Category: Κόσμος

Τί σημαίνει η επ’αόριστον παραμονή Σι στην εξουσία;

A woman picks a souvenir necklace with a portrait of Chinese President Xi Jinping from a selection that also includes necklaces featuring late Chinese Chairman Mao Zedong at a stall in Tiananmen Square in Beijing, China, February 26, 2018. REUTERS/Thomas Peter

ΚΙΝΑ-Την είδηση πρέπει να τη έχετε διαβάσει ήδη όλοι. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ανακοίνωσε πως σκοπεύει να καταργήσει το όριο που υπάρχει στη θητεία του προέδρου ανοίγοντας το δρόμο για την παραμονή του νυν προέδρου Ξι στην εξουσία για όσο αυτός το θελήσει.

Η είδηση έχει προκαλέσει αίσθηση.
Ζητήσαμε τη γνώμη του Επαμεινώνδα Χριστοφιλόπουλου Προϊστάμενου Προοπτικής Διερεύνησης του Millenium Project του Δικτύου “Πράξη” να μας εξηγήσει τη σημασία αυτής της απόφασης.
Να τι μας είπε:
“Όλα ξεκίνησαν το 2012 (8 Νοεμβρίου) όταν το 18ο συνέδριο του Κουμμουνιστικού Κόμματος ξεκίνησε την διαδικασία αλλαγής ηγεσίας (που συμβαίνει κάθε δέκα χρόνια). Ο Σι κληρονόμησε τότε μια οικονομία με τον χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης, που είχε καταγραφεί από τα τέλη της δεκαετίας του 90, και σταδιακά διαμόρφωσε και επικοινώνησε το όραμα του για μια Κίνα που θα συνδυάζει ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, κοινωνική αρμονία, και οικονομικές ευκαιρίες για όλους (ο λεγόμενος «σοσιαλισμός με Κινέζικα χαρακτηριστικά») . Οραματίστηκε επίσης την αναζωογόνηση του έθνους και την ισχυρή επανατοποθέτηση της Κίνας στη διεθνή σκηνή.
Πέντε χρόνια μετά, φαίνεται ότι έχει πετύχει σε όλα, δίνοντας μάχες και τελικά περιορίζοντας σημαντικά τη διαφθορά (κυρίως στα ανώτερα και ανώτατα) επίπεδα διακυβέρνησης. Να τονίσουμε ότι το πολιτικό σύστημα στην Κίνα είναι πολύπλοκο, με 2 παράλληλα συστήματα διακυβέρνησης που αλληλοσυνδέονται και αλληλοελέγχονται σε όλα τα επίπεδα, της ιεραρχίας ΚΚΚ (το Κουμμουνιστικού Κόμματος της Κίνας) και της Κυβέρνησης, και επομένως οι δραστικές αλλαγές (και κυρίως ο πόλεμος στη διαφθορά και οι αλλαγές στην οικονομία) που κατάφερε ο Σι απαίτησαν ενέργειες και την κατάλληλη στήριξη και στα δυο επίπεδα.
Το πρόσημο της θητείας του μέχρι τώρα είναι εξαιρετικά θετικό για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, ενώ οι συχνές δημόσιες εμφανίσεις του (κάτι ασυνήθιστο για τους Κινέζους προέδρους) αντιμετωπίζονται με ενθουσιασμό όπως οι αντίστοιχες του Ομπάμα στην Αμερική. Σήμερα, δίκαια θεωρείται ως ένας από τους μεγάλους του ΚΚΚ, μαζί με τον Μάο Τσετούνγκ και τον Deng Xiaoping (που έκανε το άνοιγμα της Κινέζικης Οικονομίας). Θυμίζω επίσης ότι τον Οκτώβριο του 2017 η “κοσμοθεωρία του Xi Jinping” , ενσωματώθηκε στο καταστατικό του Κόμματος (έχει την ισχύ συντάγματος) και από μόνο του σαν γεγονός τον κάνει παντοδύναμο, και η δυνατότητα παράτασης της θητείας του φαίνεται αναμενόμενη εξέλιξη μετά το συνέδριο του Οκτωβρίου.
Ωστόσο και παρά τα σημαντικά βήματα για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, για την βελτίωση της ποιότητας της δικαιοσύνης, την προστασία του περιβάλλοντος, κλπ, ταυτόχρονα, φαίνεται ότι εντείνονται οι προσπάθειες για τον έλεγχο των κοινωνικών μέσων και της ελευθερίας της έκφρασης, ενώ το νέο “εθελοντικό” σύστημα αξιολόγησης των πολιτών βάσει της δραστηριότητας τους στα κοινωνικά δίκτυα αναμένεται να περιορίσει ακόμη περισσότερο την αυθόρμητη έκφραση. Σημειώνεται ωστόσο και πάλι, ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας φαίνεται να μη ενοχλείται, ή να αποδέχεται ως αναγκαιότητα αυτά τα μέτρα”.

Brexit: η εβδομάδα που πέρασε: 12-19 Ιανουαρίου

του Θύμιου Τζάλλα

Μέχρι τώρα, ήταν οι Brexiteers που είχαν επαναπαυθεί στις δάφνες τους, και χάζευαν τους Remainers να οδύρονται. Τα πράγματα όμως, φαίνεται να αλλάζουν. Ο Νάιτζελ Φάρατζ ζήτησε δεύτερο δημοψήφισμα, ο δε Μπόρις Τζόνσον επέστρεψε στον ισχυρισμό ότι το NHS (που αντιμετωπίζει πρωτοφανή πίεση), θα κερδίσει εβδομαδιαίως όχι απλώς 350 αλλά 440 εκατομμύρια από το Brexit

Τι τους έπιασε ξαφνικά και έπιασαν την προεκλογική συζήτηση με το Brexit ψηφισμένο; Είναι γιατί φτάνουμε πλέον στο δια ταύτα. Μέχρι τον Μάρτιο θα έχει διαφανεί το μελλοντικό καθεστώς της σχέσης Βρετανίας-ΕΕ, και τότε όσοι υποστήριζαν την έξοδο, θα πρέπει να υπερασπιστούν συγκεκριμένες συμφωνίες.

