Tag: Γερμανία

Εκλογές στη Βαυαρία:Τι να προσέξουμε τώρα;

Σύμφωνα με κάθε λογική, όλα τα μάτια ενόψει της Κυριακής πρέπει να στρέφονται στην Γερμανία. Δηλαδή … στην Βαυαρία και τις εκλογές της- και τις συνέπειες των εκλογών αυτών για την υπόλοιπη Γερμανία και, συνεπώς,  για την Ευρώπη.
Οχι λόγω του γερμανικής λεπτότητας χιούμορ του Βαυαρού, CSU, υπουργού Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και παρολίγον ολετήρα της Κυβέρνησης Συνασπισμού CDU/CSU-SPD Χορστ Ζέεχοφερ, που μας θύμισε ότι η Βαυαροκρατία υπήρξε η καλυτερη εκδοχή διακυβέρνησης της Ελλάδας! Αλλά λόγω της καθοδηγητικής λειτουργίας των Γερμανικών πραγμάτων στους μήνες που έρχονται.
Μολαταύτα, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να ξεκινήσουμε από κάπου αλλού. Απο την “άλλη”φέρουσα μέλλον συνάντηση, Σαλβίνι-Λεπέν. Δείτε γιατί: “οι εχθροί της Ευρώπης είναι αυτοί που έχουν οχυρωθεί στις Βρυξέλλες”κατά τον Ματέο Σαλβίνι στην προ ημερών κοινή τοποθέτησή του με την Μαρίν ΛεΠεν. Οπου, επιπλέον, ανεκήρυξε “εχθρούς του Ευρωπαϊκού λαού τους Γιουνκέρ και Μοσκοβισί”. Η ΛεΠεν πήρε παρευθύς την μπάλα για να εξηγήσει ότι “η ΕΕ έχει οικοδομηθεί πάνω σε πολλές υποσχέσεις αλλα με πολύ λίγα επιτεύγματα καί με αποτελέσματα εντελως αξιοθρήνητα”.
Αμφότεροι οι Σαλβίνι και ΛεΠεν έσπευσαν όμως να ορκισθούν νομιμοφροσύνη στην Ευρώπη. Βέβαια, μια δική τους “Ευρώπη” : ο Ευρωσκεπτικισμός τους φθάνει μέχρι την αναφορά σε “μια εναλλακτική Ευρώπη”- και μάλιστα με τις Ευρωεκλογές του Μαίου να τίθενται ως σταθμός. “Το ραντεβού του Μαίου θα είναι το τέλος μιας διαδρομής, μια επανάσταση της κοινής λογικής”, με αναφορές στην μάχη κατά της επισφαλούς εργασίας και της ανεργίας ώστε να προσγειωθεί η συζήτηση σε κατι που να μιλάει στους ανθρώπους/αυριανούς ψηφοφόρους. Ενώ η Λεπέν πήγε πίσω σε μνήμες Στρατηγού Ντε Γκωλ με το: “τον Μάιο θα γραφτεί ιστορία, η ανάδυση μιας Ευρώπης των Εθνών”. Γιατί όλη αυτη η αναφορά; Επειδή και οι πλέον Ευρωσκεπτικιστές/ Ευρωφοβοι, μέσω “Ευρώπης”προσδιορίζονται. Κρατήστε το αυτό.
Πάμε όμως τώρα στις Βαυαρικές εκλογές: τι πρέπει να προσέξουμε; Πρώτον, με πόσο θα χάσει η μέχρι προ καιρού περίπου αυτοδύναμη CSU/ οι Σοσιαλκοινωνιστές, δεξιόστροφοι που πήγαν ακόμη πιο δεξιά για να ανακόψουν  την γνήσια ακραία AfD (κρατήστε, εδώ, μια επιφύλαξη). Μετριόταν η CSU στο 33-35%, “καταστροφικό”: να δούμε όμως. Δεύτερο κόμμα έχουν εγκατασταθεί οι Πράσινοι που σταθερά ανεβαίνουν: οι Βαυαροί Πράσινοι ειναι οι λιγότερο ριζοσπάστες του είδους, αλλά με 16-18% αφήνουν σαφέστατα πίσω το AfD στην τρίτη θέση, με 12-14%. Τι θα δώσει το αύριο ως δυνατότητες πρωτοβουλίας στους Πράσινους που εκτοπίζουν το SPD; (Εδώ μια πρόσθετη παρένθεση: μέχρι και την ιδιότυπη στήριξη Εβραιογερμανών ψηφοφόρων έχει πλέον το AfD – υποτίθεται λόγω των αντι-μεταναστευτικών επιλογών του. Που… ήρκεσαν για να σβήσουν τον αντισημιτισμό που το διακρίνει. Μην βιαζόμαστε να πούμε ότι “καταλαβαίνουμε”την Γερμανία). Τέταρτο κόμμα, άλλες δημοσκοπήσεις δίνουν το SPD/ Σοσιαλδημοκρατικό με 10-12%, άλλες τους “Ελευθερους Ψηφοφόρους”/FW, με 10-11% (Αυτοί είναι βαυαρική ιδιοτυπία, με προγραμματική βάση που θυμίζει patchwork). Φιλελεύθεροι/FDP και Αριστεροί/Die Linke ειναι στο 34,5%, στο όριο δηλαδή.
Α, ναι. Και την Δευτέρα θα πρέπει να βγει τοπική Κυβέρνηση: εδώ θα φανούν οι δυνατότητες συνασπισμού, που θα οδηγήσουν το αύριο στην Γερμανία – σε εθνικό πλέον επίπεδο, όταν κάποια στιγμή, ο Μεγάλος Συνασπισμός εκμετρήσει τον βίον του. Και απ’ εδώ θα ξεκινήσει άλλη μια διάσταση στην πορεία προς τις Ευρωεκλογές.

