Επιβεβαιώθηκαν οι φήμες και ο 46χρονος Εντουάρ Φιλίπ, δήμαρχος της Χαβρης είναι η επιλογή του Μακρόν για το αξίωμα του πρωθυπουργού, επιλογή που ανταποκρίνεται στις διακηρύξεις του νέου πρόεδρου για ανάδειξη ικανών και νέων προσώπων, ανεξαρτήτως άν προέρχονται από την Δεξιά είτε από την Αριστερά. Άλλωστε η προσωνυμία που είχαν δώσει στον Μακρόν οι επικριτές του ήταν “monsieur en même temps”/ “ο κύριος ταυτοχρόνως”, για τις προτάσεις του που ήταν σύνθεση σοσιαλιστικών και φιλελεύθερων θέσεων. Ο νέο- ορισθείς πρωθυπουργός ανταποκρίνεται σε αυτό το μοντέλο.
Ποιός είναι ο Εντουάρ Φιλιπ
Η ενασχόληση του με την πολιτική ξεκίνησε το 1990, απο το Σοσιαλιστικό κόμμα. Μέντορας του υπήρξε ο Μισέλ Ροκάρ. Πέντε χρόνια αργότερα ενεπλάκη στην τοπική αυτοδιοίκηση , στη Χαβρη και αργότερα συμμετείχε στην δημιουργία της κεντροδεξιάς κίνησης UMP μαζί με τον Αλέν Ζυπέ στον οποίο παρέμεινε πιστός έως πρόσφατα που διεκδίκησε το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών
Γεννήθηκε στην Νορμανδία, στην Ρουέν, απο γονείς εκπαιδευτικούς. Εχει κάνει εξαιρετικές σπουδές στο πανεπιστήμιο Science Po και στην διάσημη ENA. Εργάστηκε στο Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, ως δικηγόρος. Είναι φίλοι με τον Μακρόν από το 2011. Αγαπά τη μουσική, ιδιαιτέρως τον Μπρους Σπρίνγκστιν, τον Κιούμπρικ και έχει δει την ταινία Νονό δεκάδες φορές. Εχει γράψει δυο μυθιστορήματα και άν ήταν λογοτεχνικός ήρωας θα ήθελε να είναι ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ. Όπως έχει εξομολογηθεί δημοσίως, φοβάται τον οδοντίατρο, παίζει μποξ για να χαλαρώσει από το στρες και ήθελε να γίνει μαέστρος αλλά δεν είχε το ταλέντο.
Να που έγινε μαέστρος της γαλλικής κυβέρνησης τα μέλη της οποίας θα μάθουμε αύριο.
Επί 200 ημέρες , η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας τον επικεφαλής της κίνησης “En Marche” στις περιοδείες του, παρευρίσκεται στις συσκέψεις με τους στενούς συνεργάτες του όπου σχεδιάζεται η επικοινωνική στρατηγική της εκστρατείας αλλά και σε συναντήσεις όπου διαμορφώνονται οι πολιτικες του θέσεις. Καταγράφονται ευχάριστα στιγμιοτυπα και δυσαρεστα απρόοπτα απο την καθημερινότητα του προεκλογικου αγώνα, τι προηγήθηκε του debate με την Λεπέν , την αντίδραση του μόλις είδε το exti poll που τον ανακήρυσσε νεο πρόεδρο της Γαλλίας.
Είναι προφανώς μια προσεκτικά σκηνοθετημένη παρουσίαση του ανθρώπου Μακρόν με το υφος του ντοκυμαντέρ να θυμίζει έντονα Ομπάμα και τη δική του πορεία προς την νίκη του 2008.
Πυρετωδώς ετοιμάζεται το τηλεοπτικό στούντιο που θα φιλοξενήσει το αυριανό debate των προεδρικών υποψηφίων .
Θα ξεκινήσει στις 10 ώρα Ελλάδας, θα μεταδοθεί από τη France 2 και την TF1, και ορισμένοι επικοινωνιολόγοι δεν αποκλείουν να προσθέσει ή να αφαιρέσει μονάδες από αμφότερους. Σύμφωνα με πληροφορίες του ιστότοπου Linternaute, ο Μακρόν θα επιτεθεί στην πολιτική του αντίπαλο κυρίως για την αναξιοπιστία του οικονομικού της προγράμματος και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με τον νόμο.