Οι Βρυξέλλες έπιασαν το κλίμα στο Λονδίνο, οπότε Τουσκ και Γιούνκερ άρχισαν τις προσκλήσεις, ώστε οι Βρετανοί να γυρίσουν στις αγκαλιές της ΕΕ. Μόνο που οι διαφωνίες για το Brexit, ξεκίνησαν πλέον και εντός της ΕΕ. Μερικές χώρες ζητάνε “ευελιξία” από τον διαπραγματευτή Μισέλ Μπαρνιέ.  Στη σχετική έρευνα του Bloomberg πήραμε και μία ιδέα (επιτέλους) για τη στάση του ελληνικού ΥΠΕΞ σχετικά με την εμπορική συμφωνία Βρετανίας-ΕΕ. Οι προτεραιότητες μας είναι η αγροτική και θαλάσσια πολιτική.

Η επόμενη πράξη του δράματος θα παιχτεί στη Βρετανία, και τη Βουλή των Λόρδων η οποιά παρέλαβε τον ψηφισμένο από τη Βουλή των Κοινοτήτων νόμο για τον Brexit. Οι remainers στην πλειοψηφία τους Λόρδοι μπορούν μόνο θεωρητικά να μπλοκάρουν το νόμο, αλλά κάποιοι Brexiteers προτείνουν για καλό και κακό να προστεθούν άλλα 200 μέλη, ώστε να υπάρξουν βολικές ισορροπίες. Αν τελικά κάτι τέτοιο συνέβαινε, οι Λόρδοι θα ξεπερνούσαν τους 1000 (είναι ήδη το μεγαλύτερο κοινοβουλευτικό σώμα στον κόσμο μετά το Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο της Κίνας).

Η εβδομάδα σε μία φωτογραφία: Ο Μπόρις Τζόνσον πρότεινε την κατασκευή γέφυρας που να συνδέει τη Βρετανία με τη Γαλλία. Η δήλωση έγινε το κλου της επίσκεψης Μακρόν στη Βρετανία.

 


 

 

 

 

Τυνησία: Επτά χρόνια μετά

Με μια μαζική, ειρηνική διαδήλωση που διοργανώθηκε χθες στην Τύνιδα τιμήθηκαν τα επτά χρόνια από το ξέσπασμα της “Αραβικής Άνοιξης” η οποία, βέβαια, ξεκίνησε από την Τυνησία και οδήγησε στην πτώση του καθεστώτος Μπεν Αλί μετά από 23 χρόνια παραμονής του στην εξουσία.

Η πορεία της Κυριακής και η επέτειος των γεγονότων του 2011 όμως βρίσκουν τους Τυνήσιους στους δρόμους, διαμαρτυρόμενους για τα μέτρα λιτότητας που επέβαλλε η κυβέρνηση και τέθηκαν σε ισχύ από την 1η Ιανουρίου. Γράφαμε τα σχετικά στο FACT της Πέμπτης 11 Ιανουαρίου.

Η κυβέρνηση της Τυνησίας αναγκάστηκε να προχωρήσει στη λήψη μέτρων λιτότητας μετά την αποτυχία της να περάσει επιτυχώς την αξιολόγηση του ΔΝΤ το οποίο στα τέλη του 2017 πάγωσε τη χρηματοδότηση βάσει της δανειακής σύμβασης που είχε συνάψει να με τη χώρα.

Όλη την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιούνταν σε καθημερινή βάση διαμαρτυρίες για τα μέτρα λιτότητας οι οποίες οδηγούσαν σε μαζικές συλλήψεις πολιτών. Πάνω από 800 Τυνήσιοι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, γεγονός που προκάλεσε την παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας που προχώρησε σε συστάσεις προς την κυβέρνηση.

Θυμίζουμε ότι η Τυνησία είναι η χώρα η οποία πέρασε σχετικά ομαλά στη δημοκρατία. Το 2013 η χώρα κλυδωνίστηκε σοβαρά για τη θέση που θα είχε η  θρησκεία στο κράτος και το νέο Σύνταγμα, μια συζήτηση που δημιούργησε τεράστια κοινωνική αναταραχή και προκάλεσε αρκετές πολιτικές δολοφονίες με κορυφαία αυτή του αρχηγού της τότε αντιπολίτευσης Mohamed Brahmi. Οι αντιδράσεις και οι διαδηλώσεις στόχο είχαν να ανατρέψουν την εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτή ήταν η στιγμή που οι εργαζόμενοι, οι εργοδότες, ο δικηγορικός σύλλογος και ομάδα ακτιβιστών για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανέλαβαν την πρωτοβουλία να δημιουργήσουν το περίφημο “Κουρτέτο Διαλόγου” με στόχο αυτό να λειτουργήσει ως διαμεσολαβητής σε μια διαδικασία μετάβασης που θα περιελάμβανε τη συγγραφή νέου Συντάγματος και την προκήρυξη νέων εκλογών κάτι που κατάφεραν το Φθινόπωρο του 2014. Το “Κουαρτέτο Διαλόγου” βραβεύθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 2015.

