Πότε θα μάθουμε το δίδυμο που θα δώσει την τελική μάχη για την προεδρία; Όχι νωρίτερα από τις οκτώ το βράδυ ώρα Γαλλίας και πάλι δεν είναι βέβαιο. Καταρχάς επειδή μπορεί να μην έχουν κλείσει ακόμη οι κάλπες και στα 65.000 εκλογικά τμήματα, ιδίως των μεγάλων αστικών κέντρων (οι εκλογείς στα υπερπόντια εδάφη ψηφίζουν μία μέρα νωρίτερα, το Σάββατο) αλλά, ακόμη κι αν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία, ενδέχεται, λόγω μικρών διαφορών, να μην μπορούν οι αναλυτές να δώσουν μόνο δύο πρόσωπα και να δείξουν τρία ή και τέσσερα, όπως ακριβώς οι δημοσκοπήσεις προ κάλπης!
To twitter ―με το hashtag #presidentielle2017― θα αποδειχθεί εξαιρετικό εργαλείο για την ταχύτατη ενημέρωσή σας. Επίσης, το france24.com (Αγγλικά) και το bfmtv.com (Γαλλικά) έχουν γρήγορα ανακλαστικά και καλή ροή μετάδοσης πληροφοριών. Λόγω της της κρισιμότητας των συγκεκριμένων εκλογών, όλα τα μεγάλα ενημερωτικά δίκτυα θα μεταδίδουν συνεχώς τα νεότερα από τη Γαλλία.
British Chancellor of the Exchequer George Osborne poses for the media with the traditional red dispatch box outside his official residence, 11 Downing Street in London, prior to unveiling the budget, Wednesday, July 8, 2015. It is the first economic budget since Britain’s Conservative party won the general election with an overall majority. (AP Photo/Matt Dunham)
Όταν στη Μεγάλη Βρετανία διεξάγονται εκλογές, δραματικές και συνυφασμένες με το ευρωπαϊκό της μέλλον, ξέρεις ότι δεν θα αργήσουν οι παραλληλισμοί με τους εμβληματικούς ελληνικούς χειρισμούς του 2015. Ο Guardian, την ημέρα της αιφνιδιαστικής προσφυγής στις κάλπες από την Τερέζα Μέι,επικαλέστηκε το αρνητικό προηγούμενο του Αλέξη Τσίπρα, όταν εκείνος επιχείρησε, με αντίστοιχες εκλογικές διαδικασίες, να θέσει προ τετελεσμένων την ΕΕ. Το ίδιο επιχείρημα και από τη δημοσιογράφο Μιράντα Γκριν, στη συζήτησήτης με τους Financial Timesεδώ (στο 04.27).
Τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε με ποιον ήταν πριν από το δημοψήφισμα, πράγμα το οποίο εξακολουθούν να αγνοούν οι Εργατικοί, αφού η σκιώδης υπουργός Εξωτερικών Έμιλι Θόρνμπεριείπε στο BBC ότι το κόμμα δεν έχει διαλέξει ποια πλευρά υποστηρίζει στοθέμα του Brexit. Όχι ότι είναι εύκολο. Οι Labour εκλέγουν βουλευτές σε 16 από τις 20 ισχυρότερες έδρες του Remain, και σε 12 από τα 20 προπύργια του Leave.
Μέχρι να αποφασίσει η ηγεσία -πιθανώς σε δεύτερο δημοψήφισμα, όπωςάρχισαν από χθες να υπονοούν τα στελέχη της, αλλά απέκλεισε ο ίδιος ο Κόρμπιν- οι κεντρώοι άρχισαν να φεύγουν. Ο Άλαν Τζόνσον, πρώην επικεφαλής της καμπάνιας του κόμματος για το Remain, δήλωσε ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος, ενώ ο Τόνι Μπλερ ζήτησε από τους ψηφοφόρους να επιλέξουν Remainers, και όχι κόμματα. Στο ίδιο μήκος κύματος και άλλες πολιτικές δυνάμεις, με τον πρώην αρχηγό των Lib Dems, Πάντι Άσνταουν να ζητάει υπερκομματική συνεργασία, αλλά και τους Πράσινους να λένε ότι θα στηρίξουν Remainers όπου μπορούν. Και να μπορούν πάντως,τα νούμερα δεν βγαίνουν στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο.
