Αφορμή για αυτή τη μικρή συλλογή ήταν ένα σχόλιο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη στο facebook με το οποίο μας θύμισε πως δεν είχαν δημοσιεύσει μόνο τα ξένα Μέσα σπουδαίες συνεντεύξεις του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα Φίλιπ Ροθ που απεβίωσε προχθές αλλά και ελληνικά.
Η Αριστοτελία Πελώνη, δημοσιογράφος της εφημερίδας τα ΝΕΑ τότε, σήμερα στην “Καθημερινή”, συνάντησε τον Φίλιπ Ροθ στη Νέα Υόρκη τον Νοέμβριο του 2008. Ήταν λίγο μετά την νίκη του Μπαράκ Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές εκείνης της χρονιάς και υπήρχε μια διάχυτη αισιοδοξία στις ΗΠΑ αλλά και στον προοδευτικό κόσμου “όπου γης” για την νίκη του “καλού ενάντια στο κακό”. Τότε όλα έδειχναν ότι η νίκη αυτή θα ήταν οριστική κι αυτό είναι δικό μας σχόλιο.
Η Αριστοτελία Πελώνη ρώτησε τον Φίλιπ Ροθ ποια είναι η γνώμη του για τον Μπαράκ Ομπάμα κι αν πίστευε, τότε, ότι θα καταφέρει να τα αλλάξει όλα.
“Κοιτάξτε τι έχει μπροστά του. Μια οικονομία που διαλύεται και δύο πολέμους εν εξελίξει. Αλλά ο Oμπάμα είναι έξυπνος και φαίνεται ότι έχει πολιτική. Επίσης, είναι πολύ καλός ρήτορας κι αυτό δείχνει πολλά. Θυμάστε εσείς να έχει βγει ποτέ στη δημοσιότητα κάτι που έγραψε ο Τζορτζ Μπους; Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί, δεν μπορεί και να γράψει. O Oμπάμα φαίνεται άνθρωπος μετρημένος και με μεγάλη αυτοκυριαρχία, όπως απέδειξε σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Νομίζω πως την προεκλογική εκστρατεία των Δημοκρατικών, που έκανε τόσους ανθρώπους να εμφανιστούν στις κάλπες, οι ειδικοί θα τη μελετούν και θα την αναλύουν για πολλά χρόνια. Και πρέπει να σας πω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ψηφίσει Ρεπουμπλικάνους!”
Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη εδώ καθώς και όσα έγραψε η Αριστοτελία Πελώνη στην “Καθημερινή” ενθυμούμενη αυτή τη συνάντηση-συνέντευξη.
Το 2010 η Κατερίνα Οικονομάκου συναντά τον Φίλιπ Ροθ στη Νέα Υόρκη λίγες ημέρες μετά την κυκλοφορία του νέου μυθιστορήματός του, «Νέμεση» και δύο χρόνια μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ.
Πώς έχει αλλάξει η αμερικανική κοινωνία την τελευταία διετία, έπειτα από την εκλογή του Ομπάμα;
«Είναι ολοφάνερο ότι έχει κάνει μια πολύ σαφή και μεγάλη στροφή προς τα δεξιά. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μπους, η κοινωνία είχε μετατοπιστεί προς τα αριστερά κι έτσι είχαμε την εκλογική έκρηξη του Μπαράκ Ομπάμα.
Και οι νομοθετικοί στόχοι του Ομπάμα έτειναν προς τα αριστερά. Σήμερα, εξαιτίας της ύφεσης -την οποία η μεγάλη μάζα των ανθρώπων δεν κατανοεί- οι Αμερικανοί έχουν θυμώσει με τον πρόεδρο και γι’ αυτό έχουν κάνει δεξιά στροφή. Το φοβερό είναι ότι οι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους. Και φαντάζονται ότι οι Ρεπουμπλικανοί είναι πιο ικανοί να διαχειριστούν την κατάσταση. Τους περιμένει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Και δεν πρόκειται απλώς για Ρεπουμπλικανούς, αλλά για το χειρότερο είδος Ρεπουμπλικανών. Ξέρετε, στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου υπήρχε ένα κόμμα, οι Know Nothings. Αυτοί οι Ρεπουμπλικανοί του Tea Party είναι οι Know Nothings. Απολύτως ανίδεοι γύρω τόσο από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα όσο και από την αποστολή και τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης».