Ο Πρωθυπουργος της Τυνησίας Youssef Chahed ανακοίνωσε μια σειρά μέτρων που έχουν στόχο να ανακουφίσουν τους πιο φτωχούς της χώρας αλλά η αντιπολίτευσης που αποτελείται από ένα συνονθύλευμα αριστερών και αριστερίστικων ομάδων κάνει λόγο για κοροϊδία.
Η κυβέρνηση φιλοδοξεί να ρίξει την ανεργία στο 12.5% από το 15% είναι σήμερα ενώ πιστεύει ότι το ολοένα και αυξανόμενο τουριστικό ρεύμα θα βοηθήσει ώστε να οδηγηθεί η χώρα στην ανάκαμψη.

Αναλυτές επισημαίνουν πως αυτή τη στιγμή τα κινήματα της αντιπολίτευσης που συσπειρώνονται γύρω από το “Λαϊκό Μέτωπο”, κατά βάση νεανικά, είναι χωρίς ηγεσία. Μένει να δούμε πώς αυτά θα ανασυγκροτηθούν μέχρι τις επόμενες εκλογές και εάν θα πετύχουν να επηρεάσουν καθοριστικά της εξελίξεις.

Βίβιαν Ευθυμιοπούλου.

Για να λαμβάνετε καθημερινά στο εμέηλ σας τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας εγγράφεστε εδώ. 

 

Brexit: η εβδομάδα που πέρασε, 28 Οκτωβρίου-3 Νοεμβρίου

“Πόσο “British” αν το Brexit σταματήσει όχι με πολιτικά ή οικονομικά επιχειρήματα, αλλά εξαιτίας ενός σεξουαλικού σκανδάλου “, τουίταρε ο Νικ Κόεν του Observer, συνοψίζοντας το κλίμα των ημερών.

Προς το παρόν δεν υπάρχει Brexit, αλλά μία λίστα excel που κυκλοφορεί στο ίντερνετ με τους 35 Τόρις βουλευτές, και την καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση δίπλα από το όνομα τους. Η Τερέζα Μέι έχασε ήδη έναν από τους ελάχιστους συμμάχους της, τον Μάικλ Φάλον, κλασική περίπτωση καθόλα ευυπόληπτου κυρίου που παραιτήθηκε γιατί άγγιξε το γόνατο μίας δημοσιογράφου πριν από 15 χρόνια. Με δεδομένο ότι άλλοι αρνούνται τέρατα, είναι μάλλον παράξενο ολόκληρος υπουργός Άμυνας να πηγαίνει αδιάβαστος για ένα χάδι. Σήμερα μάθαμε ότι θύμα του υπήρξε και η Άντρια Λίντσομ, υποψήφια αρχηγός του κόμματος πρόσφατα, και τοπ Brexiteer.

Ενώ η κοινή γνώμη ασχολείται με το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης, οι Συντηρητικοί έχουν εγκαινιάσει και επισήμως τη νέα τους κοινοβουλευτική τακτική. Δεν συμμετέχουν σε ψηφοφορίες τις οποίες ξέρουν ότι θα χάσουν. Αυτό δίνει στον Κίαρ Στάρμερ, σκιώδη υπουργό Brexit τη δυνατότητα να υποχρεώνει τη Μέι σε σημαντικές παραχωρήσεις. Η κυβέρνηση καλείται τώρα να δώσει στη δημοσιότητα τις εκθέσεις της για τις επιπτώσεις του Brexit.

Αν οι εκθέσεις είναι πάντως σαν αυτή της Παγκόσμιας Τράπεζας, δεν θα υπάρξει πρόβλημα: η Βρετανία εξακολουθεί να είναι καλύτερο μέρος για τις επιχειρήσεις, σε σχέση με τη Γαλλία και τη Γερμανία. Και για δουλειές επίσης. Το υπουργείο θα προσλάβει 8.000 νέους υπαλλήλους για να φέρουν εις πέρας το Brexit.

Μόνο οι δανειολήπτες έχουν πια πρόβλημα στη χώρα. Η Τράπεζα της Αγγλίας ανέβασε για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια το βασικό επιτόκιο σε ένα περιβάλλον γενικής αβεβαιότητας. Οι διαπραγματεύσεις αρχίζουν ξανά την επόμενη εβδομάδα στις Βρυξέλλες. Αυτό όμως το ακούμε από τον Ιούνιο και δεν έχει συμβεί τίποτε ακόμη.

Η εβδομάδα σε ένα γράφημα. Τι εφημερίδα διαβάζουν οι Brexiteers.

Θύμιος Τζάλλας.

Brexit: Η εβδομάδα που πέρασε, 21-27 Οκτωβρίου.

Το δεύτερο δείπνο της Μέι με τον Γιούνκερ είχε την ίδια κατάληξη με το πρώτο. Δράμα για το ποιος διέρρευσε τι.

Πρόοδος μηδέν. Οι παγωμένες διαπραγματεύσεις είναι πρόβλημα κυρίως για τους Βρετανούς. Όπως είπε αυτή την εβδομάδα ο Ίβαν Ρότζερς στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, η Τερέζα Μέι δεν έπρεπε να έχει ενεργοποιήσει το άρθρο 50 τόσο νωρίς, και χωρίς να είναι έτοιμη. Ο Ρότζερς ήταν ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Βρετανίας στην ΕΕ, επικρατέστερος διαπραγματευτής για το Brexit, μέχρι που παραιτήθηκε καταγγέλλοντας χάος.