Κεντρώους χάνουν και οι Τόρις, αφού ο Τζορτζ Όζμπορν ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος. Η Τερέζα Μέι τον είχε πάψει από υπουργό Οικονομικών, λέγοντάς του ότι «καλό είναι να μάθει πρώτα το κόμμα». Εκεί δηλαδή που πλέον αφοσιώνονται όλοι οι υπουργοί προκειμένου να επανεκλεγούν,περιορίζοντας έτσι και τα ελέω Brexit, εκτοξευμένα στα ύψη έξοδα μετακίνησης τους στο εξωτερικό. Ο περιορισμός των δαπανών, έστω και συμβολικός, πρέπει να ανακουφίζει τον υπουργό Οικονομικών Φίλιπ Χάμοντ, ο οποίος άκουσε το ΔΝΤ να του λέει ότι πρέπει να βρει άλλα 14,5 δις προκειμένου να καλύψει το έλλειμμα μέχρι το 2022. Δεν θα αργήσει ούτε εκείνος να επικαλεστεί το ελληνικό προηγούμενο, όχι για τις προβλέψεις του κ.Τσίπρα, αλλά του ΔΝΤ.
Εκτός από Κεντρώους, αποχωρούν πρώην και νυν στελέχη του UKIP, το οποίο έχει πάρει την κατιούσα. Ο Ντάγκλας Κάρσγουελ δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Τον ακολούθησε ο Νάιτζελ Φάρατζπου αποφάσισε, μετά από 7 αποτυχημένες προσπάθειες στο Ουέστμινστερ, να παραμείνει στις Βρυξέλλες, από όπου όμως είναι είναι σίγουρο ότι θα παρεμβαίνει συχνά στις εκλογές. Κάτι που θα αποφύγει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως τόνισε ο εκπρόσωπος της, Μαργαρίτης Σχοινάς. Βέβαια, αμέσως μετά, είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό που έχει ζητήσει ο υπουργός Brexit Ντέιβιντ Ντέιβις. Να κρατήσει δηλαδή το Ηνωμένο Βασίλειο στο έδαφος του την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (τον διεκδικούν 21 χώρες, ανάμεσα τουςη Κύπρος και η Ελλάδα). Όπως μάλιστα λέει το έγγραφο της Επιτροπής που αποκάλυψε το Politico, το ΗΒ θα πρέπει να πληρώσει και τα έξοδα μετεγκατάστασης… αν ακούει ο κ. Χάμοντ.
Από το 1965 έχουν στηθεί 10 φορές κάλπες για την εκλογή Προέδρου. Ποιοι αναδείχθηκαν:
Ο Σαρλ ντε Γκωλ: Ο στρατηγός που ηγήθηκε των δυνάμεων της γαλλικής αντίστασης κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου ήταν πρόεδρος από το 1958 έως το 1969. Το 1958 εξελέγη από σώμα εκλεκτόρων. Στις εκλογές που έγιναν πρώτη φορά το 1965 κέρδισε το 55,2% των ψήφων. Παραιτήθηκε το 1969.
Ο Ζορζ Πομπιντού: Έμπιστος του Ντε Γκωλ, εξελέγη το 1969 και παρέμεινε στο αξίωμά του μέχρι τον θάνατό του το 1974. Είχε εξασφαλίσει στην εκλογή του το 58,2% των ψήφων.
Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν: Κεντροδεξιός πολιτικός, κέρδισε με ποσοστό 50,8% τις προεδρικές εκλογές του 1974. Έχασε από τον Φρανσουά Μιτεράν το 1981.