Η Λεπέν θα επιδιώξει να διακόπτει συνεχώς τον επικεφαλής του En Marche, ο οποίος ―κατά τους συμβούλους της― αποφεύγει τις έντονες λογομαχίες, γιατί “του αρέσει να είναι αγαπητός”.
Οι Γάλλοι ψηφοφόροι , με τις επιλογές τους στην κάλπη της 23ης Απριλίου, έγραψαν ιστορία και οδηγούν σε αναδιάταξη το πολιτικό σκηνικό της χώρας τους, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, μένει να αποδειχθεί. Σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι αναλυτές, εντός και εκτός Γαλλίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου
Εκατομμύρια πολίτες, όπως επισημαίνουν, προσπέρασαν τα δυο μεγαλύτερα κόμματα- την γκωλική Δεξιά και τους Σοσιαλιστές- στέλνοντας στο κατώφλι του Μεγάρου των Ηλυσίων τον Μακρόν και την Λεπέν, δυο πρόσωπα εκτός των καθεστωτικών δυνάμεων και τα οποία εκπροσωπούν τις νέες διαχωριστικές γραμμές και στη χώρας τους: την μετριοπαθή φιλελεύθερη φιλοευρωπαϊκή Γαλλία και την φοβική εθνικο/δεξιά λαϊκιστική πτυχή της. Η εικόνα στον εκλογικό χάρτη δείχνει μια επικράτεια χωρισμένη στα δυο.
Η ακτινογραφία της γαλλικής ψήφου.
Ο Μακρόν κέρδισε την Λεπέν με περίπου 800.000 ψήφους διαφορά, αδιανόητο επίτευγμα για έναν “νεοσσό” της πολιτικής, δίχως κυβερνητική εμπειρία , δίχως κόμμα, ανοιχτά υπέρ της Ευρώπης, με ατζέντα επώδυνων μεταρρυθμίσεων και με το προσωνυμία “ο μπουρζουά τραπεζίτης των Ρότσιλντ”. Ωστόσο πρέπει να επισημανθεί ότι το Εθνικό Μέτωπο με την Λεπέν κατέγραψε ιστορικό ρεκόρ ψήφων- 7,6 εκατομμύρια- ο μεγαλύτερος αριθμός που έλαβε ποτέ.
Στο διαδραστικό χάρτη της εφημερίδας Le Monde αποτυπώνονται οι περιοχές στις οποίες συγκέντρωσαν τα υψηλότερα και τα χαμηλότερα ποσοστά οι προεδρικοί μονομάχοι της 7ης Μαίου. Η Λεπέν ήρθε πρώτη και με διαφορά σε περιοχές με υψηλή ανεργία και ισχυρό μεταναστευτικό στοιχείο.
Τη δημογραφική ακτινογραφία της ψήφους έκαναν και οι New York Times και αναμετέδωσε η Καθημερινή.
Σύμφωνα με τον διευθυντή της εταιρείας μετρήσεων και αναλύσεων harrisinteractive.fr. , απο τους 100 ψηφοφόρους που είχαν ψηφίσει Ολάντ το 2012, οι 45 επέλεξαν Μακρόν, οι 26 στηριξαν τον Μελανσόν και μονον 18 έρειξαν στην κάλπη Αμόν.
Υπήρξε διασπορά και της δεξιάς ψήφου. Από τους 100 ψηφοφόρους του Σαρκοζί το 2012, οι 21 ψήφισαν Μακρόν, οι 56 Φιγιόν και οι 13 Λεπέν.
Στις γαλλικές εκλογές συνέβησαν πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα με επίκεντρο κυρίως τον Εμανουέλ Μακρόν. Καταρχήν είδαμε την πρώτη πραγματική προβολή της μετατόπισης του πολιτικού άξονα σε εκλογικό αποτέλεσμα. Η αντίθεση μεταξύ “ανοιχτού”-“κλειστού” πέρασε στο δεύτερο γύρο των εκλογών αφήνοντας πίσω της την αντίθεση αριστεράς- δεξιάς.
Αυτό αποτελεί μία εξέλιξη που αναμενόταν εδώ και καιρό παρότι οι πολύ μικρές διαφορές μεταξύ των υποψηφίων έδειξαν καθαρά ότι δεν συνέβη η αντικατάσταση των αξόνων αλλά μάλλον η υπέρθεση τους.