Αντώνης Παπαγιαννίδης

Μετρήσεις και ατάκες

Διαδηλωτές κατά της ακροδεξιάς στη Γερμανία

Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές στην Βαυαρία – θυμίζουμε: ήταν για τις 14 Οκτωβρίου, λίγες μέρες αργότερα έχουμε έκτακτη Κορυφή της ΕΕ για το Brexit: τόσο όλοι θα ασχολούμεθα με το πόσο έχει φθαρεί το άλλοτε κυρίαρχο CSU/οι Χριστιανοκοινωνιστές, πόσο έχει αναδυθεί το ακραίο AfD, πόσο ( ακόμη και στην Βαυαρία) έχουν ανέβει οι Πράσινοι.

Θα προτείναμε στον αναγνώστη να σταθεί σε κάτι άλλο: την βαθύτερη μετακίνηση των συνολικών ισορροπιών στην Γερμανία, σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Δείτε το έτσι: βλέπουμε σήμερα στην χώρα-καρδιά της Ευρώπης (η διατύπωση δεν έχει αξιολογικό χαρακτήρα, σίγουρα όχι συναισθηματικό…) να διαμορφώνονται τρεις ανομοιογενείς ομάδες, αν μείνουμε στα ποσοστά. Προηγούνται,πάνω-πάνω αλλά με εντυπωσιακή υποχώρηση οι Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (με κατι σαν 26-28%). Στην συνέχεια, με την πτώση των Σοσιαλδημοκρατών/SPD, την σταθερή άνοδο της AfD αλλά και την ακόμη ζωηρότερη στις τελευταίες εβδομαδες των Πρασίνων, διαμορφώνεται μια τριπλέτα (στην ψαλίδα 15-18%): την προσοχή «κρατάει» συνήθως το ότι η AfD προσπέρασε το SDP, πέρασε δεύτερο κόμμα, όμως το γεγονός ότι οι Πράσινοι (σαφώς λίγοτερο ριζοσπάστες απο άλλοτε, αλλά… Πράσινοι) γράφουν και πάνω απο το 15% επιτρέπει/επιβάλλει και διαφορετικές αναγνώσεις. Την τρίτη ομάδα αποτελεί το ανόμοιο ζεύγος Φιλελεύθέρων /FDP και Αριστερών (εδώ η ψαλίδα είναι 9-11,5%, με προηγοήμενη Die Linke).

Τι θα πουν αυτά; Οτι, με τον Μεγάλο Συνασπισμό CDU/CSU-SPD να τραντάζεται σε κάθε στροφή, με μια «λυση Δεξιά» (CDU-FDP-AfD) να αποτελεί ακόμη ταμπού στην Γερμανία (δεν είναι στην Αυστρία, εντάξει;), ο ρόλος των Πρασίνων υπόσχεται/απειλεί να γίνει ενδιαφέρων. Πάντως ο σημερινός (μη) Μεγάλος Συνασπισμός, ζήτημα είναι αν προσπερνάει ένα σχήμα Rot-Rot-Gruen, δηλαδή SPD – Die Linke -Πρασίνων.