Δεύτερον, και ίσως σημαντικότερο: όσο ο καιρός περνάει, εδραιώνεται η πεποίθηση στις Βρυξέλλες ότι οι Βρετανοί δεν είναι ανέτοιμοι εκ πεποιθήσεως, αλλά γιατί έχουν αναλάβει ένα εγχείρημα ασύλληπτων διαστάσεων, οι οποίες ξεπερνούν τις προθέσεις τους.
Ο ίδιος ο υπουργός Εξόδου από την ΕΕ, Ντέιβιντ Ντέιβις είχε πει πριν από λίγο καιρό ότι το Brexit είναι πιο πολύπλοκο από την κατάκτηση της Σελήνης,  και αυτή την εβδομάδα ήρθε και η επιστημονική τεκμηρίωση του ισχυρισμού του. Ο γερμανός καθηγητής Ανάλυσης Κινδύνου Ρόναλντ Άλτερ απεφάνθη ότι η αποχώρηση της Βρετανίας είναι πιο πολύπλοκη από την αποστολή της NASA στο φεγγάρι το 1969.

Τουλάχιστον ο Άλτερ μπορεί να κάνει τις έρευνες του ανενόχλητος. Αντιθέτως, οι Βρετανοί συνάδελφοι του, θα παρακολουθούνται πλέον για τα ευρωπαϊκά φρονήματά τους. Ο Κρις Χίτον Χάρις, ευρωσκεπτικιστής και πρωτοκλασάτος βουλευτής των Τόρις, ζήτησε με επιστολή του να “δει” τα προγράμματα ευρωπαϊκών σπουδών στα βρετανικά πανεπιστήμια, προκειμένου να ελέγξει αν προπαγανδίζουν το remain. Πολύ έξυπνο εκ μέρους του, το 80% των πανεπιστημιακών είναι remainers, και φυσικά εξοργίστηκαν για την χονδροειδή προσπάθεια παραβίασης της ακαδημαϊκής ελευθερίας τους.

Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, η προσσελήνωση είναι το καλό σενάριο. Ο Λόρδος Λι ζήτησε την περασμένη Δευτέρα από την πρόεδρο του Σώματος να ρωτήσει τον αρχαιομαθή υπουργό Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, αν θυμάται τους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη, και τη Νεφελοκοκκυγία, την οποία παρομοίωσε με τον τελικό προορισμό της Βρετανίας στη μετά Brexit εποχή.
Η εβδομάδα σε ένα μονόστηλο: Ξέρεις κάποιον Brexiteer, θύμα πανεπιστημιακού Remainer; Γράψε στην Daily Mail.

Τί αποκάλυψαν τα αρχεία για τη δολοφονία του JFK

Το θέμα

Την Πέμπτη και μετά από σχετική εντολή του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, η υπηρεσία των Εθνικών Αρχείων των ΗΠΑ έδωσε στη δημοσιότητα περισσότερα από 2.800 πολυαναμενόμενα έγγραφα που σχετίζονται με τη δολοφονία του προέδρου Τζων Κέννεντι.  Αρχικά, ενώ ο πρόεδρος Τραμπ και  μετά από πίεση των υπηρεσιών ανέστειλε τη δημοσίευση μέρους του αρχείου για να προηγηθεί μεγαλύτερος έλεγχος για έξι ακόμα μήνες τελικώς χθες το απόγευμα, αιφνιδιαστικά, αποφάσισε να τα δώσει όλα στη δημοσιότητα.

Λίγη ιστορία
Ο πρόεδρος Κέννεντι δολοφονήθηκε στο Ντάλας στις 22 Νοεμβρίου του 1963 και όσον αφορά αυτή την υπόθεση το γεγονός της δολοφονίας είναι το μόνο στο οποίο δείχνουν όλοι να συμφωνούν. Καμία άλλη υπόθεση στην πολιτική δεν παρήγαγε τέτοιο όγκο θεωριών συνομωσίας όσο η δολοφονία του Κέννεντι από τον Λη Χάρβει Όσβαλντ.

Η επιτροπή Warren που διερεύνησε την υπόθεση κατέληξε πως ο Όσβαλντ έδρασε μόνος του αλλά επιτροπή της Βουλής για τη διερεύνηση δολοφονιών το 1979 κατέληξε ότι η δολοφονία Κέννεντι δεν αποκλείεται να είναι αποτέλεσμα συνομωσίας χωρίς βέβαια να υποδεικνύει ποιοι μπορεί να συνωμότησαν. Το πόρισμα του 1979 ενώ αποκλείει τις κυβερνήσεις της Κούβας και της Ρωσίας καθώς και τη CIA, τη Μαφία, το FBI και τις Μυστικές Υπηρεσίες, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να εμπλέκονται άτομα που υπηρετούσαν στις υπηρεσίες αυτές.

Ενδιαφέρον
Ένας από αυτούς που αμφισβητούσαν το πόρισμα της επιτροπής Warren ήταν και ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ ο οποίος πέρυσι και κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα ισχυρίστηκε πως ο πατέρας του συνυποψηφίου του για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων Τεντ Κρουζ από το Τέξας εμπλέκονταν στη δολοφονία. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η αρχική του απόφασή να υιοθετήσει τη συμβουλή των υπηρεσιών και να κρατήσει διαβαθμισμένο μέρος του αρχείου για ακόμα έξι μήνες μάλλον θα αναζωπύρωναν τις θεωρίες συνομωσίας.

Τι νέο μαθαίνουμε

Παρ’όλο που τ’αρχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Πέμπτη είναι ελλιπή περιλαμβάνουν συναρπαστικές πληροφορίες που φωτίζουν μια ολόκληρη εποχή. Διαβάζουμε εμπιστευτικές αναφορές για παζάρια μεταξύ εξόριστων Κουβανών επιχειρηματιών και μέλη συμμοριών του κοινού ποινικού για το πόσο θα κόστιζε η δολοφονία του Κάστρο, άλλες αναφορές που καταγράφουν την υποψία του Κρεμλίνου ότι πίσω από τη δολοφονία κρυβόταν ο Αντιπρόεδρος Λύντον Τζόνσον και σημειώματα αξιωματούχων όπου κατέγραφαν το φόβο τους ότι η κοινή γνώμη δεν θα αποδεχόταν άκριτα και εύκολα τα πορίσματα της έρευνάς τους.

