Σημειώσεις

Α. Διακόπουλος: «Επειδή συμβαίνουν πολλά, μέχρι χθες, αδιανόητα, να είμαστε έτοιμοι για τα πάντα»

Με αφορμή την έναρξη του 61ου κύκλου διερευνητικών επαφών με την Τουρκία από τη Δευτέρα (25.1.2021) συζητάμε με τον πρώην Σύμβουλο Ασφαλείας του ΠΘ Αλέξανδρο Διακόπουλο για όσα πρέπει να περιμένουμε το επόμενο διάστημα.
Τον ρωτήσαμε αν η συμμετοχή μας στη διαδικασία είναι προσχηματική και το όλο παιχνίδι θα εξελιχθεί στο τέλος σ’ένα blame game μεταξύ των δύο πλευρών.
Για τις σχέσεις της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ σήμερα και για την ανάγκη η χώρα μας να δαπανά τεράστια ποσά σε εξοπλισμούς.
Τον ρωτήσαμε ακόμα αν σωστά αξιολογούμε ως επιτυχημένο στρατηγικό ελιγμό της κυβέρνηση οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να είναι πλέον ένα πρόβλημα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωση.
Ο κ.Διακόπουλος με αφορμή τα γεγονότα στο Καπιτώλιο μας θύμισε ότι σε εποχές όπως η σημερινή όταν τα μέχρι χθες αδιανόητα συμβαίνουν πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα.

 

Για να λαμβάνετε το newsletter με ό,τι πρέπει να ξέρετε για να είστε ενημερωμένοι εγγράφεστε εδώ.

Γιώργος Παππάς: “Η σημασία της επικοινωνίας στην επιστήμη είναι τεράστια”

 

Ο Γιαννιώτης γιατρός-παθολόγος Γιώργος Παππάς έγινε ευρέως γνωστός γράφοντας στη σελίδα του στο facebook ένα “Ημερολόγιο Κορονοϊού” στο οποίο εξηγούσε και εκλαΐκευε την πρωτόγνωρη πραγματικότητα της πανδημίας.

Συζητάμε λοιπόν μαζί του για τους όρους και την ποιότητα της ενημέρωσης σε μια υγειονομική κρίση. Ο κ.Παππάς αξιολογεί τα social media ως πηγή ενημέρωσης και ως εργαλείο για την αδιαμεσολάβητη επικοινωνία της επιστήμης με βάση της δική του εμπειρία.

Η σύντομη συζήτησή μας κλείνει με κάποιες εκτιμήσεις που κάνει για την εξέλιξη της πανδημίας μετά την έναρξη του εμβολιασμού.

Ακούστε τη συζήτησή μας:

*Για να λαμβάνετε το newsletter μας με ό,τι χρειάζεστε για να είστε ενημερωμένοι εγγράφεστε, δωρεάν, εδώ.

Θύμιος Τζάλλας: «Στο Εργατικό Κόμμα συνυπάρχει ο “Σημίτης” με τον “Αλαβάνο”.».

Η είδηση

Έκθεση της Επιτροπής Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Μεγάλη Βρετανίας αναφέρει ότι το Εργατικό Κόμμα ήταν υπεύθυνο για παράνομες πράξεις παρενόχλησης και διακρίσεων σε βάρος των Εβραίων.

Ο Κόρμπιν υποστηρίζει ότι το ζήτημα «υπερεκτιμήθηκε δραματικά για πολιτικούς λόγους» από τους επικριτές του. Δεν θεωρεί εαυτόν μέρος του προβλήματος και ισχυρίζεται πως πολέμησε τον ρατσισμό «σε όλη τη ζωή μου». Τα σχόλιά του οδήγησαν τον αρχηγό των Εργατικών, Σερ Κιρ Στάρμερ, να αναλάβει δραστικά μέτρα έναντι του προκατόχου του, θέτοντά τον σε διαθεσιμότητα.

«Μέρα ντροπής» για τους Εργατικούς

«Εάν, μετά από όλο τον πόνο, τη θλίψη και τα ευρήματα της έκθεσης, υπάρχουν ακόμη εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τον αντισημιτισμό στο Εργατικό Κόμμα, ότι είναι υπερβολική επίθεση, τότε είναι μέρος αυτού του προβλήματος. Και δεν θα πρέπει να βρίσκονται πουθενά κοντά στο Εργατικό Κόμμα», είπε ο Στάρμερ σε δημοσιογράφους.

Μάλιστα, ο Στάρμερ σημείωσε ότι πρόκειται για «μέρα ντροπής» για τους Εργατικούς και ζήτησε «πραγματικά συγγνώμη» για τον πόνο που προκλήθηκε.

Αναζητήσαμε τον Θύμιο Τζάλλα στο Λονδίνο για να κάνουμε μια σύντομη συζήτηση για το θέμα.

Ο Θύμιος Τζάλλας εξηγεί το context της είδησης, το πρόβλημα του αντισημιτισμού στο Εργατικό Κόμμα Βρετανίας, τι σημαίνει η αντίδραση του Στάρμερ και ποιες είναι οι αναμενόμενες εξελίξεις στις τάξεις του κόμματος.

Ο Θύμιος Τζάλλας κατέγραφε συστηματικά τις ειδήσεις για το FACT. Το βιβλίο του « Brexit, Ευρωπη και Ελλάδα » κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ.

Ακούστε ακόμα: Το podcast που είχε φτιάξει ο Θύμιος Τζάλλας για το Inside Story πριν από δύο χρόνια όπου εξηγεί αναλυτικά το πρόβλημα του αντισημιτισμού στο Εργατικό Κόμμα.

 

 

Πώς να σταματήσετε να πιάνετε το πρόσωπό σας


Τώρα που με την επιδημία του  κορονοϊού συνειδητοποιήσαμε πόσο επιβλαβής μπορεί να γίνει η συνήθεια να πιάνουμε διαρκώς το πρόσωπό μας, τι μπορούμε να κάνουμε για να την περιορίσουμε;

«Είναι δύσκολο να σταματήσουμε να πιάνουμε το πρόσωπό μας γιατί τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούμε καν ότι το κάνουμε», λέει στους New York Times η  Dr. Vanessa Raabe, Επικ.Καθηγήτρια στο Τμήμα Ιατρικής του NYU Langone Health.

Να όμως τέσσερις τρόποι που θα μας βοηθήσουν να θέσουμε υπό έλεγχο τη συνήθεια αυτή:

1. Έχουμε δίπλα μας ένα κουτί με χαρτομάντηλα.

Όταν νιώθουμε την ανάγκη να διορθώσουμε τα γυαλιά μας, να πιάσουμε το πρόσωπό μας ή να ξύσουμε απλώς τη μύτη μας το κάνουμε με ένα χαρτομάντηλο.
Εννοείται πως όταν θέλουμε να φτερνιστούμε και δεν έχουμε χαρτομάντηλο το κάνουμε στο εσωτερικό του αγκώνα μας.

2. Εντοπίζουμε τι μας κάνει να θέλουμε να πιάσουμε το πρόσωπό μας.