Στην πρώτη θέση ήρθε το νέο φαινόμενο της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο Εμανουέλ Μακρόν. Ένας άνθρωπος της νέας γενιάς που κατάφερε να παρακάμψει το παλιό πολιτικό σύστημα με εξαιρετική μαεστρία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εκμεταλλευόμενος πολιτικές ανεπάρκειες αλλά και πολλές συγκυρίες. Κατάφερε να δώσει νέα πνοή και κυρίως ελπίδα στον ευρωπαϊκό μεταρρυθμισμό και να κρατήσει στην κορυφή το γαλλικό ευρωπαϊσμό σε μία πολύ δύσκολη εποχή.
Ως εδώ καλά. Η υποψηφιότητα ωστόσο του Μακρόν παρέχει ταυτόχρονα πολλά σημεία προβληματισμού ειδικά αν αντιμετωπιστεί ως η νέα προοδευτική πρωτοπορία στην Ευρώπη.
Καταρχάς το πρόγραμμα του. Στο οικονομικό πεδίο επί της ουσίας πρότεινε μία αναδιανομή της αναδιανομής μεταφέροντας κονδύλια από κωδικό σε κωδικό. 50 δις για δημόσιες επενδύσεις ταυτόχρονα με μειώσεις των υπόλοιπων δαπανών, χρηματοδότηση της εκπαίδευσης με ταυτόχρονη μείωση των φόρων στην ακίνητη περιουσία, μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις με ταυτόχρονα προγράμματα μείωσης της ανεργίας. Δεν πρότεινε κανενός είδους δομική αλλαγή στο πεδίο της αναδιανομής ή της φορολογίας ενώ οι προτάσεις του για την κοινωνική κινητικότητα έχουν μάλλον δοκιμαστεί ήδη χωρίς αξιόλογα αποτελέσματα. Στα εξωτερικά θέματα και κυρίως στα ευρωπαϊκά η πρόταση του είναι εξίσου αποσπασματική. Πέραν της εξαιρετικής πρότασης για ένα κοινοβούλιο της Ευρωζώνης την οποία δανείστηκε από την ριζοσπαστική προοδευτική διανόηση, η αντίληψη του για την Ευρώπη δεν φέρει κάτι δραματικά νέο. Σε μία εποχή που η συζήτηση έχει ανάψει ο Μακρόν προτίμησε μία πιο ασφαλή προσέγγιση που δεν αγγίζει ούτε την βαθειά ενοποίηση, ούτε την αντιμετώπιση των διαφόρων too big to fail, ούτε τον φορολογικό ανταγωνισμό, ούτε τον ριζικό εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών.
Ο Μακρόν κατέθεσε ένα πρόγραμμα μεγάλων συζεύξεων (ΚΑΙ-ΚΑΙ) σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που ορίζεται πλέον από διαζεύξεις. Και η τραγική ειρωνεία; Ενώ αναδείχθηκε αποφεύγοντας τα διλήμματα θα εκλεγεί τελικά ως αποτέλεσμα ενός επικού διλήμματος. Αυτό το παράδοξο φοβάμαι ότι θα τον ακολουθεί για καιρό καθώς αποτελεί επί της ουσίας ένα χρέος απέναντι στο μέτωπο που θα τον στηρίξει. Όσοι κάνουν την καρδιά τους πέτρα για να μην βγει η Λεπέν αργά η γρήγορα θα απαιτήσουν από τον Μακρόν να λάβει εξίσου δύσκολες αποφάσεις.
Το άλλο σημείο προβληματισμού είναι η ιστορία που έχει ο Μακρόν με το πραγματικό πεδίο της πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε ότι η φαντασμαγορική του πορεία ξεκίνησε με μία απόδραση από το πολιτικό μέτωπο όταν αυτό έγινε πολύ καυτό. Η παραίτηση του από τη θέση του υπουργού οικονομικών, όταν η μισή Γαλλία βρισκόταν στο δρόμο ήρθε ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του να εξηγήσει τις πολιτικές του στο πραγματικό πολιτικό πεδίο τόσο του δρόμου όσο και του κόμματος. Ο Μακρόν, βλέποντας ότι η πραγματικότητα κινδυνεύει να τον κάψει, επέλεξε με εντυπωσιακό ομολογουμένως τρόπο να την παρακάμψει και να μεταφέρει τον εαυτό του σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από το καυτό μέτωπο της εφαρμοσμένης πολιτικής στην ασφαλή ζώνη της πολιτικής υπόσχεσης. Βοηθήθηκε από τις συγκυρίες και εκτέλεσε το σχέδιο του αριστοτεχνικά αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι με την είσοδο του στο προεδρικό μέγαρο θα επιστρέψει ξανά στο μέτωπο που παρέκαμψε, χωρίς αυτή τη φορά να έχει δυνατότητα διαφυγής.
