Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές στην Βαυαρία – θυμίζουμε: ήταν για τις 14 Οκτωβρίου, λίγες μέρες αργότερα έχουμε έκτακτη Κορυφή της ΕΕ για το Brexit: τόσο όλοι θα ασχολούμεθα με το πόσο έχει φθαρεί το άλλοτε κυρίαρχο CSU/οι Χριστιανοκοινωνιστές, πόσο έχει αναδυθεί το ακραίο AfD, πόσο ( ακόμη και στην Βαυαρία) έχουν ανέβει οι Πράσινοι.
Θα προτείναμε στον αναγνώστη να σταθεί σε κάτι άλλο: την βαθύτερη μετακίνηση των συνολικών ισορροπιών στην Γερμανία, σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Δείτε το έτσι: βλέπουμε σήμερα στην χώρα-καρδιά της Ευρώπης (η διατύπωση δεν έχει αξιολογικό χαρακτήρα, σίγουρα όχι συναισθηματικό…) να διαμορφώνονται τρεις ανομοιογενείς ομάδες, αν μείνουμε στα ποσοστά. Προηγούνται,πάνω-πάνω αλλά με εντυπωσιακή υποχώρηση οι Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (με κατι σαν 26-28%). Στην συνέχεια, με την πτώση των Σοσιαλδημοκρατών/SPD, την σταθερή άνοδο της AfD αλλά και την ακόμη ζωηρότερη στις τελευταίες εβδομαδες των Πρασίνων, διαμορφώνεται μια τριπλέτα (στην ψαλίδα 15-18%): την προσοχή «κρατάει» συνήθως το ότι η AfD προσπέρασε το SDP, πέρασε δεύτερο κόμμα, όμως το γεγονός ότι οι Πράσινοι (σαφώς λίγοτερο ριζοσπάστες απο άλλοτε, αλλά… Πράσινοι) γράφουν και πάνω απο το 15% επιτρέπει/επιβάλλει και διαφορετικές αναγνώσεις. Την τρίτη ομάδα αποτελεί το ανόμοιο ζεύγος Φιλελεύθέρων /FDP και Αριστερών (εδώ η ψαλίδα είναι 9-11,5%, με προηγοήμενη Die Linke).
Τι θα πουν αυτά; Οτι, με τον Μεγάλο Συνασπισμό CDU/CSU-SPD να τραντάζεται σε κάθε στροφή, με μια «λυση Δεξιά» (CDU-FDP-AfD) να αποτελεί ακόμη ταμπού στην Γερμανία (δεν είναι στην Αυστρία, εντάξει;), ο ρόλος των Πρασίνων υπόσχεται/απειλεί να γίνει ενδιαφέρων. Πάντως ο σημερινός (μη) Μεγάλος Συνασπισμός, ζήτημα είναι αν προσπερνάει ένα σχήμα Rot-Rot-Gruen, δηλαδή SPD – Die Linke -Πρασίνων.
Και μπορεί εκλογές στην (άλλοτε) σταθερή, εύτακτη κλπ. Γερμανία να μην βρίσκονται στο ραντάρ, πλην ανοιχτής κρίσεις/κατολίσθησης. (Για μας, πιθανότερος εκλυτικός παράγων οι εσωτερικές πιέσεις στην SPD να περάσει στην αντιπολιτευση, πριν λιώσει ολότελα – PASOK sierung/PASOK ification λέγεται αυτό, ήδη). Όμως η αντανάκλαση αυτών των εξελίξεων σε ΕυρωπαΪκό επίπεδο δημιουργεί άλλες σκέψεις. Εκει που το μετέωρο βήμα Μακρόν διερευνούσε συστράτευση με τους Φιλελεύθερους/ALDE (σημαιοφόρος ο αρκετά ξεπερασμένος Γκυ Φέρχοφσταντ) , σε μια λογική αντιπαράθεσης με την δεξιά/Δεξιά ενός Λαϊκόυ Κόμματος/ΡΡΕ (με σημαιοφόρο Μάνφρεντ Βέμπερ, κυρίως όμως μη-αρνούμενο την παρουσία Ορμπαν) τώρα η άνοδος των Πρασίνων ανοίγει άλλου τύπου προοπτικές, άμα συνδυαστεί με των Σοσιαλδημοκρατών/PES την αίσθηση ότι λιώνουν στο χιόνι.
Αν αυτά σας ηχούν πολύ Βόρειο-Ευρωπαϊκά, ξανα διαβάστε τον τρόπο με τον οποίο η Ιταλια ξεκίνησε την πορεία στην κατεύθυνση Χρονικού Προεξαγγελμένης Κόντρας με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο/το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο και όλα όσα «ανακαλύπτουμε» επ’ εσχάτων στην Ελλάδα. «Να είναι αυτός ο προϋπολογισμός του λαού, των πολιτών που στο παρελθόν υπέφεραν και ταπεινώθηκαν από το Κράτος» ήταν η κεντρική διατύπωση στην απόφαση της Κυβέρνησης Κόντε (δηλαδή Σαλβίνι/Ντι Μάιο) να ξεκινήσει στην διαδικασία Προϋπολογισμού με ένα στόχο ελλείμματος 2,4% του ΑΕΠ. Ακολούθησαν αναταράξεις. Άνοδος των αποδόσεων των Ιταλικών ομολόγων, επιθετικές δηλωσεις… βουλευτών, κι άλλες αναταράξεις. Ύστερα ο ΥΠΟΙΚ της Ιταλίας Τζιοβάννι Τρία το μάζεψε – Ευρωπαϊκότατα – υποσχόμενος μείωση ελλείμματος σε ορίζοντα 2020.
Η ατάκα όμως ανεπανάληπτη.
Αντώνης Παπαγιαννίδης