Μέσα στην ημέρα προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί πιάνουμε το πρόσωπό μας.
Μήπως τρίβουμε τα μάτια μας γιατί είναι στεγνά; Τότε χρησιμοποιούμε κάποιο κολύριο.
Μήπως συνηθίζουμε να στηρίζουμε το πηγούνι μας με το χέρι μας ή να φτιάχνουμε διαρκώς τα μαλλιά μας;
Βοηθάει να κολλήσουμε στην οθόνη του υπολογιστή, στο γραφείο και σε διάφορα σημεία στο σπίτι Post-It με την εντολή «Όχι τα χέρια στο πρόσωπο!»

 

3. Κρατάμε τα χέρια μας απασχολημένα.

Οι μπάλες του στρες βοηθάνε σε αυτό (δεν ξεχνάμε να τις απολυμαίνουμε συχνά!).
Βοηθάει πολύ το να καθαρίζουμε τα χέρια μας με αρωματικά σαπούνια ή αντισηπτικά ώστε κάθε φορά που τα πλησιάζουμε στο πρόσωπο η μυρωδιά να μας βάζει σε συναγερμό.

 

4. Κι επιτέλους! Ας χαλαρώσουμε λίγο!
Οι γιατροί είναι σαφείς και σε αυτό. Ας προσπαθήσουμε να χαλαρώσουμε γενικά στη ζωή μας. Οι ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές που δεν ελέγχουμε και τις επαναλαμβάνουμε μηχανικά, οφείλονται συχνά στην αδυναμία μας να συγκεντρωθούμε στο παρόν, στο εδώ και το τώρα.
Λίγες ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης θα μας βοηθήσουν.


Με πληροφορίες από τους New York Times.


Για να λαμβάνετε στο ε-μέηλ σας το δελτίο με τις σημαντικότερες ειδήσεις κάθε ημέρας εγγράφεστε, δωρεάν, εδώ. 

#FACT Πότε ξεκινάει η νέα δεκαετία;

Φωτογραφία Άλκης Κωνσταντινίδης, Reuters

Σίγουρα θα έχει πέσει στην αντίληψή σας το debate αναφορικά με το αν η δεκαετία τελειώνει μεθαύριο ή στις 31 Δεκεμβρίου του 2020.
Οι New York Times αποφάσισαν να το ερευνήσουν εξαντλητικά κι εμείς κάνουμε μια ελεύθερη μετάφραση κάποιων αποσπασμάτων του σχετικού ρεπορτάζ το οποίο στην πρωτότυπη μορφή του βρίσκετε εδώ (soft paywall)

Λίγη ιστορία
Το 1999 ξέσπασε η διαμάχη για το πότε τελειώνει η χιλιετία. Στο επίκεντρο της διαμάχης αυτής βρέθηκε το Ναυτικό Παρατηρητήριο των ΗΠΑ γιατί είναι η υπηρεσία που ρυθμίζει την ώρα. Βάσει των υπολογισμών του Ναυτικού Παρατηρητηρίου ρυθμίζει την κίνηση των δορυφόρων μέχρι και την ώρα που δείχνει το iPhone μας!
Η υπηρεσία τότε υποστήριξε ότι η χιλιετία ξεκινάει την 1η Ιανουαρίου 2001 κι αυτό γιατί για τους υπολογισμούς της χρησιμοποιεί μια συγκεκριμένη παραλλαγή του Ιουλιανού Ημερολογίου.
Αυτή την παραλλαγή χρησιμοποιούν και οι αστρονόμοι και οι ειδικοί που υπολογίζουν τους λεγόμενους «γεωδεσμούς» (ο υπολογισμός του μεγέθους της Γης). Για την ιστορία, να σημειώσουμε εδώ ότι το αρχικό Ιουλιανό Ημερολόγιο ξεκινά την 1η Ιανουαρίου του 1713 π.Χ.

Οπότε το θέμα έκλεισε, έτσι;
Όοοχι τόσο γρήγορα! Το 525 ένας μοναχός, ο Διονύσιος Εξήγιος (Dionysius Exiguus)ήθελε να υπολογίσει μια ακριβή ημερομηνία για το Πάσχα οπότε επινόησε το σύστημα χωρισμού του χρόνου σε Προ Χριστού και Μετά Χριστόν το οποίο βασίστηκε στην ημερομηνία που εκείνος πίστευε ότι γεννήθηκε ο Ιησούς. Μόνο που έκανε ένα λάθος: όρισε ως έτος γέννησης του Ιησού το 1 και όχι το 0 ως όφειλε, εξηγούν στους New York Times οι ειδικού του Ναυτικού Παρατηρητηρίου των ΗΠΑ.

Εξαιτίας του σφάλματος του Διονυσίου πολλοί πίστεψαν ότι η νέα χιλιετία ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου του 2000, εξηγεί ο Geoff Chester ο αστρονόμος του Παρατηρητηρίου που βρέθηκε τότε στη δίνη της αντιπαράθεσης. «Ας συμφωνήσουμε ότι είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που οι αριθμοί δεν μπορούν να ικανοποιήσουν όλους», είπε χαρακτηριστικά.

Το debate μας βοήθησε να κατανοήσουμε καλύτερα το ζήτημα;
Ναι και όχι. Αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει με την αλλαγή της ώρας που έχει ρυθμιστεί με νόμο, το πως ορίζεται μια δεκαετία δεν το περιγράφει κάποιος νόμος.
«Υπάρχουν δύο τρόποι να περιγράψεις τις δεκαετίες», λέει τους New York Times ο αστροφυσικός Mordecai-Mark Mac Low που εργάζεται ως επιμελητής στο Τμήμα Αστροφυσικής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας των ΗΠΑ. «Πρώτον υπάρχει ο υπολογισμός του παραλλαγμένου Ιουλιανού Ημερολογίου (βλ.πιο πάνω) όμως οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας με τις λέξεις παρά με τους αριθμούς. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τη διάρκεια της δεκαετίες με την τρέχουσα, κοινή λογική. Έτσι λοιπόν οι περισσότεροι λένε ότι η δεκαετία του 1950 ξεκινάει το 1950 και τελειώνει το 1959. Θέλουμε όλοι εύκολες απαντήσεις μόνο που αυτές δεν είναι πάντα διαθέσιμες».

Ε, πες μας ποια είναι τελικά η απάντηση.
Χρησιμοποιώντας το παραλλαγμένο Ιουλιανό Ημερολόγιο η νέα δεκαετία ξεκινάει την 1η Ιανουαρίου του 2021.
Όμως εδώ παρεμβαίνουν οι γλωσσολόγοι.
«Αυτό έρχεται κόντρα στην κοινή χρήση της λέξης δεκαετία», υποστηρίζει η Emily Brewster, μία από τις παλαιότερες συνεργάτριες του Λεξικού Merriam Webster. «Στην τρέχουσα αντίληψη και την ποπ κουλτούρα η δεκαετία δεν ορίζεται από τις επιστημονικές μετρήσεις και συμβάσεις. Η δεκαετία θα αρχίσει την 1η Ιανουαρίου του 2020 και θα τελειώσει την 31η Δεκεμβρίου του 2029», λέει η η Emily Brewster η οποία ως γλωσσολόγος δεν δείχνει να… ταράζεται από το γεγονός όπως οι αστρονόμοι. «Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η διχογνωμία. Είναι ένα θέμα που δεν υποτάσσεται στις συμβατικές αντιλήψεις. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη γλώσσα».