Στη φωτογραφία βλέπετε ένα… τιμοκατάλογο για επιθέσεις σε βάρος αξιωματούχων του καθεστώτος Κάστρο αλλά και στον ίδιο τον Κάστρο.

Όπως παρατήρησε και το Quartz η τιμή των 2cents για να βάλεις στο στόχαστρο τον Κάστρο είναι μάλλον χαμηλό ωστόσο, σύμφωνα με άλλο έγγραφο του αρχείο και συγκεκριμένα με αναφορά της Γερουσίας από το 1975 η τιμή περιλάμβανε το να τον… βρίσεις απλώς.

Φυσικά, τα μεγάλα media outlets στις ΗΠΑ αλλά και ερευνητικές ομάδες πανεπιστημίων έχουν πέσει με τα μούτρα στα αρχεία από το πρώτο λεπτό της δημοσίευσής τους για να βγάλουν το…λαυράκι, εάν υπάρχει. Κάτι τέτοιο με την έννοια της συγκλονιστικής έκπληξης, όχι δεν υπάρχει.
Όπως πάντα οι New York Times που έχουν μεγάλη εμπειρία και στη διερευνητική δημοσιογραφία και στην περιήγηση στα αρχεία έχουν κάνει την πιο ωραία δουλειά και οι υπόλοιποι τη χρησιμοποιούν ως σημείο αναφοράς.
Τι ξεχώρισε λοιπόν, η μέχρι τώρα έρευνα των New York Times:

  • Μία αναφορά που καταγράφει τις πρώτες αντιδράσεις (pdf) ορισμένων κύκλων στη Μόσχα που θέλουν τη δολοφονία Κέννεντι συνομωσία της άκρας δεξιάς την οποία και θα επιχειρήσουν στη συνέχεια να “φορτώσουν” στη Ρωσία.
  • Τηλεγράφημα του FBI (pdf) που χρονολογείται στο 1964 το οποίο αφορά ένα ταξίδι του Όσβαλντ στο Μεξικό, με λεωφορείο, εβδομάδες πριν από τη δολοφονία. Η αναφορά περιλαμβάνει ακόμα και τα ονόματα όσων κάθονται στις θέσεις γύρω από εκείνον καθώς και μια λεπτομερή περιγραφή των ρούχων που φορούσε.
  • Σε μια αναφορά του διευθυντή του FBI Έντγκαρ Χούβερ καταγράφεται η ανησυχία του ότι η αμερικανική κοινή γνώμη δεν θα πίστευε ό,τι είχε γίνει γνωστό για τη δολοφονία. “Πρέπει να προσκομίσουμε αποδείξεις ότι αυτουργός ήταν ο Όσβαλντ”, γράφει.

Απ’όσα διαβάσαμε ξεχωρίσαμε πάλι από τους New York Times και τον Peter Baker που καλύπτει τον Λευκό Οίκο και έχει τεθεί επικεφαλής της έρευνας της συγκεκριμένης ιστορίας τις πρώτες εντυπώσεις του από τα αρχεία. Η εποχή της δολοφονίας ήταν μια περίοδος εμμονής με τον κομμουνισμό και τον Κάστρο αλλά και πολλών μυστικών. Πολύ ωραίες και εύστοχες παρατηρήσεις. Είναι πίσω από paywall αλλά η καλή δημοσιογραφία είναι πολύ ακριβό σπορ!

Τι μπορείτε να κάνετε εσείς με τα αρχεία

Μπορείτε να τα χαζέψετε εδώ ενώ οι New York Times προσκαλούν όσους τα διαβάσουν και ανακαλύψουν κάτι ασυνήθιστο να το επισημάνουν στους δημοσιογράφους που ερευνούν το θέμα.

Βίβιαν Ευθυμιοπούλου.

Τί συμβαίνει με τον αμερικανικό εθνικό ύμνο;

 

San Francisco quarterback Colin Kaepernick, center, kneels during the national anthem before a preseason game against the San Diego Chargers. (Chris Carlson / Associated Press)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι σίγουρο ότι θα έχει περασει μπροστά από τις οθόνες σας το controversy που έχει ξεσπάσει γύρω από τον αμερικανικό εθνικό ύμνο και αυτούς που στο άκουσμα του πέφτουν στα γόνατα ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Μάλιστα χθες είχαμε μια κορύφωση της έντασης (σίγουρα δεν θα είναι η μόνη) όταν ο αμερικανός Αντιπρόεδρος Μάιλ Πένς αποχώρησε από αγώνα της National Football League στην Indianapolis όταν κάποιοι παίκτες γονάτισαν μέσως μόλις άρχισε η ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Της αποχώρησης ακολούθησε τουίτ του Ντόναλντ Τραμπ στο οποίο δήλωνε ότι εκείνος είχε δώσει εντολή στον αντιπρόεδρο να αποχωρήσει αν κάποιοι παίκτες έδειχναν ασέβεια προς τον εθνικό ύμνο και τη σημαία.

Τί συμβαίνει με τον Εθνικό Ύμνο;

Όλα ξεκίνησαν το Σεπτεμβριο του 2016 όταν ο παίκτης των 49rs Colin Kaepernick γονάτισε κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, πριν την έναρξη ενός αγώνα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αυξανόμενη αστυνομική βία σε βάρος των μειονοτήτων.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά και κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του ο Πρόεδρος Τραμπ άσκησε κριτική στους παίκτες που γονατίζουν στον εθνικού ύμνου αλλά και τους ιδιοκτήτες των ομάδων που δεν απολύουν αυτούς που το κάνουν.