Τέλος, στο περίφημο κομμάτι της αντιπαράθεσης ανοιχτού-κλειστού τα πράγματα επίσης δεν είναι ξεκάθαρα. Ο Μακρόν φαίνεται να αποδέχεται την παγκοσμιοποίηση ως έχει και να συμβιβάζεται με έναν ορισμό του ανοιχτού που δεν περιέχει με ριζοσπαστικό τρόπο τη συμπερίληψη. Σε περίπτωση εκλογής του θα αντιμετωπίσει θεωρώ το ερώτημα αν τελικά ανοίγει ή αν αποτελεί απλώς παράγοντα ενός ιδιότυπου προστατευτισμού του σημερινού , όχι και τόσο ανοιχτού, μοντέλου. Αν δηλαδή τελικά απέναντι στην ασφάλεια πού τάζει η ακροδεξιά στα χαμηλά στρώματα αντιπαραθέτει απλώς την ασφάλεια όσων κερδίζουν από τη σημερινή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης. Αν απέναντι στον προστατευτισμό του έθνους κράτους απλά αντιπαραθέτει τον προστατευτισμό της μονόπλευρης παγκοσμιοποίησης. Εδώ υπάρχει ένας πραγματικά σημαντικός κίνδυνος. Ο κίνδυνος να μετατραπεί η αντιπαράθεση μεταξύ ανοιχτού και κλειστού σε αντιπαράθεση μεταξύ κανονικότητας και ασφάλειας. Μία αντιπαράθεση που έχει ήδη κοστίσει πολύ στην Ευρώπη.
Από το 1965 έχουν στηθεί 10 φορές κάλπες για την εκλογή Προέδρου. Ποιοι αναδείχθηκαν:
Ο Σαρλ ντε Γκωλ: Ο στρατηγός που ηγήθηκε των δυνάμεων της γαλλικής αντίστασης κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου ήταν πρόεδρος από το 1958 έως το 1969. Το 1958 εξελέγη από σώμα εκλεκτόρων. Στις εκλογές που έγιναν πρώτη φορά το 1965 κέρδισε το 55,2% των ψήφων. Παραιτήθηκε το 1969.
Ο Ζορζ Πομπιντού: Έμπιστος του Ντε Γκωλ, εξελέγη το 1969 και παρέμεινε στο αξίωμά του μέχρι τον θάνατό του το 1974. Είχε εξασφαλίσει στην εκλογή του το 58,2% των ψήφων.
Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν: Κεντροδεξιός πολιτικός, κέρδισε με ποσοστό 50,8% τις προεδρικές εκλογές του 1974. Έχασε από τον Φρανσουά Μιτεράν το 1981.
Ο Φρανσουά Μιτεράν: Μέχρι σήμερα ο μόνος σοσιαλιστής και μακροβιότερος πρόεδρος (1981-1995) της Πέμπτης Δημοκρατίας, ανήλθε στην εξουσία το 1981 με ποσοστό 51,8%. Κέρδισε μία δεύτερη θητεία το 1988, με 54% των ψήφων.
Ο Ζακ Σιράκ: Ο γκωλικός πολιτικός που διαδέχτηκε τον Μιτεράν το 1995, κερδίζοντας με 51,8% των ψήφων. Εξασφάλισε δεύτερη θητεία το 2002 με 82,2%, νικώντας τον ακροδεξιό πολιτικό Ζαν-Μαρί Λεπέν στον δεύτερο γύρο. Η Γαλλία περιόρισε κατόπιν την προεδρική θητεία σε πέντε χρόνια, μετά το δημοψήφισμα που είχε διεξαχθεί το 2000 με αυτό το ερώτημα.
