Ήταν κάτι παραπάνω από τη συγκυρία αυτό που μας έκανε να περιμένουμε το χθεσινό τηλεοπτικό debate των γαλλικών εκλογών με ανυπομονησία και ξεπερνούσε το να δούμε ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις και ποιος θα τσαλακωθεί περισσότερο. Θέλαμε να δούμε εαν μια χώρα με βαθιά πολιτική παράδοση που όρισε την ευρωπαϊκή ιστορία και συνέβαλλε καθοριστικά στην διαμόρφωση της αντίληψή μας για το τί είναι ευρωπαϊκή δημοκρατία είχε ακόμα αποθέματα πολιτικής.
Εαν και αργό ήταν απολαυστικό θέαμα το χθεσινό τόσο από την πλευρά της πολιτικής όσο και της επικοινωνίας.
Η στρατηγική κάθε υποψήφιου έγινε σαφής από την αρχή. Ο Φρανσουά Φιγιόν, μετά τα πολλαπλά “στραπάτσα”, ήθελε να δηλώσει ακόμα παρών (πιστεύουμε ότι το κατάφερε) και να πλασαριστεί ως ο γνήσιος εκπρόσωπος του συντηρητικού χώρου, ως ο συντηρητικός πολιτικός που μένει όμως πιστός στις αρχές του Ρεπουμπλικανισμού που είναι βαθιά ριζωμένες στη Γαλλία.
Από την άλλη πλευρά, της κεντροαριστεράς και της ευρύτερης αριστεράς (πλην Μελενσόν που έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό απεύθυνσης) ο Εμμανουέλ Μακρόν επιχείρησε “να καθαρίσει” σε δύο μέτωπα:
Πρώτα στο μέτωπο του φυσικού του πολιτικού χώρου. Επιλέγοντας να μιλήσει καθαρά και βαθιά πολιτικά σ’ενα κοινό όπως αυτό της γαλλικής κεντροαριστεράς, των φιλελευθέρων και της προοδευτικής αριστεράς που θεωρεί την πολιτική κάτι σχεδόν ιερό, θέλησε να αναδειχτεί ως η μόνη αξιόπιστη και πραγματική προοδευτική λύση απέναντι σε όλες τις εκδοχές της συντήρησης.
Αυτό, το πρώτο, πιστεύω πως το κατάφερε.
Το δεύτερο μέτωπο που ήθελε να κλείσει ήταν αυτό με τον Φιγιόν. Χθες ήθελε να τον “τελειώσει” ως πιθανό entry στο δεύτερο γύρο.
Το κατάφερε; Δεν είμαι σίγουρη. Πάντως οι δημοσκοπήσεις είναι ακόμα μαζί του.
Βίβιαν Ευθυμιοπούλου.