Φυσικά τα σχόλια του προέδρου Τραμπ προκάλεσαν ένα πολύ μεγάλο debate για την ελευθερία της έκφρασης κι έτσι καθώς είναι μάστορας στο να διχάζει την κοινή γνώμη το θέμα αναμένεται να… αναφλέγεται όλα τα σαββατοκύριακα της αγωνιστική περιόδου.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός αναλυτής για να καταλάβει ότι η κίνηση ήταν προσχεδιασμένη. Λίγο πριν τον αγώνα ο αντιπρόεδρος Πενς είχε τουϊτάρει ότι ανυπομονεί να δει το παιχνίδι αν και είχε σκοπό να αποχωρήσει αφού προφανώς γνώριζε ότι θα υπήρχαν παίκτες που θα γονάτιζαν κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου όπερ και εγένετο.

Γιατί ο Τραμπ ξεκινάει ένα νέο διχασμό.

Σύμφωνα με την ανάλυση του BBC, στις δημοσκοπήσεις, οι αμερικανοί πολίτες εμφανίζονται διχασμένοι. Οι περισσότεροι δηλώνουν δυσαρεστημένοι με τη στάση των παικτών αλλά την ίδια στιγμή δεν εγκρίνουν καθόλου και τις αντιδράσεις του Τραμπ.
Με τα εσωτερικά και τα εξωτερικά προβλήματα να συσσωρεύονται ο Ντόναλντ Τραμπ θεώρησε καλή ιδέα να στρέψει την προσοχή αλλού ρίχνοντας λάδι σε μια εξαιρετικά εύφλεκτη κοινή γνώμη.

Κάποια FACTS

  • Τέσσερις είναι οι εθνικοί ύμνοι χωρών που δεν έχουν καθόλου στίχους. Οι Ισπανοί ερίζουν ακόμα για το ποιοι πρέπει να είναι οι στίχοι του δικού τους ύμνου. Ίσως όχι η καλύτερη περίοδος να το επιλύσουν.
  • Ο ελληνικός έθνικός ύμνος με τις 158 στροφές του Ύμνου στην Ελευθερία του Διονύσιου Σολωμού είναι ο εκτενέστρερος στον κόσμο.
  • Ο αρχαιότερος εθνικός ύμνος είναι αυτός των Ολλανδών. Ο “Wilhelmus” γράφτηκε γύρως στα 1570 για να γίνει ο εθνικός ύμνος της Ολλανδίας το 1932.
  • Η Ιαπωνία που κατέχει το ρεκόρ του πιο σύντομου εθνικού ύμνου έχει και το ρεκόρ και των αρχαιότερων στίχων. Ο Kimigayo βασίζεται σ’ενα ποίημα του 10ου αιώνα.
  • Το καλύτερο για το τέλος. Ο συντάκτης του αμερικανικού εθνικού ύμνου δανείστηκε την διάσημη μελωδία του (όλοι γνωρίζουμε τον αμερικανικό εθνικό ύμνο τουλάχιστον από τους Ολυμπιακούς Αγώνες) από ένα βρετανικό τραγούδι του ποτού.

National Anthems Info.

Τρία βασικά σημεία για την Καταλονία

 

A woman is grabbed by riot police near a a polling station for the banned independence referendum in Barcelona.
REUTERS/Enrique Calvo

Λίγη ιστορία.
Για τους αυτονομιστές (independistas) το αίτημα της αυτονομίας της Καταλονίας είναι πολύ παλιό. Συγκεκριμένα πάει πίσω τρεις ολόκληρους αιώνες, στο 1714, όταν ο Φίλιππος ο 5ος της Ισπανίας κατέλαβε τη Βαρκελώνη.
+Ακόμα και σήμερα, τρεις αιώνες μετά, οι Καταλανοί, όταν θέλουν να προσβάλλουν κάποιον Ισπανό τον αποκαλούν “Botifler” δηλαδή υπήκοο του Φιλίππου του 5ου!
Το 1932 και με τη σύμφωνη γνώμη της ισπανικής κυβέρνησης οι Καταλανοί πέτυχαν ένα καθεστώς αυτονομίας το οποίο όμως καταλύθηκε με την κατάληψη της εξουσίας από τον Φράνκο.
Οι διώξεις του Φράνκο σε ολόκληρη της περιοχή της Καταλονίας ήταν απηνείς. Κατά την περίοδο της ειδεχθούς και αιμοσταγούς δικτατορίας του δεν υπήρξε οικογένεια την Καταλονία που δεν θρήνησε έστω και ένα θύμα.
Μετά το θάνατο του Φράνκο ξεκίνησε πάλι ο αγώνας για την ανεξαρτησία.
Το 2006 η κυβέρνηση της Ισπανίας αναγνώρισε την Καταλονία ως “έθνος” και της παραχώρησε φορολογική αυτονομία.
Το 2010 όμως το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας απεφάνθη ότι ενώ οι Καταλανοί είναι εθνότητα, η Καταλονία δεν είναι έθνος. Αυτό οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις στις οποίες πήραν μέρος πάνω από 1εκ άτομα (Washington Post)

Ποιοι είναι οι αυτονομιστές.