Ο Νικολά Σαρκοζί: Ο συντηρητικός πολιτικός ανήλθε στην εξουσία το 2007, κερδίζοντας το 53% των ψήφων και νικώντας την υποψήφια των Σοσιαλιστών Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Ο Φρανσουά Ολάντ: ο δεύτερος σοσιαλιστής ένοικος των Ηλυσίων Πεδίων. Κέρδισε τον Σαρκοζί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2012, με ποσοστό 51,7. Φεύγει ως ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Οι γαλλικές εκλογές έχουν προσελκύσει ευλόγως το ενδιαφέρον και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Η Washington Post επικεντρώνει την προσοχή της στη δύναμη που έχει η Μαρίν Λεπέν στη νεολαία. “Η γενιά των millenials συμμερίζεται τις απόψεις της για το μεταναστευτικό, ακόμη και παιδιά από γονείς μετανάστες”, παρατηρεί η εφημερίδα. Ανάλογη η εκτίμηση και άρθρου της Monde. (ΑΥΓΗ)
Εξαιρετικό το αφιέρωμα της Liberation για το νεολαιίστικο κίνημα – βιτρίνα ενός ακροδεξιού “στρατού” που στηρίζει την Λεπέν. Αυτοαποκαλούνται “πατριώτες που αγωνιούν για τη γαλλική ταυτότητα”. Τρώνε υγιεινά, γυμνάζονται, σπουδάζουν ή εργάζονται και δηλώνουν ότι για να είσαι Γάλλος το λιγότερο που χρειάζεται είναι να είσαι λευκός!
Δημοσιογράφος της εφημερίδας μαζί με φωτογράφο (δεν τους επιτράπηκε να έχουν κάμερα) ακολούθησαν τις ομάδες των καλοντυμένων νεαρών με τις “πολιτισμικές” ανησυχίες και ιδού ένα δείγμα από όσα κατέγραψαν επί τρεις μήνες στο Παρίσι, τη Λιλ και τη Λυών.
Τρία από τέσσερα φωτο-ρεπορτάζ της σειράς μπορείτε να δείτε εδώ.
Ήταν κάτι παραπάνω από τη συγκυρία αυτό που μας έκανε να περιμένουμε το χθεσινό τηλεοπτικό debate των γαλλικών εκλογών με ανυπομονησία και ξεπερνούσε το να δούμε ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις και ποιος θα τσαλακωθεί περισσότερο. Θέλαμε να δούμε εαν μια χώρα με βαθιά πολιτική παράδοση που όρισε την ευρωπαϊκή ιστορία και συνέβαλλε καθοριστικά στην διαμόρφωση της αντίληψή μας για το τί είναι ευρωπαϊκή δημοκρατία είχε ακόμα αποθέματα πολιτικής.
Εαν και αργό ήταν απολαυστικό θέαμα το χθεσινό τόσο από την πλευρά της πολιτικής όσο και της επικοινωνίας.
Η στρατηγική κάθε υποψήφιου έγινε σαφής από την αρχή. Ο Φρανσουά Φιγιόν, μετά τα πολλαπλά “στραπάτσα”, ήθελε να δηλώσει ακόμα παρών (πιστεύουμε ότι το κατάφερε) και να πλασαριστεί ως ο γνήσιος εκπρόσωπος του συντηρητικού χώρου, ως ο συντηρητικός πολιτικός που μένει όμως πιστός στις αρχές του Ρεπουμπλικανισμού που είναι βαθιά ριζωμένες στη Γαλλία.
Από την άλλη πλευρά, της κεντροαριστεράς και της ευρύτερης αριστεράς (πλην Μελενσόν που έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό απεύθυνσης) ο Εμμανουέλ Μακρόν επιχείρησε “να καθαρίσει” σε δύο μέτωπα:
Πρώτα στο μέτωπο του φυσικού του πολιτικού χώρου. Επιλέγοντας να μιλήσει καθαρά και βαθιά πολιτικά σ’ενα κοινό όπως αυτό της γαλλικής κεντροαριστεράς, των φιλελευθέρων και της προοδευτικής αριστεράς που θεωρεί την πολιτική κάτι σχεδόν ιερό, θέλησε να αναδειχτεί ως η μόνη αξιόπιστη και πραγματική προοδευτική λύση απέναντι σε όλες τις εκδοχές της συντήρησης.
Αυτό, το πρώτο, πιστεύω πως το κατάφερε.
Το δεύτερο μέτωπο που ήθελε να κλείσει ήταν αυτό με τον Φιγιόν. Χθες ήθελε να τον “τελειώσει” ως πιθανό entry στο δεύτερο γύρο.
Το κατάφερε; Δεν είμαι σίγουρη. Πάντως οι δημοσκοπήσεις είναι ακόμα μαζί του.