Ο Φρανσουά Μιτεράν: Μέχρι σήμερα ο μόνος σοσιαλιστής και μακροβιότερος πρόεδρος (1981-1995) της Πέμπτης Δημοκρατίας, ανήλθε στην εξουσία το 1981 με ποσοστό 51,8%. Κέρδισε μία δεύτερη θητεία το 1988, με 54% των ψήφων.
Ο Ζακ Σιράκ: Ο γκωλικός πολιτικός που διαδέχτηκε τον Μιτεράν το 1995, κερδίζοντας με 51,8% των ψήφων. Εξασφάλισε δεύτερη θητεία το 2002 με 82,2%, νικώντας τον ακροδεξιό πολιτικό Ζαν-Μαρί Λεπέν στον δεύτερο γύρο. Η Γαλλία περιόρισε κατόπιν την προεδρική θητεία σε πέντε χρόνια, μετά το δημοψήφισμα που είχε διεξαχθεί το 2000 με αυτό το ερώτημα.
Ο Νικολά Σαρκοζί: Ο συντηρητικός πολιτικός ανήλθε στην εξουσία το 2007, κερδίζοντας το 53% των ψήφων και νικώντας την υποψήφια των Σοσιαλιστών Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Ο Φρανσουά Ολάντ: ο δεύτερος σοσιαλιστής ένοικος των Ηλυσίων Πεδίων. Κέρδισε τον Σαρκοζί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2012, με ποσοστό 51,7. Φεύγει ως ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Οι γαλλικές εκλογές έχουν προσελκύσει ευλόγως το ενδιαφέρον και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Η Washington Post επικεντρώνει την προσοχή της στη δύναμη που έχει η Μαρίν Λεπέν στη νεολαία. “Η γενιά των millenials συμμερίζεται τις απόψεις της για το μεταναστευτικό, ακόμη και παιδιά από γονείς μετανάστες”, παρατηρεί η εφημερίδα. Ανάλογη η εκτίμηση και άρθρου της Monde. (ΑΥΓΗ)
Εξαιρετικό το αφιέρωμα της Liberation για το νεολαιίστικο κίνημα – βιτρίνα ενός ακροδεξιού “στρατού” που στηρίζει την Λεπέν. Αυτοαποκαλούνται “πατριώτες που αγωνιούν για τη γαλλική ταυτότητα”. Τρώνε υγιεινά, γυμνάζονται, σπουδάζουν ή εργάζονται και δηλώνουν ότι για να είσαι Γάλλος το λιγότερο που χρειάζεται είναι να είσαι λευκός!
Δημοσιογράφος της εφημερίδας μαζί με φωτογράφο (δεν τους επιτράπηκε να έχουν κάμερα) ακολούθησαν τις ομάδες των καλοντυμένων νεαρών με τις “πολιτισμικές” ανησυχίες και ιδού ένα δείγμα από όσα κατέγραψαν επί τρεις μήνες στο Παρίσι, τη Λιλ και τη Λυών.
Τρία από τέσσερα φωτο-ρεπορτάζ της σειράς μπορείτε να δείτε εδώ.
Ο ηγέτης των Εργατικών ξεκίνησε τη προεκλογική του καμπάνια με το σύνθημα “το κατεστημένο ενάντια στον λαό”. Υποστήριξε πως το κόμμα του θα προτείνει ένα πρόγραμμα όχι μόνο για τους προνομιούχους αλλά για όλους τους Βρετανούς ενώ απέκλεισε το ενδεχόμενο νέου δημοψηφίσματος για την επικύρωση της τελικής συμφωνίας.
Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες κατηγόρησαν τον Κόρμπιν πως γυρίζει την πλάτη του στο 48% των Βρετανών που δεν θέλουν hard Brexit.