Συμφωνούμε!

Για να λαμβάνετε στο εμέηλ σας το δελτίο με τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας εγγράφεστε εδώ.

Οι Ποινικοί Κώδικες «του ΣΥΡΙΖΑ»

Του Μιχάλη Καλογήρου*

Από την έναρξη ισχύος των ποινικών Κωδίκων έχουν μεσολαβήσει πέντε μήνες. Διάστημα που ταυτίζεται με την θητεία της κυβέρνησης της ΝΔ η οποία άμεσα, όπως εξάλλου είχε δεσμευτεί, προχώρησε ήδη σε τροποποιήσεις. Είχε βέβαια μεσολαβήσει χρονικό διάστημα ικανό προκειμένου η μεταρρύθμιση αυτή να υπαχθεί και μάλιστα προεκλογικά στις ανάγκες του δόγματος «νόμος και τάξη», δόγμα προνομιακό για τη ΝΔ, αφού εύκολα μπορούσε να επιχειρηματολογεί επί τεχνικών ζητημάτων, δυσνόητων για τους μη νομικούς, απευθυνόμενη σε ανασφάλειες της ελληνικής κοινωνίας. Η έκθεση της επιτροπής εμπειρογνωμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης για το σωφρονιστικό σύστημα (Μάρτιος 2019) έχει ήδη καταδείξει ότι η εγκληματικότητα στη χώρα μας είναι κάτω από το μέσο όρο των χωρών-μελών του οργανισμού. Οι ποινές σε αυτή τη χώρα είναι από τις υψηλότερες, ιδίως οι ισόβιες καθείρξεις. Οι πολίτες αυτής της χώρας είναι πρώτοι στον φόβο. 

Οι νέοι Ποινικοί Κώδικες, παρά τις ενδεχόμενες διαφοροποιήσεις ή διαφωνίες ως προς επιμέρους σημεία τους, στον σημαντικότερο βαθμό πέτυχαν να συγκεράσουν τους στόχους του εκσυγχρονισμού της ποινικής μας νομοθεσίας σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Είναι κατ’ εξοχήν καρποί της φιλελεύθερης αντίληψης στο ποινικό δίκαιο, που ακόμη αντέχει και μέσω αυτών ανανεώνεται, καταφέρνοντας να συνδυάσουν τα σύγχρονα αιτήματα για επιτάχυνση των διαδικασιών, σε έναν κόσμο που τρέχει πια εν γένει με μεγάλες ταχύτητες, και της διαφύλαξης των δικαιωμάτων των πολιτών απέναντι στην αυθαίρετη και ανεπιεική ποινική εξουσία. Είναι το αποτέλεσμα διεργασιών νομοπαρασκευαστικών επιτροπών μιας δεκαετίας. Ψηφίστηκαν από την Βουλή με τη συνταγματικά προβλεπόμενη “διαδικασία των κωδίκων”, προκειμένου να διαφυλαχτεί το κύρος τους απέναντι στις ήδη τότε ορατές προσπάθειες, που, με τη δύναμη και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, έτειναν στο να προκαλέσουν την άποψη ότι οι Κώδικες είναι «του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι αποσκοπούν στην προνομιακή μεταχείριση των εγκληματιών (!), δήθεν ως συστατικό στοιχείο της «ιδεοληψίας του».

Για το αφήγημα αυτό δεν είχε καμία σημασία ότι τα μέλη των νομοπαρασκευαστικών επιτροπών εκπροσωπούσαν το πανεπιστήμιο, το δικαστικό και το δικηγορικό σώμα. Και ασφαλώς, η επιστημονική προσέγγιση επί των επιμέρους θεμάτων δεν ήταν πάντα ομόθυμη. Και ασφαλώς υπήρχαν αντίθετες απόψεις, όπως αυτές εκφράστηκαν και στη δημόσια διαβούλευση. Η αντίθετη άποψη μπορούσε και μπορεί να διορθώσει τυχόν σφάλματα. Να βελτιώσει την εφαρμογή των νέων αυτών νομικών κειμένων. Γιατί αυτό ήταν και παραμένει το στοίχημα: η εφαρμογή τους. Αντ’ αυτού, το σημαντικότερο μέρος της δημόσιας συζήτησης αναλώθηκε στην έκφραση αυθαίρετων επιχειρημάτων από κάθε ποινικολογούντα που, εκούσια ή ακούσια, έπαιζε το παιχνίδι της αντιπολιτευτικής τότε στρατηγικής. Αντί, για παράδειγμα, να συζητάμε για τις εναλλακτικές ποινικές διαδικασίες, στην κατεύθυνση της επιτάχυνσης της ποινικής δίκης, αναλωθήκαμε στην προσπάθεια να εξηγηθεί στον κόσμο ότι η ευθύνη για την κατοχή εκρηκτικών διακρίνεται και είναι πρόσθετη της ευθύνης για την χρήση τους με την πρόκληση έκρηξης. 

Οι Ποινικοί Κώδικες «του ΣΥΡΙΖΑ» ψηφίστηκαν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Σύριζα και από το Ποτάμι, ενώ και ο κ. Βαγγέλης Βενιζέλος επιχειρηματολόγησε υπέρ της μεταρρύθμισης, υποστηρίζοντας μάλιστα, όπως και τα μέλη της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής, την άμεση θέση σε ισχύ. Υπενθυμίζω ότι υπήρχε τότε η πρόταση να τεθούν σε ισχύ αρκετούς μήνες μετά την ψήφισή τους (1.1.2020)  Στην περίπτωση αυτή, θα είχαμε ποινικές διατάξεις σε εκκρεμότητα, με πολίτες να δικάζονται ακόμη σε μια άλλη, διαφορετική, ήδη ξεπερασμένη, ποινική ταχύτητα, πράγμα απαράδεκτο για μια ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Και ας μη γελιόμαστε, δεδομένης της αλλαγής της κυβέρνησης που μεσολάβησε, η μεταρρύθμιση αυτή ήταν πιθανό να επιστρέψει στο συρτάρι, εκεί όπου παρέμενε τα προηγούμενα χρόνια. Ή θα συνέβαινε αυτό που συνέβη και στην πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση. Δειλές και αποσπασματικές αλλαγές κατά το τρέχον και πρόσκαιρο πολιτικό δοκούν. 

Η ΝΔ κρύφτηκε από την Ολομέλεια κατά την ψήφιση των κωδίκων. Επιδίωξε να διατηρήσει για τον εαυτό της το ρόλο εκείνου που θα ήταν ο κατόπιν εορτής κριτής των κωδίκων, όταν μετά την ανάδειξη ορισμένου σφάλματος, όπως μπορεί να γίνει με κάθε ανθρώπινο ενέργημα, θα μπορούσε να έρχεται και να καταλογίζει τη σχετική εξέλιξη στις ελλείψεις ή απροσεξίες της κυβέρνησης που τον εισηγήθηκε, ακόμη και παραβλέποντας ότι κατά βάση συνιστούσε πόρισμα καθολικά αποδεκτών, καταξιωμένων προσωπικοτήτων του νομικού κόσμου. Ήταν ίσως μια αποκαλυπτική συγκύρια ότι όταν έπρεπε η ΝΔ να έρθει αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα αυτού που είχε χαρακτηριστεί ως “ποινικός λαϊκισμός”, αυτή επέλεξε να αμφισβητήσει ότι προτεινόταν από κατεξοχήν εκπροσώπους της λεγόμενης «αριστείας». Έχοντας δηλώσει αρχικά και γενικόλογα συναίνεση, αλλά απέχοντας από την κοινοβουλευτική διαδικασία, θα μπορούσε μετά να αλλάζει τη στάση της, ανάλογα με το ποια ψευδής είδηση θα την εξυπηρετούσε. 