Και μπορεί εκλογές στην (άλλοτε) σταθερή, εύτακτη κλπ. Γερμανία να μην βρίσκονται στο ραντάρ, πλην ανοιχτής κρίσεις/κατολίσθησης. (Για μας, πιθανότερος εκλυτικός παράγων οι εσωτερικές πιέσεις στην SPD να περάσει στην αντιπολιτευση, πριν λιώσει ολότελα – PASOK sierung/PASOK ification λέγεται αυτό, ήδη). Όμως η αντανάκλαση αυτών των εξελίξεων σε ΕυρωπαΪκό επίπεδο δημιουργεί άλλες σκέψεις. Εκει που το μετέωρο βήμα Μακρόν διερευνούσε συστράτευση με τους Φιλελεύθερους/ALDE (σημαιοφόρος ο αρκετά ξεπερασμένος Γκυ Φέρχοφσταντ) , σε μια λογική αντιπαράθεσης με την δεξιά/Δεξιά ενός Λαϊκόυ Κόμματος/ΡΡΕ (με σημαιοφόρο Μάνφρεντ Βέμπερ, κυρίως όμως μη-αρνούμενο την παρουσία Ορμπαν) τώρα η άνοδος των Πρασίνων ανοίγει άλλου τύπου προοπτικές, άμα συνδυαστεί με των Σοσιαλδημοκρατών/PES την αίσθηση ότι λιώνουν στο χιόνι.

Αν αυτά σας ηχούν πολύ Βόρειο-Ευρωπαϊκά, ξανα διαβάστε τον τρόπο με τον οποίο η Ιταλια ξεκίνησε την πορεία στην κατεύθυνση Χρονικού Προεξαγγελμένης Κόντρας με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο/το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο και όλα όσα «ανακαλύπτουμε» επ’ εσχάτων στην Ελλάδα. «Να είναι αυτός ο προϋπολογισμός του λαού, των πολιτών που στο παρελθόν υπέφεραν και ταπεινώθηκαν από το Κράτος» ήταν η κεντρική διατύπωση στην απόφαση της Κυβέρνησης Κόντε (δηλαδή Σαλβίνι/Ντι Μάιο) να ξεκινήσει στην διαδικασία Προϋπολογισμού με ένα στόχο ελλείμματος 2,4% του ΑΕΠ. Ακολούθησαν αναταράξεις. Άνοδος των αποδόσεων των Ιταλικών ομολόγων, επιθετικές δηλωσεις… βουλευτών, κι άλλες αναταράξεις. Ύστερα ο ΥΠΟΙΚ της Ιταλίας Τζιοβάννι Τρία το μάζεψε – Ευρωπαϊκότατα – υποσχόμενος μείωση ελλείμματος σε ορίζοντα 2020.
Η ατάκα όμως ανεπανάληπτη.

Αντώνης Παπαγιαννίδης

Helmut Kohl: Ο αγωνιστής της Ευρώπης και καγκελάριος της επανένωσης

 

Ως πολιτικός, ο Helmut Kohl δραστηριοποιήθηκε τόσο σε τοπικό όσο και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, παραμένοντας πάντα ένας ενθουσιώδης Ευρωπαίος. Έγινε ο νεότερος τοπικός βουλευτής στα 29 του χρόνια και ο νεότερος αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδας στο τοπικό κοινοβούλιο του κρατιδίου της Ρηνανίας-Παλατινάτου στα 33 του. Επίσης, στα 39 του έγινε ο νεότερος πρωθυπουργός κρατιδίου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Τέλος, υπηρέτησε ως καγκελάριος για 16 χρόνια, ενώ υπήρξε πρόεδρος του CDU για 25 χρόνια.

Πυρήνας της πολιτικής του Helmut Kohl υπήρξε η συνέχιση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για να διατηρηθεί η εμπιστοσύνη στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προωθηθεί η περαιτέρω συνεργασία. Τις ρίζες αυτής της πολιτικής μπορεί να εντοπίσει κανείς στην παιδική του ηλικία στο Παλατινάτο και στην οξυδέρκειά του. Ο Kohl πίστευε σθεναρά πως μόνο μία συνεργασία των ευρωπαϊκών εθνών μπορεί να αποτρέψει νέες συγκρούσεις και εχθροπραξίες. Ήδη ως μέλος της νεολαίας του CDU, είχε ταυτιστεί με την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ως έφηβος είχε αγωνιστεί για να πέσουν τα σύνορα που χώριζαν το γερμανικό Παλατινάτο και τη γαλλική Αλσατία. Αργότερα, αναγνωρίστηκε ως ο καγκελάριος της συμφωνίας του Σένγκεν, η οποία κατάργησε τα σύνορα μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Μια κοινή εσωτερική αγορά, το άνοιγμα της Ένωσης προς τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, και το ευρώ που καθιερώθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, δεν θα υπήρχαν χωρίς Helmut Kohl.