Μετά τον Bill Gates και ο Jim Kim, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, προειδοποίησε τη Τερέζα Μέι για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια ενδεχόμενη εγκατάλειψη του στόχου του 0.7% του ΑΕΠ προς διεθνή αναπτυξιακή βοήθεια. Η Βρετανία είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως σε χορηγίες.
Μετά απο μια θυελλώδη είσοδο στην πολιτική ζωή της Γερμανίας, ο σούπερ Μαρτιν βλέπει πλέον τα δημοσκοπικά ποσοστά του να υποχωρούν και επιπλέον να αυξάνονται και να σταθεροποιούνται εκείνα της Αγκελα Μέρκελ. (DW)
Ο Σουλτς ελπίζει τώρα σε ένα καλο αποτέλεσμα των Σοσιαλδημοκρατών , στις τοπικές εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία στις 14 Μαΐου, ωστε να να “πάρει πάλι επάνω του”.
Με 522 υπέρ και 13 κατά η Βουλή των Κοινοτήτων επικύρωσε σήμερα την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες στις 08 Ιουνίου. Η Βουλή θα διακόψει τις εργασίες της στις 03 Μαΐου. Τα κύρια σημεία της συζήτησης της πρότασης από τους Βουλευτές είναι τα εξής:
Τοποθέτηση της Τερέζα Μέι:
Οι πρόωρες εκλογές (έναντι των προγραμματισμένων για το 2020) αφαιρούν τη πίεση ολοκλήρωσης των συμφωνιών του Brexit εν μέσω προεκλογικής περιόδου και ταυτόχρονα ενδυναμώνουν τη διαπραγματευτική δύναμη της Βρετανίας στις συνομιλίες με την Ε.Ε.
Μοναδική ευκαιρία για μια ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση πενταετίας που θα εγγυηθεί ένα ασφαλές μέλλον για τη χώρα (σε πολλά σημεία η Πρωθυπουργός επανέλαβε τις λέξεις ισχυρή και σταθερή ηγεσία).
Δεν τίθεται θέμα δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Σκωτίας
Η νέα κυβέρνηση των Συντηρητικών θα συνεχίσει να διαθέτει το 2% του ΑΕΠ στην Άμυνα. Δεν υπήρξε όμως καθαρή δέσμευση κατά πόσον το ίδιο θα ισχύσει και στη περίπτωση της αναπτυξιακής βοήθειας που αντιπροσωπεύει το 0.7% του ΑΕΠ.
Κριτική της Αντιπολίτευσης:
Υπάρχει ανακολουθία ανάμεσα στις κατά καιρούς δηλώσεις της Πρωθυπουργού για εκλογές το 2020 και την αιφνιδιαστική απόφασή της για πρόωρες.
Ούτε η Βουλή στέκεται εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις Brexit, καθώς δεν υπάρχει έως τώρα κάποιο νομοσχέδιο σε κίνδυνο, αλλά ούτε κι ο λαός ζήτησε εκλογές.
Η Πρωθυπουργός βάζει το κόμμα μπροστά από τη χώρα αν και ο νόμος για τις “Σταθερές Κυβερνήσεις Πλήρους Θητείας” αποσκοπεί στο αντίθετο.
Το ισχυρό προβάδισμα των Συντηρητικών, κι όχι η απροθυμία της Βουλής, ο κύριος λόγος για τις εκλογές.
Την εντολή για τις διαπραγματεύσεις του Brexit τις έδωσε ο λαός με το δημοψήφισμα
Κάλεσμα στη Πρωθυπουργό να αναθεωρήσει την πρωινή της δήλωση και να πάρει μέρος σε τηλεοπτικές αναμετρήσεις.
Το βρετανικό εκλογικό σύστημα είναι αυστηρά πλειοψηφικό, το λεγόμενο first past the post.
Στις 8 Ιουνίου, ημέρα Πέμπτη (παραδοσιακά η ημέρα που οι Βρετανοί πήγαιναν στην αγορά, και γι’ αυτό εξυπηρετούσε να συνδυάζουν την ψήφο με τα ψώνια τους), 650 εκλογικές περιφέρειες θα ψηφίσουν για να εκλέξουν ισάριθμους βουλευτές.