Αυτή τη θέση εκφράσαμε τότε. Αυτό πράγματι συνέβη. Οποιαδήποτε απόφαση Δικαστηρίου μπορεί να «δυσαρεστήσει» την κοινή γνώμη, χρεώνεται άνευ άλλου τινός σε λάθος επιλογές στον νέο Κώδικα. Δεν έχει καμία σημασία αν στη συνέχεια για παράδειγμα αναιρείται ως εσφαλμένη από τον Άρειο Πάγο, δείχνοντας ότι ο κανόνας δικαίου πάντοτε ερμηνεύεται. Η ζημιά της απαξίωσης της μεγάλης αυτής μεταρρύθμισης γίνεται και πάμε παρακάτω.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν έμεινε βέβαια σε αυτά. Νομοθέτησε, άλλες διατάξεις με σύμφωνη γνώμη σχετικής νομοπαρασκευαστικής και άλλες χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της. Έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τελικά και δημόσια τις απόψεις των μελών των νομοπαρασκευαστικών για κάθε μία από τις αλλαγές που ψηφίστηκαν πρόσφατα. Υπό την στέγη «κανονικότητα και ασφάλεια» η σημερινή κυβέρνηση νομοθέτησε αυτά που εκφράζουν το δικό της κυβερνητικό πρόγραμμα: την κατ’ έγκληση δίωξη της απιστίας, την αποδέσμευση των κατασχεμένων λογαριασμών του λευκού κολάρου. Κατήργησε τον διαχρονικά εφαρμοσμένο στη χώρα μας θεσμό της κοινωφελούς εργασίας. Προχώρησε στην άκριτη ποινική αυστηροποίηση αδικημάτων, η οποία έχει πάντα, αποδεδειγμένα τα αντίθετα αποτελέσματα. Απονεύρωσε τους εναλλακτικούς τρόπους έκτισης της ποινής. Χωρίς μακρόπνοο σχεδιασμό. Μένει να δούμε για παράδειγμα πώς οι νέες διατάξεις θα λειτουργήσουν ως προς το διαχρονικό πρόβλημα του υπερπληθυσμού των ελληνικών φυλακών και την περαιτέρω εξαθλίωση των συνθηκών κράτησης. 

Συμπέρασμα: ο ΣΥΡΙΖΑ που λοιδορήθηκε το διάστημα της διακυβέρνησής του ως αποσυνάγωγος της θεσμικής αντίληψης και των μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών, είναι εντέλει εκείνος που ανέλαβε το βάρος να κάνει τομές με υψηλό κοινωνικό ενδιαφέρον και βάθος, χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που λοιδορείται με κάθε ευκαιρία για απαξίωση της δικαιοσύνης δρομολόγησε εκείνες τις τομές που θα μπορούσαν να βγάλουν τη δικαιοσύνη από το τέλμα της στασιμότητας και του ατέρμονου χρόνου απονομής της που την έβαλαν οι πρακτικές τόσων χρόνων.

Παρότι καταγγελθήκαμε ως κυβέρνηση λαϊκιστών δώσαμε ισχυρό πλήγμα στις λογικές του ποινικού λαϊκισμού, που οδήγησαν στη δημιουργία μιας επίπλαστης φούσκας ποινικών διώξεων που βούλιαξε τη δικαιοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ εντέλει επεδίωξε να αποδείξει ότι δεν είναι η βαριά ποινική νομοθεσία αυτή που αποτρέπει ή καταστέλλει το έγκλημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε το πολιτικό θάρρος -αυτό που δεν είχαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις- να υιοθετήσει την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για την κατάργηση του δρακόντειου νόμου 1608/1950 περί καταχραστών του δημοσίου που δεν είχε αποτρέψει ούτε τα οικονομικά εγκλήματα ούτε τη διαφθορά στη χώρα μας. Διώξεις για σοβαρή οικονομική εγκληματικότητα είτε δεν ασκούνταν, είτε ασκούνταν τόσο αργά που η παραγραφή ήταν πάντοτε η πιο πιθανή εξέλιξη για τις υποθέσεις που καθίσταντο μετά από τόσο καιρό αρχαιολογικά ποινικά ευρήματα. Και επειδή η δεξιά παράταξη στην Ελλάδα διαχρονικά πολιτευόταν μέσω των fake news και της προπαγάνδας, υπενθυμίζω ότι στην αιτιολογική έκθεση του νόμου περί καταχραστών του δημοσίου το 1950 ο νομοθέτης πρότασσε την πάταξη της διαφθοράς και προέβλεπε την ποινή των ισοβίων που διατηρήθηκε για 70 χρόνια, λόγω ενός σκανδάλου λαθρεμπορίας χρυσού που χρεώθηκε τότε στους κομμουνιστοσυμμορίτες…

    Η ποινική δίκη θα αποτελεί βέβαια πάντα πεδίο σύγκρουσης. Δικαιωμάτων και ιδεών. «Ελευθερίας και ασφάλειας». Η αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης του πολίτη με την δικαιοσύνη και την πολιτική παραμένει ζητούμενο. Η ποινική μεταρρύθμιση στη χώρα μας μόλις ξεκίνησε και θα αξιολογείται καθημερινά. Το πολιτικό σύστημα θα κριθεί, και σε αυτό το πεδίο, για την αξιοπιστία του. 

Παρακαταθήκη που θα μείνει είναι το ότι αναλήφθηκε και ήρθε σε πέρας μια θαρραλέα μεταρρύθμιση εν μέσω προπαγανδιστικών, προεκλογικών πυρών, δίνοντας μετά από πολλά χρόνια ένα παράδειγμα άσκησης πολίτικης χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους, με γνώμονα τη ρεαλιστική, ειλικρινή προσέγγιση των ποινικών προβλημάτων και όχι μια αόριστη επίκληση των αισθημάτων της “κοινής γνώμης”. Κι αυτή η αλλαγή, άλλαξε και το παράδειγμα της ποινικής μας νομοθεσίας για τις επόμενες δεκαετίες. Οι νέες, γρήγορες διαδικασίες και η ισορροπημένη συναρμογή τους με την ενίσχυση των δικαιωμάτων του υπόπτου και του κατηγορουμένου, ο εξορθολογισμός των ποινών, η επιείκεια και η αναλογικότητα, με “ειλικρινείς” και “έξυπνες” ποινές, η επανανοηματοδότηση του πλημμελήματος, που πια μπορεί και να εκτίεται, όταν πρέπει να αποτραπούν νέα εγκλήματα, και η μείωση των κακουργημάτων, η ενίσχυση των εναλλακτικών του εγκλεισμού ποινών, η κατάργηση των ισοβίων ως μόνης απειλούμενης ποινής, η κατάργηση των εγκλημάτων αφηρημένης διακινδύνευσης, η κατάργηση των πταισμάτων και άλλων αναχρονιστικών διατάξεων και η αποσαφήνιση πλείστων εννοιών έδωσαν στο ποινικό μας σύστημα μια νέα συνοχή, μια νέα ραχοκοκαλιά, και έναν νέο χαρακτήρα για μια νέα προοπτική. 