– Στον «Καθένα», ο ήρωας λέει σε κάποιο σημείο ότι «τα γηρατειά είναι σφαγείο». Υπάρχει, λέτε, τίποτε το θετικό που να συνοδεύει τα γηρατειά;
«Μπα, δεν νομίζω… Είδατε, το σκέφτηκα λίγο. Ε, λοιπόν όχι, δεν μου έρχεται τίποτε. Οχι. Το μόνο καλό που σου συμβαίνει όταν γερνάς, είναι μόνο ό,τι δεν συμβαδίζει με το γήρας. Δηλαδή, στο βαθμό που έχει κανείς τη φυσική κατάσταση που του επιτρέπει να κάνει όσα έκανε και νεότερος, τότε τα γηρατειά δεν είναι σοβαρό πρόβλημα. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το ρολόι χτυπάει. Δεν ξέρεις πότε θα πάψει να χτυπάει. Ξέρεις, όμως, ότι θα πάψει. Κι έτσι ζεις με τη θλίψη ότι όλο αυτό πλησιάζει στο τέλος. Είναι βαρύ. Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαρύ. Δεν ξέρω λοιπόν τίποτε θετικό που να συνοδεύει τα γηρατειά. Το μόνο καλό που συμβαίνει όταν είσαι γέρος, είναι ότι δεν έχεις πεθάνει ακόμη».
Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στην Κατερίνα Οικονομάκου και την Ελευθεροτυπία εδώ. Είναι πολύ ωραία συνέντευξη.
Το 2011 και λίγο πριν τη βράβευσή του με το βραβείο Man Booker η Μαριλένα Αστραπέλλου συναντά τον Φίλιπ Ροθ στο Κοντέκτικατ των ΗΠΑ, όπου και διέμενε μονίμως. Και τη συνέντευξη αυτή όπως και την προηγούμενη στην Αριστοτελία Πελώνη ο συγγραφέα τη δίνει ξυπόλητος. Το καταγράφουν ως αξιοσημείωτο και οι δύο.
Από τη συνέντευξη στην Μαριλένα Αστραπέλλου και το ΒΗΜΑgazino ξεχωρίσαμε αυτό:
Πώς ζουν οι «φυσιολογικοί άνθρωποι;
«Χωρίς να έχουν την πίεση αυτής της δουλειάς: την πίεση του να επινοείς. Η πίεση του να επινοείς είναι υπέροχη. Αλλά προσπαθείς να την ικανοποιήσεις κάθε μέρα. Τη νιώθεις κάθε μέρα. Βγαίνεις λίγο, επιστρέφεις στη δουλειά και είναι πάντα εκεί. Και είναι πάντα ενοχλητική, είναι πάντα αρκετά δυσάρεστη. Και νιώθεις ότι αυτό που γράφεις δεν είναι καλό. Στο τέλος έχεις στα χέρια σου ένα βιβλίο, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια σκέφτεσαι: “Δεν είναι επιτυχημένο, δεν είναι επιτυχημένο”. Οπότε αποτυγχάνεις σε ένα πολύ δυσάρεστο 70% του χρόνου που ασχολείσαι με αυτό. Ο,τι και να λέω όμως, θα συνεχίσω να το κάνω».
Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στη Μαριλένα Αστραπέλλου εδώ.
+Διαβάστε ακόμα τι είπαν στην Popaganda και τη Λίνα Ρόκου τρεις μεταφραστές του έργου του, ο Αχιλλέας Κυριακίδης, η Αθηνά Δημητριάδου και η Κατερίνα Σχινά.
Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
