλειστού τα πράγματα επίσης δεν είναι ξεκάθαρα. Ο Μακρόν φαίνεται να αποδέχεται την παγκοσμιοποίηση ως έχει και να συμβιβάζεται με έναν ορισμό του ανοιχτού που δεν περιέχει με ριζοσπαστικό τρόπο τη συμπερίληψη. Σε περίπτωση εκλογής του θα αντιμετωπίσει θεωρώ το ερώτημα αν τελικά ανοίγει ή αν αποτελεί απλώς παράγοντα ενός ιδιότυπου προστατευτισμού του σημερινού , όχι και τόσο ανοιχτού, μοντέλου. Αν δηλαδή τελικά απέναντι στην ασφάλεια πού τάζει η ακροδεξιά στα χαμηλά στρώματα αντιπαραθέτει απλώς την ασφάλεια όσων κερδίζουν από τη σημερινή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης. Αν απέναντι στον προστατευτισμό του έθνους κράτους απλά αντιπαραθέτει τον προστατευτισμό της μονόπλευρης παγκοσμιοποίησης. Εδώ υπάρχει ένας πραγματικά σημαντικός κίνδυνος. Ο κίνδυνος να μετατραπεί η αντιπαράθεση μεταξύ ανοιχτού και κλειστού σε αντιπαράθεση μεταξύ κανονικότητας και ασφάλειας. Μία αντιπαράθεση που έχει ήδη κοστίσει πολύ στην Ευρώπη.

Χρήστος Λόλας