Ο υποψήφιος που εξασφαλίζει τις περισσότερες ψήφους παίρνει και την έδρα για το κόμμα του. Από το εκλογικό σύστημα προκύπτουν δύο χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες.
Πρώτον, είναι εξαιρετικά δύσκολη η συμμετοχή μικρότερων κομμάτων στη Βουλή, αφού οι υποψήφιοί τους πρέπει να ξεπεράσουν τοπικά σε ψήφους τους μεγάλους. Έτσι, για παράδειγμα, το UKIP, τρίτη δύναμη σε εθνικό επίπεδο το 2015, με περίπου 4 εκατομμύρια ψηφοφόρους και 12,5%, κέρδισε μόλις μία έδρα. Στο εκλογικό σύστημα εντοπίζουμε άλλωστε και τα όρια των Lib Dems, του κατεξοχήν φιλοευρωπαϊκού κόμματος. Ακόμη και αν πάρουν υψηλά ποσοστά, εκμεταλλευόμενοι την ξεκάθαρη αντίθεσή τους στο Brexit, είναι αμφίβολο αν, με τα σημερινά δεδομένα, θα κερδίσουν σημαντικό αριθμό εδρών.
Δεύτερον, κόμματα με τοπικό χαρακτήρα υπερεκπροσωπούνται στη Βουλή. Το SNP ενώ κατέβασε υποψήφιους μόνο στην επικράτεια της Σκωτίας, τις κέρδισε σχεδόν όλες. Με 1,5 εκατομμύριο ψήφους, και μόλις 4% το 2015, διαθέτει 54 έδρες στο Westminster. Αν η Σκωτία ψηφίσει ξανά με εθνικούς όρους, αυτό θα είναι ισχυρό μήνυμα για το Brexit.
Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν τη διαφορά των Tories με τους Labour να φτάνει ακόμη και στις 21 μονάδες, η Μέι ελπίζει ότι θα φτάσει την οριακή σήμερα πλειοψηφία των 17 σε τριψήφιο νούμερο. Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι ευνοϊκότερη, ακόμη και αν η πρωθυπουργός χειρίζεται ένα φλέγον ζήτημα που διχάζει τον κόσμο. (Θ.Τζ.)
Με μια αιφνιδιαστική δήλωση σήμερα το μεσημέρι, η πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι ανακοίνωσε τη διενέργεια πρόωρων εκλογών στις 8 Ιουνίου, σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσει ενισχυμένη λαϊκή εντολή, προκειμένου να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις για το Brexit. Η κίνηση αυτή, η οποία έρχεται τρεις εβδομάδες μετά την αίτηση για την ενεργοποίηση του άρθρου 50, πρέπει να λάβει την έγκριση των 2/3 της πλειοψηφίας της Βουλής. Το Συντηρητικό Κόμμα της Μέι κατέχει τις 330 από τις 650 έδρες.