“Θα απαγορεύσουμε στους κοινοβουλευτικούς να απασχολούν τους δικούς τους, ή μέλη της οικογένειάς τους, προκειμένου να δοθεί τέλος στον νεποτισμό”, δηλώνει ο Εμανουέλ Μακρόν σε συνέντευξή του στην εφημερίδα LeParisiene που δημοσιεύεται σήμερα.
Είναι το ζήτημα που έχει πλήξει τον υποψήφιο της Κεντροδεξιάς Φρανσουά Φιγιόν, μάλλον ανεπανόρθωτα αφού χθες, σε έκτακτη συνέντευξη τύπου, είπε πως έχει κληθεί να καταθέσει σε έρευνα που ξεκίνησε σε βαρος του η Δικαιοσύνη.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ο Μακρόν είναι ο επικρατέστερος νικητής των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και σήμερα αναμένεται να παρουσιάσει σε 300 περίπου δημοσιογράφους ένα προγραμματικό κείμενο έκτασης κάπου τριάντα σελίδων.
Κι ένα FACT.
Πάντως, την εξαγγελία που έκανε σήμερα ο Μακρόν έχει γίνει πράξη (Το Βημα) στην Ελλάδα το 2012 επί κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά όταν ο τότε ΥΠΟΙΚ Γιάννης Στουρνάρας με τροπολογία που κατάθεσε στη Βουλή απαγόρευσε τον διορισμό συζύγου ή συγγενούς α’ ή β’ βαθμού υπουργών και υφυπουργών στο Δημόσιο.
Για να λαμβάνετε τις σημαντικότερες και πραγματικές ειδήσεις της ημέρας στο εμέηλ σας εγγράφεστε εδώ.
*Γερμανία: Ο Σουλτς τα βάζει με τα “τοτέμ” της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.
Η Μέρκελ πέρασε μπροστά (news247) από τον “άνθρωπο που κάνει ευτυχισμένους τους Σοσιαλιστές” όπως αποκαλεί τον Σούλτς το περιοδικό Focus. Μην φανταστείτε, όμως, ότι άνοιξε πολύ η ψαλίδα. Τα αδελφά κόμματα CDU/CSU, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσίευσε πάλι η Bild, όμως άλλης εταιρείας από εκείνη που έδινε προβάδισμα στο SPD, προηγούνται με μια μονάδα των κυβερνητικών εταίρων. Μέτρα σαν αυτό που αποκάλυψε το Reuters (DW), ότι οι υπηρεσίες ασφάλειας θα έχουν δικαίωμα πρόσβασης στις ηλεκτρονικές συσκευές (κινητών τηλεφώνων, tablet και laptop) των προσφύγων που θα αιτούνται άσυλο, εκτιμάται πώς θα ενισχύσουν τα πανιά της Μέρκελ.
Αντιθέτως, ο Σούλτς ποντάρει στην μετακίνηση των Σοσιαλιστών αριστερότερα, με γενναίες υποσχέσεις στο πεδίο των κοινωνικών παροχών. Ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επιτέθηκε στον Γκέρχαρντ Σρέντερ (euro2day), ένα από τα τοτέμ της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, επικρίνοντας τις φιλελεύθερης εμπνεύσεως μεταρρυθμίσεις του στην αγορά εργασίας που πραγματοποιήθηκαν από το 2003 έως το 2005 . Τα μέτρα αυτά, γνωστά με την ονομασία “Ατζέντα 2010”, αποτελούσαν για καιρό ένα λάβαρο για το SPD, καθώς περιλάμβαναν μειώσεις των κοινωνικών επιδομάτων και αύξαναν την πίεση στους ανέργους για να επιστρέψουν στην εργασία.
Ο επικεφαλής του Ινστιτούτο Forsa εξηγεί στην Handelsblatt γιατί ματαιοπονεί ο υποψήφιος του SPD και δεν θα καταφέρει να κερδίσει τους ψηφοφόρους που έχασε το κόμμα του. “Οι Γερμανοί προτιμούν διασφαλισμένες θέσεις εργασίας έστω και με συγκρατημένες απολαβές, από αλόγιστες δαπάνες που θα βάλλουν σε κίνδυνο την απασχόληση”. Είναι πολύ νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα, προειδοποιούν οι σοβαροί αναλυτές. Οι κάλπες απέχουν επτά ολόκληρους μήνες, χρόνος που στην πολιτική ισοδυναμεί με αιώνα, ιδίως σε καιρούς μεγάλης ρευστότητας, σαν αυτούς που διανύει ακόμη και η πειθαρχημένη γερμανική κοινωνία.
