Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017 στο Prime Time στον Amagi συζητήσαμε με τον καθηγητή Πολιτικής Θεωρίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Νικόλα Σεβαστάκη με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου “Φαντάσματα του καιρού μας. Αριστερά, Κριτική, Φιλελεύθερη Δημοκρατία” (ΠΟΛΙΣ).
Συζητήσαμε πολλά.
Η ανάγκη για διακρίσεις κατά την περιγραφή των φαινομένων και εν τέλει και της πραγματικότητας παρουσιάζεται από τον συγγραφέα ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και να σκεφτούμε λύσεις στα προβλήματα.
Μαζί με την ανάγκη για διακρίσεις αναδεικνύεται και η ανάγκη για μετριοπάθεια. Σ’αυτό ο Σεβαστάκης είναι απολύτως σαφής: “Η μετριοπάθεια δεν είναι αδυναμία, δεν είναι το αντίθετο της ισχύος, είναι το αντίθετο της βίας. Στην πολιτική χρειάζεται να παράγεις ισχύ αλλά δεν χρειάζεται να παράγεις βαναυσότητα. Η βία είναι αδυναμία διαπραγμάτευσης το υπάρχον στην πολυπλοκότητά του. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ, οπότε φτιάχνω κάτι χοντροκομμένο για να μπορέσω να βρω απλά ταξινομικά σχήματα και να το ηθικοποιήσω. Παράδειγμα ο λαός ως θρησκεία και όχι ως πολιτική έννοια” (στο 11′:17”).
Επισημαίνει την καταχρηση της ιδεολογίας από την πλευρά της αριστεράς (θεωρεί λάθος τη χρήση της λέξης “ιδεοληψία”) και την τάση της δεξιάς να φυσικοποιεί τα πράγματα, ν’αφήνει πολλά φαινόμενα ως αυτονόητα (12′:50”).
Εξηγεί γιατί το πολιτικό Κέντρο δεν μπορεί να αποκτήσει πολιτική εκπροσώπηση μέσα από ένα κόμμα (19′:45”). Το δίλημμα μεταξύ ενός πιο σοσιαλφιλελεύθερου δρόμου και μιας παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας δημιουργεί μια “διάσπαση” στο χώρο. Και οι δύο δρόμοι έχουν αρκετά προβλήματα και αναφέρεται σ’αυτά διεξοδικά. Σ’αυτό το σημείο κάνουμε και μια αναφορά στο πώς τοποθετούνται τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εν όψει των εκλογών στην Κεντρική Ευρώπη.
Στη συνέχεια συζητούμε για το ρόλο της ευημερίας στην ριζοσπαστικοποίηση ή μη του λαού. Είναι άραγε η περιθωριοποίηση από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων ή οι απώλειες στο εισόδημα που οδηγούν τους λαούς σε πολιτικες επιλογές που θέτουν σε ευθεία αμφισβήτηση τη δημοκρατία; (24’21”).
Γιατί ένας κεντροαριστερός δεν μπορεί στην πραγματικότητα να βρει πολιτική στέγη στη Νέα Δημοκρατία (από το 29′:00”).
Το ερώτημα πότε μια κοινωνία συμφιλιώνεται έλαβε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απάντηση. Ο Νικόλας Σεβαστάκης πιστεύει πως έχει επέλθη μια ψυχολογική μετατόπιση από εκεί που βρισκόμασταν τα προηγούμενα χρόνια απλώς δεν εκφράζεται (από το 35′:30”)
Για τον Πούτιν ως πρόβλημα συζητάμε από το 45′:00 και ειδικά το flair που έχει κυρίως η ελληνική δεξιά, πιο πολύ από την αριστερά, με τον ρωσικό παράγοντα για πάμε στη γαλλική δεξιά και στις γαλλικές εκλογές όπου μας εξηγεί γιατί ο Φρανσουά Φιγιόν δεν πρέπει να θεωρείται “τελειωμένη” υποψηφιότητα και εξηγεί την ιδιάζουσα υποψηφιότητα του Εμμανουέλ Μακρόν.
Η κοινωνική ενσωμάτωση των μουσουλμάνων και όλη η ρητορική των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας μπαίνει ως λογική αλληλουχία στη συζήτηση (55′:50”)
“Η Ελλάδα στη Δεκαετία του ’80”, συζητάμε για την έκθεση και εαν αναπαράγει τη νοσταλγία και τί πραγματικά άλλαξε στην κοινωνία κατά τη δεκαετία του ’80 (στο 1:02′:00).
Και τελειώνουμε με τα περίφημα cultural wars που αρεσκόμαστε να παίζουμε διαρκώς και καθημερινά στην κοινωνία και τα social media.