Αυτά είναι κεκτημένα που εκτιμώ ότι δεν μπορεί να αναιρεθούν εύκολα και σύντομα μέσω μιας γενικής αλλαγής, παρά μόνο με νέες εμβαλωματικές, ευκαιριακές παρεμβάσεις στο σώμα των κωδικών, που δυστυχώς ήδη έχουν ξεκινήσει και αν δεν υπάρξει αυτοσυγκράτηση θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέες αποδιαρθρώσεις του. Ελπίζω παρόλα αυτά ακόμη ότι κανείς δεν είναι έτοιμος να βάλει ξανά την ποινική πολιτική στο δρόμο που την έφερε στα όρια της. 

 

*Ο ποινικολόγος Μιχάλης Καλογήρου είναι  πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης και σήμερα είναι ο διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.

Η Ελλάδα υιοθετεί τον ορισμό του Αντισημιτισμού και της Άρνησης του Ολοκαυτώματος

 

Σύμφωνα με ανακοινωση του Γραφείου του Πρωθυπουργού η Ελλάδα υιοθετεί τους Ορισμούς Εργασίας της IHRA για τον Αντισημιτισμό και την Άρνηση του Ολοκαυτώματος.

Τι ακριβώς είναι αυτό;
Πρόκειται για δύο κείμενα χωρίς νομικά δεσμευτικό χαρακτήρα που εγκρίθηκαν από τις 31 χώρες μέλη της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος.
H Διεθνής Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA) ειναι μια οργάνωση που ιδρύθηκε το 2005 στη Στοκχόλμη με σκοπό να ενώσει κυβερνήσεις και εμπειρογνώμονες για την ενίσχυση, προαγωγή και προώθηση της εκπαίδευσης, της μνήμης και της έρευνας για το Ολοκαύτωμα σε παγκόσμια κλίμακα.

Τη Διεθνή Συμμαχία  για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος απαρτίζουν 31 χώρες μία εκ των οποίων είναι και η Ελλάδα.

Τι λέει ο Ορισμός Εργασίας για τον Αντισημιτισμό;
«Αντισημιτισμός είναι μια συγκεκριμένη αντίληψη για τους Εβραίους, η οποία ενδέχεται να εκφράζεται ως μίσος προς τους Εβραίους. Οι ρητορικές και φυσικές εκδηλώσεις του αντισημιτισμού στρέφονται κατά Εβραίων ή μη Εβραίων και/ή της περιουσίας τους, κατά θεσμών της εβραϊκής κοινότητας και θρησκευτικών εγκαταστάσεων».

Πώς εκδηλώνεται το μίσος προς τους Εβραίους;
Ο αντισημιτισμός συχνά εγκαλεί τους Εβραίους ότι συνωμοτούν για να βλάψουν την ανθρωπότητα, και χρησιμοποιείται συχνά για να κατηγορηθούν οι Εβραίοι «για όλα όσα πάνε στραβά». Εκφράζεται με προφορικό λόγο, γραπτά, εικόνες και πράξεις και εκμεταλλεύεται νοσηρά στερεότυπα και αρνητικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας.
Το κείμενο απαριθμεί κάποια παραδείγματα αντισημιτισμού στο δημόσιο βίο, στα μέσα ενημέρωσης, στα σχολεία, στον χώρο εργασίας και στο πεδίο της θρησκείας:

  • Παρακίνηση, υπόθαλψη ή αιτιολόγηση φόνου ή τραυματισμού Εβραίων στο όνομα μιας ριζοσπαστικής ιδεολογίας ή εξτρεμιστικών απόψεων περί θρησκείας.
  • Το να κατηγορούνται οι Εβραίοι ως λαός ή το Ισραήλ ως κράτος, ότι επινόησαν ή διόγκωσαν το Ολοκαύτωμα.
  • Το να κατηγορούνται Εβραίοι πολίτες ότι είναι πιο πιστοί στο Ισραήλ, ή στις υποτιθέμενες προτεραιότητες των απανταχού Εβραίων, παρά στα συμφέροντα των κρατών των οποίων είναι πολίτες.
  • Το να μην αναγνωρίζεται στους Εβραίους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, π.χ. με προβολή του ισχυρισμού ότι η ύπαρξη ενός κράτους του Ισραήλ συνιστά ρατσιστικό εγχείρημα.
  • Το να εφαρμόζονται δυο μέτρα και δυο σταθμά, απαιτώντας από το Ισραήλ συμπεριφορά που δεν αναμένεται, ούτε απαιτείται, από οποιαδήποτε άλλη δημοκρατική χώρα.
  • Χρήση συμβόλων και εικόνων που συνδέονται με τον κλασικό αντισημιτισμό (π.χ. ισχυρισμοί περί δολοφονίας του Ιησού από Εβραίους ή συκοφαντία του αίματος) για να χαρακτηριστεί το Ισραήλ ή οι Ισραηλινοί.
  • Συγκρίσεις της σημερινής πολιτικής του Ισραήλ με την πολιτική των Ναζί.
  • Απόδοση ευθυνών στους Εβραίους συλλογικά για πράξεις του κράτους του Ισραήλ.
    Ο Ορισμός για τον Αντισημιτισμό έχει υιοθετηθεί από πολλές χώρες εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο σε οδηγία του προς τα κράτη-μέλη ζήτησε να τον ενσωματώσουν στην κρατική νομοθεσία

Δηλαδή, θα απαγορεύεται να κρίνουμε το κράτος του Ισραήλ;
Όχι βέβαια. Το κείμενο είναι σαφές σ’αυτό:
«Οι εκδηλώσεις του αντισημιτισμού θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνουν τη στοχοποίηση του κράτους του Ισραήλ, το οποίο νοείται ως εβραϊκή συλλογικότητα. Παρά ταύτα, κριτική εις βάρος του Ισραήλ, όμοια με την κριτική που δέχεται οποιοδήποτε άλλο κράτος, δεν μπορεί να θεωρηθεί αντισημιτισμός»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ στα Ελληνικά όλο το κείμενο στην ιστοσελίδα της IHRA.

 

Τι λέει ο Ορισμός Εργασίας για την Άρνηση του Ολοκαυτώματος;
«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι η έκφραση και η συστηματική απόπειρα διάδοσης απόψεων, οι οποίες αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα και το εύρος της εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί και τους συνεργούς τους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που είναι γνωστή ως Ολοκαύτωμα ή Σοά. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος αναφέρεται, συγκεκριμένα, σε κάθε προσπάθεια να υποστηριχθεί ότι, το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη.
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δύναται να περιλαμβάνει τη δημόσια άρνηση ή τη δημόσια αμφισβήτηση της χρήσης των κυριοτέρων μηχανισμών εξόντωσης (όπως θάλαμοι αερίων, μαζικές εκτελέσεις δια τυφεκισμού, ασιτία και βασανισμοί) ή της συνειδητής πρόθεσης για τη γενοκτονία του Εβραϊκού λαού.
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος στις ποικίλες μορφές της είναι έκφανση του αντισημιτισμού». Διαβάστε το πλήρες κείμενο στα Ελληνικά εδώ.

Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε;
Η Ελλάδα το 2021 θα αναλάβει την προεδρία της Διεθνούς Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA) ενώ ο Πρωθυπουργός ανέθεσε στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένο να παρακολουθήσει την ενσωμάτωση των δύο ορισμών στην ελληνική νομοθεσία και την εκπαίδευση.

 

 

“Τι απ’όλα είστε τέλος πάντων, κ.Σωτηρόπουλε;”

Τον Βασίλη Σωτηρόπουλο τον γνωρίζω πολλά χρόνια και έχω παρακολουθήσει τόσο την επαγγελματική του δραστηριότητα όσο και τη δράση του στην Κοινωνία των Πολιτών. Παρ’όλα αυτά παρακολουθώντας τις τελευταίες εβδομάδες τον προεκλογικό του αγώνα που κάνει ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Ποτάμι εκπλήσσομαι και η ίδια από το εύρος της δραστηριοποίησής του.

“Τελικά κ.Σωτηρόπουλε τι απ’όσα έχετε ασχοληθεί είστε; Πώς ιεραρχείτε ο ίδιος τη δράση σας τόσο την επαγγελματική όσο και την ακτιβιστική”,

Έχω ασχοληθεί με πολλά πράγματα: έχω γράψει βιβλία, έχω οργανώσει σεμινάρια, έχω παίξει στο Διαδίκτυο πολύ.
Αλλά, όταν η ερώτηση γίνεται τόσο υπαρξιακή, καταλήγω σε ένα. Είμαι δικηγόρος. Δηλαδή δουλεύω, για να υπερασπιστώ ένα ατομικό δικαίωμα του εντολέα μου. Αυτός είναι ο πυρήνας. Από εκεί και πέρα, αυτό βρίσκει πολλές εκφράσεις, μορφές και ρόλους. Ένας από αυτούς τους ρόλους είναι και ο αιρετός αντιπρόσωπος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το ευρωπαϊκό δίκαιο που ψηφίζεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα εργαλείο που βρίσκεται στο επίκεντρο των επαγγελματικών και άλλων ασχολιών μου. Τα τελευταία δύο χρόνια, κυρίως, λόγω εφαρμογής του GDPR, δηλαδή του ευρωπαϊκού κανονισμού για την προστασία δεδομένων. Σε λίγο το ΕΚ θα ψηφίσει και τον κανονισμό ePrivacy. Δηλαδή θα αποφασίσει ποιος θα μπορεί να βλέπει τί έχει μέσα στο κινητό σας!

“Και γιατί με το Ποτάμι και όχι με το ΚΙΝΑΛ όπου θα είχατε περισσότερες πιθανότητες εκλογής αφενός και αργότερα να “αξιοποιηθείτε” στους κυβερνητικούς μηχανισμούς; Καλύτερες πιθανότητες έχετε να σταδιοδρομήσετε στην πολιτική από το ΚΙΝΑΛ”.

Οι γνήσια κεντρώες και προοδευτικές πολιτικές επιλογές τα τελευταία πέντε χρόνια εκφράζονται σταθερά από το Ποτάμι. Τον τελευταίο χρόνο που το Ποτάμι είναι αυτόνομο, φαίνεται ανάγλυφα η διαφορά του από το ΚΙΝΑΛ. Το ΚΙΝΑΛ καταψήφισε την Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ το Ποτάμι την στήριξε, κριτικά πάντα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν πήρε υπουργείο όπως ο Θεοχαρόπουλος, ο Μωραΐτης και ο Τόλκας. Έπειτα, το Ποτάμι ψήφισε τα νομοσχέδια υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ενώ η Φώφη Γεννηματά απείχε από την ψηφοφορία και του συμφώνου συμβίωσης το 2015, αλλά και της ταυτότητας φύλου του 2017. Εμείς είμαστε υπέρ του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας, το ΚΙΝΑΛ όχι. Οπότε, εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτούς. Αναζητώ πάντα την πολιτική επιλογή που κοιτάζει μπροστά, στο μέλλον. Όχι στα φθαρμένα σύμβολα της δεκαετίας του 1970.

“Ο κόσμος γνωρίζει από προβεβλημένες, μηντιακά, υποθέσεις. Μάλιστα αρκετοί σας κατηγορούν για υπερβολική αγάπη στη δημοσιότητα. Όμως κάποιοι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι έχετε ασχοληθεί με τις υποθέσεις ανθρώπων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, κυριολεκτικά και με αστείες αν υπήρξαν κιόλας αμοιβές. Και ήταν υποθέσεις για τις οποίες αφιερώσατε πάρα πολύ χρόνο. Τι είναι αυτό που σας κινητοποιηθεί για να ασχοληθείτε με τους συμπολίτες μας στο περιθώριο; Το λέτε ηθικό χρέος ως άτομο; Αίσθημα ευθύνης ως νομικός; Ατομικό ηθικό κώδικα; Συμπόνοια ή φιλανθρωπία;”

Είναι κάτι λίγο πιο απλό. Οι υποθέσεις στις οποίες αναφέρεστε, με ενδιέφεραν από καθαρά επιστημονικό ενδιαφέρον. Έτυχε να αφορούν άτομα από τις λεγόμενες ευπαθείς κοινωνικά ομάδες. Δεν είμαι ήρωας, δεν συμπαθώ εξάλλου τους σωτήρες και τους μεσσίες. Έχω μια αγάπη για το σπάνιο, το διαφορετικό, το μοναδικό, το bizzare στα νομικά. Μου αρέσουν οι υποθέσεις που ανοίγουν καινούργιους δρόμους. Αυτό είναι όλο. Η πιο όμορφη στιγμή μου ως δικηγόρος ήταν όταν για πρώτη φορά ένα νέο παιδί αναγνωρίστηκε ως αγόρι, χωρίς να χρειαστεί να υποβληθεί σε χειρουργεία. Αυτό έγινε πριν καν υπάρξει ειδική νομοθεσία. Θεωρώ ότι άλλαξε μια για πάντα την αντίληψή μας για κάτι τόσο θεμελιώδες όσο είναι το φύλο.

“Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζετε ως υποψήφιος; Μέχρι τώρα αποτιμάτε θετικά την εμπειρία;”

Είναι μια καταπληκτική εμπειρία, δεν σας κρύβω ότι απορώ πώς δεν είχα ασχοληθεί τόσα χρόνια. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι οι πόρτες των μέσων ενημέρωσης που έκλεισαν επειδή δεν είμαι κυβερνητικός ή άχρωμος πολιτικά. Έχω καταγγείλει την κακόβουλη συμπεριφορά της ΕΡΤ απέναντί μου, η οποία ενώ αρχικώς με είχε στο “περίμενε”, μετά ισχυρίστηκε ότι δήθεν είχε προγραμματίσει καλεσμένους για την ημέρα της ομοφοβίας. Την εν λόγω ημέρα (17/5/2019) δεν προβλήθηκε καν η εκπομπή που είχα ζητήσει να εμφανιστώ! Βλέπω, αναντίστοιχα, τον πρωτοεμφανιζόμενο υποψήφιο που έχει και τις κυβερνητικές προσβάσεις και τα ατέλειωτα λεφτά να είναι παντού. Η διαφορά μου όμως μαζί του δεν είναι οικονομική και κοινωνική. Είναι η διαφορά του ενεργού πολίτη από τον αλεξιπτωτιστή.