Βασική κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής πολιτικής του υπήρξε η γερμανο-γαλλική φιλία. Για την εξαιρετική του συμβολή στην ευρωπαϊκή ενοποίηση τού απονέμεται το 1988, από κοινού με τον François Mitterrand, το Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου του Άαχεν. Ένα ακόμη υψηλότερο βραβείο θα του απονεμηθεί στις 11 Δεκεμβρίου 1998. Οι ηγέτες της ΕΕ αποφασίζουν να τον ονομάσουν «Επίτιμο Πολίτη της Ευρώπης», μια τιμή που μέχρι τότε είχε δοθεί μόνο στον Jean Monnet.

Το 1989 έρχεται η ιστορική στιγμή για τον Helmut Kohl. Ο καγκελάριος θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί η γερμανική επανένωση. Ακολουθώντας πάντα τη γραμμή του Konrad Adenauer, ο Kohl είχε κρατήσει ανοιχτό το γερμανικό ζήτημα. Δεν παραιτήθηκε ποτέ από την απαίτηση του προοιμίου του Γερμανικού Συντάγματος για τη διατήρηση της εθνικής ενότητας.

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, ανέλαβε την πολιτική πρωτοβουλία της επανένωσης Γερμανίας με το περίφημο σχέδιο δέκα σημείων του. Η ομιλία του στη Δρέσδη, μπροστά στην κατεστραμμένη  Frauenkirche, στις 19 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ιδέα της ενότητας του έθνους. Οι πρώτες και οι τελευταίες ελεύθερες βουλευτικές εκλογές στη Ανατολική Γερμανία στις 18 Μαρτίου 1990 δίνουν ένα σαφές μήνυμα ενότητας. Η ξένες κυβερνήσεις δίνουν τη δικιά τους ψήφο εμπιστοσύνης στον Helmut Kohl για την επανένωση. Η προσωπική του φιλία με ηγέτες όπως οι Michail Gorbatschow, George Bush, François Mitterrand και άλλους έπαιξαν εδώ σημαντικό ρόλο. Η κοινή γραμμή με τους Ευρωπαίους εταίρους, η ιδιαίτερη φιλία με τη Γαλλία, η συμφιλίωση με την Πολωνία και η οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με τη Ρωσία, είναι αποδείξεις της βούλησης του Kohl για την ενσωμάτωση της γερμανικής ιστορίας στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Στις 3 Οκτωβρίου 1990, έπειτα από τις πρώτες ομοσπονδιακές βουλευτικές εκλογές μετά την ενοποίηση, ο Kohl γίνεται ο πρώτος καγκελάριος της επανενωμένης Γερμανίας.

 

 

Jeroen Kohls, Project Manager / Επιστημονικός Συνεργάτης, Aντιπροσωπεία του Ιδρύματος Konrad Adenauer στην Ελλάδα

Νίκη Μέρκελ στο κρατίδιο Σβέσλιγκ-Χόλστάιν.

Οι εκλογές στο κρατίδιο Σβέσλινγκ-Χολστάιν (με πληθυσμό μόλις 2.3 εκατομμύρια) θεωρούνταν ήσσονος πολιτικής σημασίας. Ωστόσο, ενόψει των ομοσπονδιακών εκλογών του Σεπτεμβρίου, κάθε αναμέτρηση στην κάλπη λειτουργεί ως ο πλέον αξιόπιστος δείκτης αφού, όπως είναι γνωστό, η κάλπη είναι η καλύτερη δημοσκόπηση. Αν και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι οι εκλογές αυτές θα κριθούν στο νήμα, το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο: Οι Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελας Μέρκελ αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη με ποσοστό 33%, αυξάνοντας τη δύναμή τους κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες. Για τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) αντίθετα, που κυβερνούσαν μέχρι πρότινος στο κρατίδιο, οι εκλογές στο Σλέσβιχ-Χολστάιν συνιστούν κόλαφο, καθώς χάνουν 3 έως 4 μονάδες και υπολείπονται πλέον 7 μονάδων των συντηρητικών. Στους κερδισμένους όμως συγκαταλέγεται και το εθνολαϊκιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που φέρεται να ξεπέρασε οριακά το εκλογικό όριο του 5%. Σε περίπτωση που επιβεβαιωθούν τα exit polls, τότε το ξενοφοβικό κόμμα θα εκπροσωπείται πλέον για πρώτη φορά στην τοπική Βουλή του Κιέλου.  (Ναυτεμπορική)