Η ανάλυση του Monkey Cage της Washington Post είναι αρκετά διαφωτιστική.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τη δεκαετία του ‘70, τα αποσχιστικά κινήματα είχαν μικρή απήχηση. Το βασικό αυτονομιστικό κόμμα της Καταλονίας ήταν το συντηρητικό/κεντροδεξιό CiU το οποίο αρχικά τασσόταν υπέρ της αυτονομίας αλλά εντός της Ισπανίας.
Όπως αναφέρουμε και πιο πανω το 2010 το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανία αναίρεσε το καθεστώς αυτονομίας του 2006. Το 2012 η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας ζήτησε από το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα της κεντρικής κυβέρνησης να γίνουν διαπραγματεύσεις για το οικονομικό καθεστώς της περιοχής, πρόταση που η κεντρική κυβέρνηση απέρριψε.
Αυτή ήταν η στιγμή που το μετριοπαθές CiU τάχθηκε πλέον ανοιχτά υπέρ της ανεξαρτησίας με αποτέλεσμα να διασπαστεί.
Από τη διάσπαση αυτή προήλθε η Δημοκρατική Σύγκλιση η οποία μαζί με αυτονομιστικές ομάδες στην κοινωνια των πολιτών αλλά και το ακροαριστερό κομματίδιο ERC δημιούργησαν τον συνασπισμό Junts per Si, Μαζί για το Ναι.
Ο συνασπισμός αυτός στις τοπικές εκλογές δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των εδρών του τοπικού κοινοβουλίου γιαυτό και συμμάχησε με ακροαριστερούς ριζοσπάστες βουλευτές οι οποίοι, για να συμμετάσχουν στον σχηματισμό κυβέρνησης έθεσαν όρο τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ακόμα κι αν η ισπανική κυβέρνηση το αρνηθεί.
Το Αίτημα

Η Καταλονία σήμερα απολαμβάνει μια αρκετά μεγάλη αυτονομία στη διαχείριση της οικονομίας της. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για τους Καταλανούς. Όπως επισημαίνουν και στην ανάλυσή τους οι ΝΥΤ οι περισσότεροι Καταλανοί έχουν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι δεν είναι Ισπανοί.
Η οικονομική κρίση του 2012 επανέφερε στο προσκήνιο τη γκρίνια ότι η περιοχή πληρώνει περισσότερους φόρους απ’όσους της αναλογούν.
Όπως όμως εξηγεί στην ανάλυσή του το BBC το φορολογικό σύστημα της χώρας και η πολυπλοκότητα στην κατανομή της φορολογίας δεν επιτρέπει να προσδιοριστεί με ακρίβεια αν ο ισχυρισμός των Καταλανών ότι παίρνουν πίσω λιγότερα απ’όσα πληρώνουν είναι ακριβής

+Κάποια νούμερα.

Μέχρι τα γεγονότα της Κυριακής οι Καταλανοί ήταν διχασμένοι στο θέμα της ανεξαρτησίας από την Ισπανία.
Μεγάλη δημοσκόπηση τον Ιούλιο εμφάνιζε το 49% να είναι κατά της ανεξαρτησίας ενώ υπέρ το 41%

Το 2014 διεξήχθη ένα ακόμα “ανεπίσημο δημοψήφισμα” το οποίο η τοπική κυβέρνηση το βάφτισε άτυπη δημοσκόπηση με σκοπό να ανιχνευθούν οι διαθέσεις των πολιτών.
Στο δημοψήφισμα του 2014 συμμετείχε το ⅓ του εκλογικού σώματος και το 80% εξ αυτών τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας.
Στις εθνικές εκλογές του 2015 τα καταλανικά αυτονομιστικά κόμματα έλαβαν το 48% ενώ τα φιλοϊσπανικά κόμματα περίπου το 40%.

Σημαντικό. Οι οπαδοί του ΟΧΙ (στην ανεξαρτησία) είχαν μποϋκοτάρει το δημοψήφισμα της Κυριακής οπότε ακόμα κι αν αυτό είχε διεξαχθεί κανονικά το αποτέλεσμα θα επηρρεαζόταν ανάλογα. (BBC)

 

Helmut Kohl: Ο αγωνιστής της Ευρώπης και καγκελάριος της επανένωσης

 

Ως πολιτικός, ο Helmut Kohl δραστηριοποιήθηκε τόσο σε τοπικό όσο και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, παραμένοντας πάντα ένας ενθουσιώδης Ευρωπαίος. Έγινε ο νεότερος τοπικός βουλευτής στα 29 του χρόνια και ο νεότερος αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδας στο τοπικό κοινοβούλιο του κρατιδίου της Ρηνανίας-Παλατινάτου στα 33 του. Επίσης, στα 39 του έγινε ο νεότερος πρωθυπουργός κρατιδίου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Τέλος, υπηρέτησε ως καγκελάριος για 16 χρόνια, ενώ υπήρξε πρόεδρος του CDU για 25 χρόνια.

Πυρήνας της πολιτικής του Helmut Kohl υπήρξε η συνέχιση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για να διατηρηθεί η εμπιστοσύνη στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προωθηθεί η περαιτέρω συνεργασία. Τις ρίζες αυτής της πολιτικής μπορεί να εντοπίσει κανείς στην παιδική του ηλικία στο Παλατινάτο και στην οξυδέρκειά του. Ο Kohl πίστευε σθεναρά πως μόνο μία συνεργασία των ευρωπαϊκών εθνών μπορεί να αποτρέψει νέες συγκρούσεις και εχθροπραξίες. Ήδη ως μέλος της νεολαίας του CDU, είχε ταυτιστεί με την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ως έφηβος είχε αγωνιστεί για να πέσουν τα σύνορα που χώριζαν το γερμανικό Παλατινάτο και τη γαλλική Αλσατία. Αργότερα, αναγνωρίστηκε ως ο καγκελάριος της συμφωνίας του Σένγκεν, η οποία κατάργησε τα σύνορα μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Μια κοινή εσωτερική αγορά, το άνοιγμα της Ένωσης προς τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, και το ευρώ που καθιερώθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, δεν θα υπήρχαν χωρίς Helmut Kohl.