Οι πρώτες αντιδράσεις: Ευρωπαϊκό Συμβούλιο: “Οι βρετανικές εκλογές δεν αλλάζουν τα σχέδιά της ΕΕ των 27”, δήλωσε ο Πρέμπεν Άαμαν, εκπρόσωπος του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όταν ρωτήθηκε για τις επιπτώσεις των εκλογών στο χρονοδιάγραμμα των διαπραγματεύσεων για το Brexit. (ΣΚΑΙ) Εργατικοί: “Χαιρετίζω την απόφαση της πρωθυπουργού να δώσει στον βρετανικό λαό την ευκαιρία να ψηφίσει για μια κυβέρνηση που θα βάζει πρώτα τα συμφέροντα της πλειοψηφίας”, ανέφερε ο ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν. (Independent) Φιλελεύθεροι Δημοκράτες: “Αν θέλετε μια Βρετανία ανοιχτή, ανεκτική και ενωμένη, τώρα είναι η ευκαιρία σας”, δήλωσε ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Τιμ Φάρον. (ΣΚΑΙ) Πρωθυπουργός Σκωτίας: “Ας αντισταθούμε για τη Σκωτία” δήλωσε μέσω twitter η πρωθυπουργός της Σκωτίας, Νίκολα Στέρτζεον (Twitter)
Δημοσκόπηση του Guardian (14-17 Απριλίου)
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση τα ποσοστά των κομμάτων έχουν ως εξής:
Συντηρητικοί: 44%
Εργατικοί: 26%
UKIP: 11%
Φιλελεύθεροι Δημοκράτες: 10%
Πράσινοι: 4%
Ήταν κάτι παραπάνω από τη συγκυρία αυτό που μας έκανε να περιμένουμε το χθεσινό τηλεοπτικό debate των γαλλικών εκλογών με ανυπομονησία και ξεπερνούσε το να δούμε ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις και ποιος θα τσαλακωθεί περισσότερο. Θέλαμε να δούμε εαν μια χώρα με βαθιά πολιτική παράδοση που όρισε την ευρωπαϊκή ιστορία και συνέβαλλε καθοριστικά στην διαμόρφωση της αντίληψή μας για το τί είναι ευρωπαϊκή δημοκρατία είχε ακόμα αποθέματα πολιτικής.
Εαν και αργό ήταν απολαυστικό θέαμα το χθεσινό τόσο από την πλευρά της πολιτικής όσο και της επικοινωνίας.
Η στρατηγική κάθε υποψήφιου έγινε σαφής από την αρχή. Ο Φρανσουά Φιγιόν, μετά τα πολλαπλά “στραπάτσα”, ήθελε να δηλώσει ακόμα παρών (πιστεύουμε ότι το κατάφερε) και να πλασαριστεί ως ο γνήσιος εκπρόσωπος του συντηρητικού χώρου, ως ο συντηρητικός πολιτικός που μένει όμως πιστός στις αρχές του Ρεπουμπλικανισμού που είναι βαθιά ριζωμένες στη Γαλλία.
Από την άλλη πλευρά, της κεντροαριστεράς και της ευρύτερης αριστεράς (πλην Μελενσόν που έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό απεύθυνσης) ο Εμμανουέλ Μακρόν επιχείρησε “να καθαρίσει” σε δύο μέτωπα:
Πρώτα στο μέτωπο του φυσικού του πολιτικού χώρου. Επιλέγοντας να μιλήσει καθαρά και βαθιά πολιτικά σ’ενα κοινό όπως αυτό της γαλλικής κεντροαριστεράς, των φιλελευθέρων και της προοδευτικής αριστεράς που θεωρεί την πολιτική κάτι σχεδόν ιερό, θέλησε να αναδειχτεί ως η μόνη αξιόπιστη και πραγματική προοδευτική λύση απέναντι σε όλες τις εκδοχές της συντήρησης.
Αυτό, το πρώτο, πιστεύω πως το κατάφερε.
Το δεύτερο μέτωπο που ήθελε να κλείσει ήταν αυτό με τον Φιγιόν. Χθες ήθελε να τον “τελειώσει” ως πιθανό entry στο δεύτερο γύρο.
Το κατάφερε; Δεν είμαι σίγουρη. Πάντως οι δημοσκοπήσεις είναι ακόμα μαζί του.
Οι γαλλικές εκλογές έχουν προσελκύσει ευλόγως το ενδιαφέρον και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Η Washington Post επικεντρώνει την προσοχή της στη δύναμη που έχει η Μαρίν Λεπέν στη νεολαία. “Η γενιά των millenials συμμερίζεται τις απόψεις της για το μεταναστευτικό, ακόμη και παιδιά από γονείς μετανάστες”, παρατηρεί η εφημερίδα. Ανάλογη η εκτίμηση και άρθρου της Monde. (