“κ.Χριστίνα Πολίτη, εσείς λείπατε από το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας;”

Δίνουμε ραντεβού στο “Zonar’s”.
“Atenee το λέμε τώρα”, της λέω στο τηλέφωνο. “Γνωμάτευσε σχετικά το δικαστήριο”. Σκάμε στα γέλια, βέβαια.

“Αντί κάποιοι να ασχολούνται με το πως θα διατηρήσουμε τα ιστορικά μας κτίρια ασχολούνται με τις επωνυμίες των επιχειρήσεων. Το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές αυτό το παιχνίδι. Την επωνυμία  Zonar’s την έκανε ελκυστική ο Χρύσανθος Πανάς, αυτός την επανέφερε στην πόλη”.

Η πόλη της Αθήνας από την αρχή στη συζήτηση. Ωραία!

Η Χριστίνα Πολίτη είναι πασίγνωστη δημοσιογράφος και κοσμικογράφος. Την είχα γνωρίσει πριν από χρόνια σε μια κοινή παρέα κι ενώ έχω μια καχυποψία έως και προκατάληψη προς τους ανθρώπους του λάιφστάιλ εκτίμησα στη Χριστίνα τους τρόπους της και το γεγονός ότι ενώ στις παρέες όλοι την πιέζουν να τους αποκαλύψει “ζουμερές λεπτομέρειες” για τις ζωές των κοσμικών που συναναστρέφεται εκείνη απαντά πάντα μ’ενα χαμόγελο και αλλάζει μαστόρικα τη συζήτηση, ως έμπειρη πολιτικός. Στο χρόνο ανακάλυψα ένα συγκροτημένο και ντομπρο άνθρωπο και απολαμβάνω την παρέα και τις συζητήσεις μας.

Αφετηρία γιαυτή τη συζήτηση λοιπόν είναι η προκατάληψη που από δική μου πείρα ξέρω ότι θα υπάρχει απέναντι στο πρόσωπό της και ξέρω πως είναι άδικη.

“Χριστίνα, εσύ έλειπες από το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας;”
Απαντάει ακαριαία:
“Δεν ξέρω αν έλειπα είμαι βέβαιη ότι μπορώ να προσθέσω”. Της ζητώ να επιχειρηματολογήσει λίγο πάνω σε αυτό.

“Αποφάσισα να ζητήσω την ψήφο των Αθηναίων επειδή ζω στο Κέντρο αλλά περπατάω σε όλη την Αθήνα. Τα προβλήματα της Αθήνας, της πρωτεύουσας της χώρας, που βρέθηκε στη δίνη της οικονομικής κρίσης μπορεί να περιγράφονται με όρους πολιτικούς, μπορεί να απαιτούν σχέδιο και να έχουν ιδεολογικό πρόσημο αλλά αισθάνομαι ότι από τη συζήτηση συχνά αποκλείονται τα καθημερινά που είναι και τα ζωτικά. Το να μπορείς να περπατάς στα πεζοδρόμια χωρίς να κινδυνεύεις να σκοτωθείς, το να υπάρχει το βράδυ φωτισμός είναι ζωτικό για την Αθήνα. Θέλω να υπερασπιστώ την καθημερινότητα της πόλης. Αυτά που αρκετοί βλέπουν αφ υψηλού. Για όσους ζούμε την Αθήνα κάθε μέρα είναι πολύ σημαντικά”.

Γιατί με τον Παύλο Γερουλάνο;

“ Γιατί είναι και ο ίδιος ένας Αθηναίος αστός και γιατί πιστεύω ότι θα ασχοληθεί πολύ με το Δήμο και δεν βλέπει την καρέκλα του Δημάρχου ως προθάλαμο για άλλα αξιώματα τα οποία άλλωστε είχε κατά το παρελθόν. Με πείθει το ότι το πρόγραμμα του συνδυασμού μας δίνει βάση πολύ στο να λειτουργεί αποτελεσματικά η πόλη στο επίπεδο του διαμερίσματος και της γειτονιάς. Έπειτα έχει πλήρη αντίληψη του πόσο σημαντικό brand name είναι η Αθήνα, η ιστορία της, τα μουσεία της, το περιβάλλον της, το αθηναϊκό φως αλλά κοιτάει στο μέλλον. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά”.

Ποια είναι η κριτική σου για την προηγούμενη δημοτική αρχή;

“Ο κ.Καμίνης είναι ένας έντιμος άνθρωπος. Όλοι παραδέχονται πως βρήκε ένα δήμο σε άθλια κατάσταση και φεύγει αφήνοντας τα ταμεία γεμάτα. Στην εποχη που ζούμε αυτό πρέπει να το επισημάνουμε. Όμως πιστεύω ότι απέτυχε στην καθημερινότητα, το παραδέχονται και οι άνθρωποί του άλλωστε”.

Ομολογώ ότι περισσότερο από το γεγονός της υποψηφιότητάς της με εξέπληξε η επιλογή του συνδυασμού. Θα έπαιρνα όρκο ότι θα επέλεγε να συμπορευθεί με τον Κωστή Μπακογιάννη.

“Ο Κωστής Μπακογιάννης είναι ένας συμπαθητικός νέος άνθρωπος. Όμως ο κόσμος που συμπορεύεται μαζι του μου φαίνεται οτι αρνείται να αλλάξει”.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ως υποψήφια. Γελάει.

“Δεν παραπονιέμαι ποτέ και για τίποτα όπως ξέρεις αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζω είναι αυτή που οι περισσότεροι θεωρούν ως πλεονέκτημα. Ακριβώς επειδή δεν είμαι άγνωστη κανείς δεν θεωρεί σκόπιμο να προβάλλει την υποψηφιότητά μου. Οπότε, όπως οι περισσότεροι έχω ξεκινήσει κι εγώ από το ίδιο σημείο. Έχει και αυτό τη γοητεία του”.

Πού τη βρίσκετε:

Cosmopoliti.com
Instagram

“κ.Σκουμπουρδή, τι δουλειά έχετε εσείς με την πολιτική;”

Δεν μπορούσα να σκεφτώ πιο ταιριαστό μέρος από το Ζαχαροπλαστείο Désiré στην οδό Δημοκρίτου για να συναντήσω την ξεναγό και ιστορικό τέχνης Άρτεμις Σκουμπουρδή. Η κυρία Σκουμπουρδή είναι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Αθηναίων με το συνδυασμό “Αθήνα Είσαι Εσύ” του Παύλου Γερουλάνου.