*Γαλλία: Η κρίσιμη εβδομάδα των εκλογών.
Αν επιβεβαιωθούν και αυτή τη φορά τα στατιστικά δεδομένα, τότε μπορεί να βρεθούμε ενώπιον μιας ανατροπής της ανατροπής. Η πρωτιά της Μαρίν Λεπέν δεν αμφισβητείται. Η ηγέτης του Εθνικού μετώπου αποδεικνύεται “αδιάβροχη” ακόμη και όταν κατηγορείται ότι καρπώθηκε χρήματα του Ευρωκοινοβουλίου για να πληρώσει κομματικούς συνεργάτες. Δεν θα προέλθει από εκεί η είδηση. Έρευνα της Opinionway (Ημερησία)για την εφημερίδα Les Echos, εμφανίζει τα ποσοστά του Μακρόν να υποχωρούν σε όλες τις προνομιακές για εκείνον κοινωνικές ομάδες και να σταθεροποιείται άν όχι να βελτιώνει την δυναμική του ο Φιγιόν. Και οι δύο εξασφαλίζουν ποσοστό 20% στον πρώτο γύρο, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση.
Η τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου είναι η αποφασιστική στιγμή, όπως την αποκαλεί ο πολιτικός αναλυτής Ολιβιέ Ντυαμέλ στην εφημερίδα Le Monde. Η προεκλογική εκστρατεία στη Γαλλία εισέρχεται σιγά-σιγά στη φάση της αποκρυστάλλωσης της δυναμικής των κυρίων υποψηφίων για το Μέγαρο των Ηλυσίων, με βάση την ιστορία των προεδρικών αναμετρήσεων. Οι ψηφοφόροι έχουν σχηματίσει πλέον άποψη τι θα πουν στην κάλπη, τουλάχιστον στον πρώτο γύρο. Το παιχνίδι μπαίνει στην πιο σκληρή του φάση.
*Ολλανδία: Kamergotchi
O Geert Wilders
Εικοσιδύο ημέρες μας χωρίζουν από τις βουλευτικές εκλογές στην Ολλανδία, το πρώτο μετά Βrexit και μετά-Τράμπ crash test σε χώρα του ευρωπαϊκού πυρήνα. Προεξοφλείται πρωτιά του Ακροδεξιού κόμματος του Χέιρτ Βιλντερς με δεύτερο τους κεντροδεξιούς του Μαρκ Ρούτε. Ο νυν πρωθυπουργός εξακολουθεί να έχει τη στήριξη του επιχειρηματικού κόσμου αλλά στις κάλπες θα προσέλθουν και οι πολίτες που ακούν με ευχαρίστηση τα συνθήματα του Βίλντερς με τελευταίο το “Δεν μισώ τους Μουσουλμάνους, μισώ το Ισλάμ” καθώς και τα πύρινα κηρύγματά του κατά του ευρώ. Οι πιθανότητες να γίνει πρωθυπουργός είναι σχεδόν μηδενικές αλλά ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού από όλα τα άλλα κόμματα δεν θα είναι περίπατος, εκτιμά αναλυτής του think tank CER.
Εν τω μεταξύ, κυκλοφόρησε ψηφιακή εφαρμογή που ζητεί από τους χρήστες να επιλέξουν ποιον υποψήφιο θα “διατηρήσουν ζωντανό” μέχρι τις 15 Μαρτίου. H εφαρμογή ονομάζεται kamergotchi , από το ιαπωνικό ηλεκτρονικό παιχνίδι tamagotchi και τη λέξη kamer (Tweede Kamer-Κάτω Βουλή).Το έχουν κατεβάσει εκατό χιλιάδες χρήστες και ο αριθμός αυξάνει συνεχώς.
Για να λαμβάνετε στο εμέηλ σας το δελτίο με τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας εγγράφεστε εδώ.
Οι γαλλικές εκλογές έχουν προσελκύσει ευλόγως το ενδιαφέρον και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Η Washington Post επικεντρώνει την προσοχή της στη δύναμη που έχει η Μαρίν Λεπέν στη νεολαία. “Η γενιά των millenials συμμερίζεται τις απόψεις της για το μεταναστευτικό, ακόμη και παιδιά από γονείς μετανάστες”, παρατηρεί η εφημερίδα. Ανάλογη η εκτίμηση και άρθρου της Monde. (