Βασική κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής πολιτικής του υπήρξε η γερμανο-γαλλική φιλία. Για την εξαιρετική του συμβολή στην ευρωπαϊκή ενοποίηση τού απονέμεται το 1988, από κοινού με τον François Mitterrand, το Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου του Άαχεν. Ένα ακόμη υψηλότερο βραβείο θα του απονεμηθεί στις 11 Δεκεμβρίου 1998. Οι ηγέτες της ΕΕ αποφασίζουν να τον ονομάσουν «Επίτιμο Πολίτη της Ευρώπης», μια τιμή που μέχρι τότε είχε δοθεί μόνο στον Jean Monnet.

Το 1989 έρχεται η ιστορική στιγμή για τον Helmut Kohl. Ο καγκελάριος θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί η γερμανική επανένωση. Ακολουθώντας πάντα τη γραμμή του Konrad Adenauer, ο Kohl είχε κρατήσει ανοιχτό το γερμανικό ζήτημα. Δεν παραιτήθηκε ποτέ από την απαίτηση του προοιμίου του Γερμανικού Συντάγματος για τη διατήρηση της εθνικής ενότητας.

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, ανέλαβε την πολιτική πρωτοβουλία της επανένωσης Γερμανίας με το περίφημο σχέδιο δέκα σημείων του. Η ομιλία του στη Δρέσδη, μπροστά στην κατεστραμμένη  Frauenkirche, στις 19 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ιδέα της ενότητας του έθνους. Οι πρώτες και οι τελευταίες ελεύθερες βουλευτικές εκλογές στη Ανατολική Γερμανία στις 18 Μαρτίου 1990 δίνουν ένα σαφές μήνυμα ενότητας. Η ξένες κυβερνήσεις δίνουν τη δικιά τους ψήφο εμπιστοσύνης στον Helmut Kohl για την επανένωση. Η προσωπική του φιλία με ηγέτες όπως οι Michail Gorbatschow, George Bush, François Mitterrand και άλλους έπαιξαν εδώ σημαντικό ρόλο. Η κοινή γραμμή με τους Ευρωπαίους εταίρους, η ιδιαίτερη φιλία με τη Γαλλία, η συμφιλίωση με την Πολωνία και η οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με τη Ρωσία, είναι αποδείξεις της βούλησης του Kohl για την ενσωμάτωση της γερμανικής ιστορίας στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Στις 3 Οκτωβρίου 1990, έπειτα από τις πρώτες ομοσπονδιακές βουλευτικές εκλογές μετά την ενοποίηση, ο Kohl γίνεται ο πρώτος καγκελάριος της επανενωμένης Γερμανίας.

 

 

Jeroen Kohls, Project Manager / Επιστημονικός Συνεργάτης, Aντιπροσωπεία του Ιδρύματος Konrad Adenauer στην Ελλάδα

O Ερντογάν στο Λευκό Οίκο

Δεν το έχει συνηθίσει αυτό που του συνέβη χθες στο Λευκό Οίκο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δηλαδή, το να μην είναι εκείνος το κέντρο της προσοχής. Όμως, λίγο μετά τη συνάντησή του με τον αμερικανό πρόεδρο και κατά την κοινή συνέντευξη τύπου, έπρεπε να περιμένει αρκετά μέχρι να τελειώσουν οι ερωτήσεις προς τον Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με το σάλο που δημιούργησε η αποκάλυψη της Washington Post ότι αποκάλυψε διαβαθμισμένες πληροφορίες σε συζήτηση που είχε με τους Ρώσους την προηγούμενη εβδομάδα, στο Λευκό Οίκο.

Λίγο πριν το πρώτο του ταξίδι στη Μέση Ανατολή λοιπόν, ο Αμερικανός Πρόεδρος υποδέχθηκε τον Τούρκο ομόλογό του στον Λευκό Οίκο. Οι δύο ηγέτες επιβεβαίωσαν την δέσμευσή τους (The Washington Post) για συνεργασία στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και την καταπολέμηση των τρομοκρατικών οργανώσεων στη Μέση Ανατολή. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξέφρασε την αισιοδοξία του για ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις των δύο χωρών ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα δύο αγκάθια των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν και τη συμμαχία των Αμερικανών με τους Κούρδους της βόρειας Συρίας.

Από την πλευρά του ο Ντόναλντ Τραμπ, αφού έκανε μια πολύ θερμή αναφορά στο αξιόμαχο του τουρκικού στρατού, χαρακτηρίζοντας τον τουρκικό στρατό ως γνωστό για το θάρρος του προτίμησε να αναφερθεί στους κομμουνιστογενείς Κούρδους του PKK.

 Ως προς το ζήτημα της Συρίας, την περασμένη εβδομάδα οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν πως θα εξοπλίσουν τους Κούρδους της πολιτοφυλακής Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) για ανακατάληψη της Ράκκα, de facto πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους. Η Τουρκία βλέπει το YPG ως τη συριακή προέκταση του εκτός νόμου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) που θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση σε Τουρκία και ΗΠΑ. Σύμφωνα με πληροφορίες, βέβαια η Τουρκία τελικώς δέχτηκε τον εξοπλισμό τους υπό τον όρο ότι οι Αμερικανοί θα εγγυηθούν ότι τα όπλα αυτά δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της και ότι η Ράκκα δεν θα περιέλθει επ’ουδενί υπό κουρδική κατοχή.

Αρνητική εντύπωση προκάλεσε το γεγονός πως οι δύο ηγέτες δεν απάντησαν σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Επιπλέον, αρνητικά σχολιάστηκε στα μέσα η απουσία δημόσιας αναφοράς από πλευράς Τραμπ στα ανθρώπινα δικαιώματα που συστηματικά καταπατούνται στη Τουρκία. Θυμίζουμε πως ο Αμερικανός Πρόεδρος ήταν ο μόνος δυτικός ηγέτης που συνεχάρη τον Ερντογάν για τη νίκη του στο δημοψήφισμα.