Το Désiré είναι ένα από τα στέκια μου, είναι από τα πιο “αθηναϊκά” σημεία του Κολωνακίου και το αγαπώ γιατί είναι ήσυχο, μοσχοβολάει πάντα βούτυρο από τα κλασικά γλυκά που παρασκευάζουν εκεί και το παρελθόν του το μυρίζεις στην ατμόσφαιρα αφού οι τοίχοι του δεν είναι γεμάτοι από “ιστορικές φωτογραφίες” της πόλης της Αθήνας σε παλαιότερες φάσεις ή με πορτρέτα από τους διάσημους θαμώνες του, κάτι που μου αρέσει πολύ ως προσέγγιση: Στο Désiré συναντάς το παρελθόν αδιαμεσολάβητο.

Η δράση της κυρίας Σκουμπουρδή στην Αθήνα βρίσκεται ακριβώς στο αντίποδα: διαμεσολαβεί το παρελθόν μέσα από τις αφηγήσεις της στις ξεναγήσεις της και στα βιβλία της. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα πολύ ζωντανά τον εαυτό μου 17χρονη μαθήτρια το 1987 να ζω με το αυτί κολλημένο στον “Αθήνα 984”. Εκεί η κυρία Σκουμπουρδή έκανε την εκπομπή “Μια πόλη Μαγική”.

Θεωρώ ότι είναι πασίγνωστη. Της το δηλώνω μόλις κάθεται στην καρέκλα, σχεδόν ντρέπομαι που ζήτησα αυτή τη συνέντευξη από κάποια τόσο γνωστή κυρία της Αθήνας με αυτή την αφορμή αλλά αποφασίσαμε στο FACT να συμβάλλουμε στη γνωστοποίηση της υποψηφιότητάς της.

“Η δραστηριότητά μου στην Αθήνα ξεκινάει το 1981 όταν ιδρύσαμε μια μικρή ομάδα από το Σωματείο Ξεναγών Αθήνας εγκαινιάσαμε τις δωρεάν ξεναγήσεις για τους Αθηναίους τις Κυριακές του χειμώνα. Επί Δημαρχίας Μπέη Δήμος αποφάσισε να “ενσωματώσει” στις δράσεις του τις ξεναγήσεις μας.
Δεν θέλω να αναφερθώ στις περιπέτειες αυτής της δράσης τα τελευταία 6-7 χρόνια αλλά από την πρώτη στιγμή κατάλαβα τη διάσταση που υπάρχει μεταξύ της επιθυμίας των Αθηναίων και της διοίκησης του ΟΠΑΝΔΑ. Πάντα υπήρχαν κάποιοι που δεν δίσταζαν, για τους δικούς τους λόγους, να καταργήσουν τις ξεναγήσεις ενώ ήξεραν πόσο τις αγαπούσαν οι πολίτες της Αθήνας.
Αν είμαι για κάτι σίγουρη είναι ότι αυτό ο Πάνος Γερουλάνος θα το αλλάξει και δεν το λέω επειδή συνδέομαι  με την οικογένειά του και το Μουσείο Μπενάκη (είμαι μέλος του Δ.Σ. Των Φίλων του Μουσείου επί σειρά ετών). Ο Παύλος Γερουλάνος έχει αντίληψη της αξίας των θεσμοθετημένων δράσεων που γίνονται από το Δήμο άσχετα από το ποιος τον διοικεί.
Μπορεί να σας φαίνεται ασήμαντο αλλά για τους Αθηναίους δεν είναι. Οι στιγμές που έζησα κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης με πολίτες που είχαν πληγεί από αυτή και έβρισκαν στις ξεναγήσεις μας καταφύγιο, δεν μπορώ να τις περιγράψω.
Αυτό για μένα ήταν εμπειρία και μάθημα ζωής”.

Στην παρατήρησή μου ότι τα βασικά της πόλης των Αθηνών θα έπρεπε να τα ξέρουμε ήδη αν όχι όλοι σίγουρα οι περισσότεροι αντιδρά ακαριαία:

“Ακριβώς το αντίθετο! Μόλις περιγράψατε το λόγο για τον οποίο κατεβαίνω στις εκλογές και ζητώ την ψήφο των Αθηναίων! Φιλοδοξία μου είναι να συνταχθεί η Χάρτα “Αθήνα, μια πόλη μαγική”, που θα υλοποιήσει μια στρατηγική αθηνολατρικών δράσεων, με στόχο να ανακτηθεί  η χαμένη αίγλη της πόλης μας”.

Ζητώ να καταθέσω την υπερσαραντάχρονη γνώση και εμπειρία μου, ώστε να συνταχθεί η Χάρτα των Αθηναϊκών Θησαυρών για όλα τα αξιοθέατα και τα μνημεία της Ιστορικής Αθηναϊκής Διαχρονίας που ρημάζουν βυθισμένα στα σκουπίδια της άγνοιας και της αδιαφορίας μας, να εντοπισθούν, να καταγραφούν, να χαρτογραφηθούν.
Τ
ο όραμα του Παύλου Γερουλάνου είναι η γενική ανάκτησης της χαμένης αίγλης του Κλεινού Άστεως με σύγχρονους όρους, η δική μου συνεισφορά θα μπορούσε να σημειωθεί στο αρχαιολογικό και τουριστικό πεδίο”

Τι την ενοχλεί περισσότερο σήμερα στην πόλη.

“ Με πονάει να βλέπω τους άστεγους της πόλης αλλά και τους τοξικομανείς ειδικά στην περιοχή γύρω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Με ενοχλεί η έλλειψη ασφάλεια και η ελλιπής καθαριότητα, η κατάσταση των πεζοδρομίων και πολλά άλλα”.

Τη ρωτάω να μου πει αγαπημένες της προσωπικότητες της πόλης. Μου απαντά αμέσως χωρίς να το σκεφτεί: ο Άγγελος Δεληβορριάς, αυτός ο τόσο σημαντικός άνθρωπος πόσο θα μας λείψει. Ο αγαπημένος μου Νίκος Βατόπουλος, υπάρχει άλλος σαν τον Νίκο Βατόπουλο; Τον Μανόλη Κορρέ και τη Μαρία Ευθυμίου απαστράπτουσες προσωπικότητες που τιμούν την πόλη και τους αγαπώ πολύ”.

Στην ερώτησή μου αν γνωρίζει και τις ιστορίες των ανθρώπων της Αθήνας εκτός από αυτές των μνημείων χαμογελάει.

“Τις καταγράφω ξέρετε. Όχι μόνο τις σύγχρονες ή αυτές του πρόσφατου παρελθόντος. Ξέρετε ποια ιστορία ανθρώπου με συγκινεί περισσότερο;

Το Εθνικό Πανεπιστήμιο χτίστηκε με δωρεές και εράνους. Στα αρχεία των δωρητών βρήκα την περίπτωση μιας γυναίκας από την Ύδρα, εργαζόταν στην Αθήνα ως εσώκλειστη οικιακή βοηθός και μάζευε χρήματα για την προίκα της όπως έλεγαν τότε. Τα χρήματα που μάζεψε τα έδωσε στην ανέγερση του Εθνικού Πανεπιστημίου.

Μόλις επιστρέψω από την ξενάγηση για την οποία αναχωρώ αύριο, θα την αναζητήσω στις σημειώσεις μου και θα σας πω και το όνομά της”.